woensdag 31 december 2008

Voornemens

Het hoort erbij, zo op de laatste dag van het jaar. Ik heb een hele lijst met 'goede voornemens'...u weet wel, die dingen waarmee de weg naar de hel geplaveid zijn. Weinig opwekkende gedachte, maar ik vind dat ik het er toch maar op moet wagen. Net als elk jaar.
Wat mijn goede voornemens zijn? In elk geval wil ik op enig moment van 2009 toch weer stoppen met roken. Nee, niet meteen morgen, ik heb een heel jaar de tijd, nietwaar? Oh ja, ik wil ook de stapels aanpakken. Administratie eens goed bijwerken en het vervolgens ook dagelijks bijhouden, zodat er geen nieuwe stapels ontstaan. Mijn kleren direct in de kast hangen als ik ze uittrek en natuurlijk alles netjes strijken. Ik laat me ook niet meer uit het veld slaan door aanvallen van 'ziek, zwak en misselijk'. Als ik weer eens iets heb, negeer ik het gewoon zodat het leven lekker doorgaat. Mijn vader zei vroeger al "als het vanzelf komt, gaat het ook weer vanzelf weg". Dus geen gezeur meer met artsen en lastige onderzoeken naar van alles en nog wat. Beetje geduld, en lekker doorwerken.
Oh ja, mijn auto. Ik houd hem voortaan heel netjes, ook aan de binnenkant. Ik zal eindelijk het nummerbord, waar een oude buurtgenoot met zijn trekhaak een flinke deuk in reed, laten vervangen en de ruitensproeivloeistof bijvullen. Ik doe voortaan ook elke week zoveel boodschappen dat ik niet meer dagelijks bij AH langs hoef en ik zal me niet meer ergeren aan vervelende kinderen. Ook niet als ze wekenlang vuurwerk afsteken naast mijn keukenraam.
In het nieuwe jaar zal ik ook vaker de voicemails van mijn mobieltje afluisteren en niet meer zo lang wachten met het terugbellen van de insprekers. Trouwens, ik ga helemaal veel socialer worden. Mijn broer in Spanje elke week bellen, mijn broer en zus in Ede wat vaker opzoeken cq uitnodigen, de familie in Italië ook eens zelf bellen in plaats van wachten tot zij het doen. Daar hoef ik trouwens nooit lang op te wachten, maar toch.
En dan mijn karakter...nou daar ga ik ook flink aan schaven. Minder ongeduld, meer tolerantie, ijveriger, oplettender en behulpzamer. Dat moet allemaal gebeuren dit jaar.
Het belangrijkste vergeet ik nog: niet meer over mijn eigen grenzen heen (laten) gaan...dat is een hele hippe! Voor jezelf kiezen is het tenslotte helemaal in deze tijd. Alleen heb ik dan toch een klein probleem... Als ik alle goede voornemens ten uitvoer breng, ben ik dan mezelf nog wel? Misschien moet ik ze gewoon vergeten. Dat doe ik immers elk jaar na verloop van tijd. Geen weg naar de hel voor mij! Wel een plezierig, gezond, vrolijk en voorspoedig 2009. En dat dan voor iedereen!

dinsdag 30 december 2008

Cultuur

Toen mijn dochter zo'n jaar of vier was, vond ik dat er ook wat cultuur ingegoten moest worden. Een klein deel van die taak werd door schoonzuster ingevuld die haar minstens éénmaal per jaar mee nam naar een theater voor kinderen. Maar dat is natuurlijk niet genoeg. De eerste kennismaking met een concertzaal was voor dochterlief een optreden van de Josti-band in Vredenburg. Voorwaar, het heeft zijn vruchten afgeworpen! Nog steeds bezoekt zij met haar vriend regelmatig concerten. Weliswaar niet van de Josti-band, maar toch...
Hun idolen zijn hiphoppers en rappers en regelmatig trachten ze mij in te wijden in de culturele bagage en intelligentie van deze, voor mij onverstaanbare artiesten. Nou ben ik natuurlijk wel wat gewend...niet voor niets ben ik opgegroeid met rock en twist (dankzij grote broer), beat, pop, soul en raggae. De laatste hippe muziekstijl die ik bewust heb trachten te begrijpen was ska, daarna gaf ik het op en luisterde alleen nog naar wat ik zelf mooi vond.
Gisteravond kreeg ik weer een beetje les. Ik zat te vertellen dat ik Hans Liberg (hangplek 'leuk'') zo cool vind...dat vinden ze maar niets. Dus, Armin van Buuren, Kanye West en zelfs een klein jongetje met een liedje over een toverbal werden op YouTube opgezocht en afgespeeld. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Gelukkig vertaalde schoonzoon bijna alle teksten, anders had ik er helemaal niets van begrepen. Ik weet nu wel dat ik voortaan niemand meer netjes uitnodig bij mij thuis, wel nee, je komt lekker heavy clippen in mijn crib! Je mag je bitch ook meenemen, dan wordt het helemaal hard ill. Deze prachtige teksten komen uit nummers van 'De Jeugd van Tegenwoordig' geloof ik. En dan mag je nog van geluk spreken, want ze zingen ook teksten die ik hier niet durf te herhalen. Maar eigenlijk is er niets nieuws onder de zon. Ik herinner me nog goed hoe mijn broertje en ik zo'n jaar of veertig geleden trachtten mijn vader te overtuigen van het vakmanschap van John Lennon. Mijn vader moest er niets van hebben, langharig tuig met een gitaar waar ze niet op kunnen spelen...dat was het en dat bleef het voor hem. Wij gebruikten destijds dezelfde argumenten als dochter en schoonzoon nu. 'Je moet er naar luisteren, je moet het een kans geven, ga toch eens een beetje met je tijd mee!' Pa is niet verder gekomen dan een milde welwillendheid ten opzichte van John Denver. Dat was hem hip genoeg. Ik wil me graag wat opener opstellen en niet al te zeer achterop raken, dus luister ik wel.
Kanye West is volgens mij een soort zwarte Willeke Alberti, hij mag ook graag zingen over wat hem overkomt in zijn leven. Eén nummer gaat over Mama die pas gestorven is. Het raakte me zelfs een beetje. Met andere woorden, niets is wat het lijkt en de jeugd van tegenwoordig vindt gewoon steeds opnieuw de geschiedenis weer uit. De stap van de Josti-band naar HipHop is trouwens minder groot dan je denkt. Kijk zelf maar, maar reken het mij alsjeblieft niet aan! http://www.youtube.com/watch?v=1BHW7lXX7Os

maandag 29 december 2008

Spelletjes

Nee, een spelletjesmens ben ik nooit geweest. Als kind al niet echt, maar toen ik ouder werd en een spelletje spelen een nieuwe betekenis kreeg al helemaal niet meer. Daarmee val ik enigszins uit de toon heb ik wel gemerkt. Kennelijk is het voor veel mensen, hoe ouder ze worden, steeds leuker om te doen. Het wordt een tweede natuur, of zo je wilt een verslaving en blijkbaar is daar maar moeilijk 'vanaf' te komen. Voorbeelden? Tja, wat te denken van een dame op leeftijd die steunend en kreunend met een boodschappenkarretje langs het raam van de buren loopt om te laten zien hoe zwaar ze het heeft om, als ze de hoek om is met fitte tred eerst haar boodschapjes te doen om vervolgens een glas wijn in haar favoriete tentje te drinken.. Waargebeurd verhaal, het was mijn eigen moeder. Ze nam ook vaak de telefoon op met een gekreun dat deed vermoeden dat ze daar haar laatste ademtocht aan verspilde...als ze hoorde wíe ze aan de telefoon had, paste ze haar stem aan. Belde de dominee of iemand anders aan wie ze op dat moment geen behoefte had, bleef ze antwoorden met een zwak gereutel. Was het een vriendin of familielid die haar uitnodigde voor een etentje, deed ze of zich net even verslikt had. 'Nee hoor, alles is goed, er was iets in mijn keel geschoten!' Haar spelletje leverde haar altijd winst op, dus perfectioneerde ze haar tactiek in de loop der jaren steeds verder.
Voor mij was het anders. Ik won namelijk nooit iets bij het spelletjes doen! Als kind werd er alleen een spelletje gedaan als ik 'heel lief' was geweest (zelden, dus!) en dan waren het ook nog altijd spelletjes die vooral mijn ouders en broertje leuk vonden. Ik heb wat zitten kniezen naast de sjoelbak en achter het dambord. Daarmee was de kiem gelegd, spelletjes waren niets voor mij. Toen ik ouder werd, ontdekte ik dat scrabble wél leuk was, maar dat duurde altijd zo lang dat ik, behalve mijn moeder (!), geen andere tegenspeler had. Zo gingen de jaren voorbij, totdat mijn dochter op spelletjesleeftijd kwam...Gelukkig woonde Oma in de buurt en voor haar kleindochter was niets teveel. Dus 'De toren van Pisa', 'Wie ben ik?', het kwartetspel en 'Monopoly' lagen steeds gebruiksklaar onder haar salontafel. Gelukkig maar, want het enige spelletje dat ik met het arme kind wilde spelen was 'galgje'.
Het leven verandert als je ouder wordt, ik zei het al eerder. Mijn nicht Jeannine is een ware spelletjesfanaat. Als ze komt, heeft ze altijd een grote doos bij zich....meestal Triviant. Dus vooruit dan maar, Tweede Kerstdag werd er Triviant gespeeld en het was nog leuk ook, al heb ik weer niet gewonnen! Van mijn dochter kreeg ik een spelletje voor de Nintendo DS waarop ik tot nog toe slechts de braintraining van Brillie op deed en jawel...ik kreeg de smaak te pakken.
Schoonzoon verblijdde me met twee potjes scrabble (een gewonnen, een verloren) en tot overmaat van vrije-tijdsbesteding installeerde de man van Jeannine gisteren het spelletje 'Chuzzle' (hangplek 'spelletje') op mijn PC. Verslávend! Ik heb maar één bedenking bij deze nieuwe hobby.
Zou ik dan toch echt op mijn moeder gaan lijken?

donderdag 25 december 2008

Mooi geweest!

Ja, het is mooi geweest, maar ik heb er geen moeite mee dat we langzaam weer gewoon kunnen gaan doen. Na wekenlang liedjes over de kerstman, dwarrelende sneeuwvlokjes, zilveren klokjes en geurend dennengroen, heb ik het wel gehad met die wijsjes. Net als eigenlijk met kerststukjes met glimmende balletjes, tijdschriften met voorschriften hoe Kerst in de familie dient te worden gevierd, recepten voor multiculti kalkoen en televisiereclames over pepersaus...
Ik ben weer toe aan 'het normale leven'. Ondanks het feit dat je zelf heel nuchter kunt zijn, heb ik wel gemerkt dat alle opgelegde sentimentaliteit ervoor kan zorgen dat je 24 uur per dag het idee hebt dat de tranen achter je ogen prikken...Flauwekul? Het zal wel, maar het gebeurt wel tijdens de 'most wonderful time of the year'. Wat doen mensen zichzelf eigenlijk aan? Vanavond belde buurvrouw die deze Eerste Kerstdag bij een van haar zonen had gevierd. Dochter en schoonzoon waren gestressed en druk aan het kiften in de keuken, want een Kerstdiner is nou eenmaal niet compleet zonder voor-, tussen-, hoofd, bij- en verschillende nagerechten. Ook in een piepklein appartementje met alleen je oude moeder. Ze was om acht uur weer thuis want 'Mam, jij wil zeker ook weer lekker op tijd thuis zijn...' en nu zat ze teleurgesteld en verdrietig op de bank. Of die andere familie, een paar huizen verderop. Het zijn geen vrienden van me, maar sommige dingen gun je niemand. Ze hebben drie, eenzame en ongelukkige dochters van ruim boven de veertig. De jongste van het stel heeft ernstige psychische problemen maar omdat diverse afdelingen van het ziekenhuis in Lelystad noodgedwongen dicht zijn gegaan, staat deze vrouw, die 24 uur per dag in de gaten moet worden gehouden, sinds twee dagen 'op straat', een gevaar voor zichzelf. Maar ook die familie moet meedoen. Een kerstster hangt voor het raam en ook zij voelen zich verplicht de schijn van geluk en warmte op te houden.
Mijn Kerstmis duurt nog even. Gisteravond is heerlijk geweest. Met zijn zessen rond de tafel, allemaal mensen die het beste met elkaar voor hebben en iedereen die graag iets moois aan de anderen wilde geven. En dan heb ik het niet over cadeautjes! Hoewel die er natuurlijk ook waren. Een van de schoonzussen had voor iedereen een heel symbolisch aardigheidje meegenomen. Een doos vol kleine 'lucky bamboo' plantjes. Om ons te herinneren dat het leven doorgaat en we de toekomst vooral met hoop en vertrouwen tegemoet moeten gaan. Zoals we bij elkaar zaten, hadden we ook alle zes ons jaartje wel gehad. Aan 'morgen' hebben we allemaal behoefte, net als voor zoveel andere mensen in deze wereld, is het tijd voor de toekomst.
De avond was fantastisch, morgen nog een leuk uitje met lieve familie, maar dan is het wel mooi geweest. Gaan we verder zonder lichtjes aan de bomen, maar als het goed is, hebben we die dan ook niet meer nodig om de weg te vinden!

dinsdag 23 december 2008

Tradities

Een paar maanden geleden besloot ik dat ik er met Kerstmis niet zou zijn. Ik had niet het idee dat ik tegen al het 'gedoe' was opgewassen in mijn eentje. Maar dingen lopen niet zoals je denkt, dus ben ik gewoon thuis. En aangezien ik dol op tradities ben...gaan de dingen bijna zoals ze tot nog toe elk jaar gegaan zijn. Kerstavond is altijd mijn favoriet geweest, vroeger als kind en ook later toen ik zelf een gezin had, was het deze avond die echt gevierd werd.
Ik heb prachtige herinneringen aan de meeste van deze vieringen. Zo waren er de kerstavonden thuis in Bussum...meestal wat stijf en errug 'in de Heer' zoals het 'hoorde'. De leukste avond was die toen er een kaars recht onder zo'n uitvouwkerstklok stond. Prachtig zoals die kerstklok in minuscule zwarte deeltjes naar beneden dwarrelde en de kalkoen in een zwart schaap veranderde. Mijn 'grote broer' is zestien jaar ouder en wilde ook nog weleens voor een vrolijke noot zorgen. Hij deed daar in elk geval zijn best voor. Leuke muziek bijvoorbeeld uit zijn 'bandrecorder'. Geen mens weet nog waar je het over hebt tegenwoordig, maar begin jaren zestig was dat een héél hip ding. Mijn ouders vonden het minder, maar voor ons werd Kerstavond tenminste leuk!
Later werd Kerstmis vooral in Oostenrijk gevierd bij vrienden van mijn ouders in Salzburg. Heel anders dan wij gewend waren en dus geweldig. Ik herinner mij een besneeuwde nacht na de mis. Vier trompetters boven in de kerktoren bliezen daar 'Stille Nacht'. Ik krijg er nog kippenvel van.
Net als van die keren dat we in ons dorpskerkje in Italie de mis bijwoonden. Eerst samen en een paar jaar later met kindlief erbij. Veel geld hadden we niet, maar na de nachtmis was er een cadeautje en een heel klein etentje bij ons thuis. Wat voelden we ons gelukkig en tevreden.
Toen we in Nederland kwamen wonen, werden het vooral Kerstavonden met ouders maar toen die er niet meer waren gingen we weer naar Salzburg. Nu naar de kinderen van die oude vrienden, die onze vrienden werden. Eén van die Kerstavonden bleef voor altijd in onze gedachten. Er was de hele dag geskied en net voordat we naar huis vertrokken, ging de zon knaloranje onder. De bergtoppen leken wel in floodlight te staan...Een glas glühwein in de hand en genieten maar van het sprookje, waar iedereen stil van werd.
En er waren de mooie Kerstvieringen bij onze familie in Italie, waar we ook diverse jaren te gast waren. Met twintig, dertig man rond de tafel. Geen flauwekul met kaarsjes en dure wijnen, maar met zoveel gezelligheid en warmte. Wat hebben wij ervan genoten.
De laatste tien jaar vierden we Kerstavond weer gewoon thuis. Altijd samen met wat mensen die ons dierbaar waren, altijd met een cadeautje voor iedereen en elk jaar probeerden we er een bijzondere avond van te maken. Een paar jaar heb ik Kerstmis in Canada gevierd, maar Kerstavond....die vierde ik altijd thuis.
Dit jaar moest het dus allemaal anders gaan. Maar gelukkig gaat de traditie toch gewoon door. Dochter en schoonzoon komen, mijn twee schoonzusters die dat officieel niet meer zijn maar wel zo voelen en de oude buurvrouw die anders toch ook maar in haar eentje thuis zou zitten. Ik heb de afgelopen dagen noodgedwongen Kerstsfeer bij AH geproefd...wat een gedoe! De laatste jaren deed mijn man altijd de boodschappen, ook tijdens de extreem drukke dagen voor Kerst. Daar heb ik veel aan gedacht gisteren en vandaag. Hoe kreeg hij het allemaal voor elkaar, met de scootmobiel en een boodschappentas tussen zijn benen. Hij is er niet meer, morgenavond wordt wat dat betreft weer raar. Maar mooie gewoontes moet je niet willen veranderen. Dus de mensen die mij hebben aangesproken op mijn afwezigheid...zullen er toch een beetje aan moeten wennen: morgen ga ik voor de Kerstavondtraditie en moeten jullie het zonder me stellen!

zondag 21 december 2008

Kerstpot

Jammer dat Paul de Leeuw een man is...kerst-pot kan nu niet op hem slaan en dat had ik eigenlijk graag gewild. Gisteravond overtrof hij zichzelf weer met zijn kerstshow. Inderdaad ik ben een bewonderaar van Paul. Omdat hij zo echt is, altijd gewoon zichzelf. Paul en ik hebben ook iets gemeen. Onder meer onze oprechte voorliefde voor het Leger des Heils. Bij hem begon het zo'n beetje met Majoor Bosschardt, bij mij waren het vooral de tambourijnen en triangels. In deze tijd van het jaar stonden er dagelijks heilssoldaten mét hun instrumenten rond de kerstpot op het pleintje voor de Hema in Bussum. Als kind was ik er, volgens de verhalen, nauwelijks weg te slaan. Toen ik wat ouder werd, heb ik zelfs enige tijd gedacht dat het mijn voorland zou zijn. Dit werd waarschijnlijk mede veroorzaakt door het feit dat heilssoldaten niet dood gaan...zij worden bevorderd tot heerlijkheid. Dat leek mij ook wel wat! Ook de hoeden speelden wel een rol...Weer later beperkte ik mij tot het kopen van de Strijdkreet als ik uit was in Amsterdam. Maar de liefde bleef bestaan. Mijn fascinatie voor het Leger des Heils was bekend. Zó bekend zelfs, dat iemand mij (als in een soort surprise-show) uitnodigde een bijzondere kerstviering mee te maken. Ik had geen idee, kleedde mijzelf en mijn kind mooi aan en liet me meevoeren. Tja...ik bleek op een Leger des Heils-kerstmiddag te belanden. Zelden heb ik mij ellendiger gevoeld. Bij elke hap uit het kerstkransje voelde ik me schuldiger. Dit soort middagen wordt namelijk georganiseerd voor mensen die niets hebben en daar hoorde ik gelukkig niet bij. Halverwege de middag werd ik op het podium geroepen...verrassing van mijn 'weldoener'. Ik kreeg een tambourijn in handen en mocht meedoen. Daar stond ik, in mijn Italiaanse design-mantelpakje; het publiek bestond uit wat wij oneerbiedig arme sloebers noemden. De ellende werd echter nog groter....bij het weggaan kregen alle kinderen een cadeautje mee, ook mijn kind. Thuis lagen de barbiepaleizen en andere dure onzin onder de boom te wachten, maar zij kreeg hetzelfde als al die kinderen voor wie het het enige cadeautje met Kerstmis zou blijven. De schaamte was groot en het heeft lang geduurd voordat ik weer openlijk kon genieten van de tambourijnen en triangels. Maar ik heb er wel wat van geleerd. Het Leger des Heils is een organisatie die uit christelijke traditie handelt, maar een ieder die zich tot deze organisatie wendt, is welkom. Het maakt niet uit waarom je komt of hoe je eruitziet. Als zij koppen erwtensoep uitdelen aan daklozen, zwervers van kleding voorzien, bij grote rampen stilletjes vooraan staan of hun huizen openstellen voor hen die geen andere plek meer hebben, doen zij dat zonder aanziens des persoons. Ze helpen iedereen, altijd. Daarom vind ik eigenlijk dat iedereen het Leger des Heils moet helpen. Wie net als ik van Paul de Leeuw houdt, kan nu een leuke cd kopen waarop hij samen met het orkest van het Leger des Heils kerstliedjes zingt. De CD heet 'Het wordt winter' en de opbrengst gaat voor een groot deel naar alle projecten die het Leger overal ter wereld uitvoert. De ouderwetse Kerstpotten zie ik niet zo vaak meer, maar dat kan aan mij liggen. In het uiterste geval kunt u ook gewoon via de bank een bedragje overmaken. Ze zijn het zó waard! Kijk eens op hun website (hangplek: Kerstpot), daar is ook de CD te bestellen!
Nu ik toch in de ware kerststemming verkeer, wil ik meteen alle lezers van mijn weblog al het goede voor de komende feestdagen wensen. In de eerste plaats natuurlijk Addy, Ben, Jaco, Jules, Lon en Ron (fanclub!), maar ook Lin en Wan en alle andere lezers in de rest van Nederland, de Verenigde Staten (jawel!), Duitsland, Groot Brittanië, Portugal en Zwitserland. Vrolijk Kerstfeest en bekijk het Kerstpotspotje eens: YouTube - salvation army christmas kettles

zaterdag 20 december 2008

Cosa Nostra

Laat ik meteen duidelijk zijn...mijn enige contact met de mafia was een ontmoeting met een meneer op de luchthaven van Rome in 1980. Ik werkte voor het weekblad Privé en was met een inmiddels zéér bekende society-fotograaf onderweg. Voor ons in de rij stond een man die uitgedost was zoals de gemiddelde Nederlander zich een mafioso voorstelt. Strak in het witte pak, zwart overhemd, glimmende schoenen en veel te veel goud in de mond, om de nek en aan de vingers. Plaats er een gleufhoed op en een vreemde bobbel ter hoogte van de heupen (nee, aan de zijkant) en het plaatje is compleet. Iedereen in de rij werd gecontroleerd en gefouilleerd, behalve hij. Natuurlijk kon ik mijn mond niet houden en het heerschap keek ons dreigend aan. Op mij maakte dat niet veel indruk, op de fotograaf daarentegen heel veel. Hij trok wit weg en sprak nauwelijks meer totdat we veilig in het vliegtuig zaten. Met andere woorden, Cosa Nostra is voor mij iets anders dan mafia. Ook al reed ik, toen ik mijn toekomstige man net had leren kennen, rond met een grote sticker op mijn voorruit met daarop 'Mafia Staff Car'. Dat was gewoon een geintje.
Mijn Cosa Nostra begon toen ik in 1982 in Italie ging wonen, en trouwde met mijn man én zijn familie. Mijn man had een dochter uit zijn eerste huwelijk. Het meisje van toen (ze was een jaar of twaalf) is nu veertig en zelf moeder van een zoon van 18. Haar tante, de zus van haar overleden moeder, beschouw ik als mijn eigen zus en haar zoon is mijn kleine neefje, hoewel hij ook al dertig is. En dan heb ik het nog niet eens over de rest van de familie, bij elkaar toch zeker vijftig mensen. Het ging natuurlijk niet allemaal vanzelf. Ik werd goed in de gaten gehouden, de eerste tijd van mijn verblijf in het kleine boerendorp in de Romagna. De reserves met betrekking tot een relatief jong, in hun ogen nogal frivool typje uit Nederland waren groot. De schoonmoeder van mijn man controleerde op gezette tijden mijn huishoudelijke verrichtingen en bracht met enige regelmaat de inhoud van de kasten met driftige bewegingen in de oude staat terug. "Mijn dochter zette het zó in de kast, dus zo moet jij het ook doen". Ik liet Sandra maar begaan en kon me wel voorstellen hoe zij zich voelde. Het heeft gelukkig niet lang geduurd. Sandra ontdooide elke dag een beetje meer. Bracht ze eerst lekkere hapjes "voor mijn schoonzoon" want "jij kan natuurlijk niet koken en die man moet goed eten", na een paar maanden maakte ze kroketten voor mij. "Dat eten jullie daar toch, dat zul je wel missen". Ik hoef er nauwelijks bij te vermelden dat Sandra haar hele leven als kokkin had gewerkt, vooral voor Nederlandse gasten. Toen de geboorte van onze dochter zich aandiende was het háár dochter die met mij de uitzet ging kopen, háár man die de gordijnen voor de babykamer maakte en Sandra zelf... was apetrots op "haar derde kleinkind". Helaas is ze er niet meer. Zij niet, haar man Pierino niet en inmiddels zelfs mijn man niet meer. Maar Cosa Nostra is er nog wel. Wie eenmaal tot de familie behoort, blijft altijd familie. Ik merk dat dagelijks, zeker in deze tijd. Er wordt wat getelefoneerd en gemaild...bezorgdheid, medeleven en praktische tips wisselen elkaar in hoog tempo af. In alle jaren dat ik in Italie woonde en ook later toen ik er, net als nu, slechts enkele keren per jaar kwam, heb ik nooit meer een 'echte' mafioso gezien. Maar na bijna 30 jaar in "La Famiglia" heb ik ook geen clichés meer nodig. De mensen zijn daar mooi genoeg.

vrijdag 19 december 2008

Amsterdam

Mijn allereerste herinnering aan Amsterdam is de strik in het schortje van de serveerster van het restaurant van de Bijenkorf. Vroeger gingen die dames nog gekleed in keurige zwarte jurkjes met daarop zo'n piepklein kanten schortje dat met een gigantische strik op de rug werd geknoopt. Vanaf dat moment wilde ik ook altijd een 'Bijenkorfstrik' achterop. Dat mijn simpele katoenen zomerjurkjes met twee weliswaar lange, maar uiterst smalle bandjes waren uitgerust, deerde mij niet. Mijn moeder verzekerde mij ook steeds dat ik een echte bijenkorfstrik op mijn rug had. Zelf kon ik het armetierige knoopseltje toch niet zien en was dus gewoon gelukkig.
Het zal ongeveer in diezelfde tijd zijn geweest dat wij zondagsmorgens (ja, ná de kerk) op koffievisite bij mijn tante Mies gingen. Oom en tante deden er alles aan om de gedragen sfeer van de ochtend, ze kwamen zelf immers ook net thuis van de preek, nog even vast te houden. Neef Pim speelde (overigens bijzonder goed) wat sonates van Chopin op de piano en mijn broertje en ik werden letterlijk en figuurlijk zoet gehouden met allerlei lekkers dat tante Mies speciaal voor ons in voorraad had. Misschien mede daardoor heb ik toch goede herinneringen aan die zondagochtenden. Als ik nu naar Chopin luister, ben ik vaak direct weer terug op het Archimedesplantsoen in Amsterdam! Maar het feit dat we na de lunch 'buiten mochten spelen' was ook belangrijk. We voelden ons echte grote-stads-kinderen, 'los' in de grote stad! Het was 1960.
Nog maar enkele jaren later veranderde het beeld. Van mijn ouders vernam ik regelmatig dat Amsterdam het ware Sodom en Gomorra was geworden en daar mocht ik dus echt niet komen.
Gelukkig had ik een vriendin wier ouders wat 'verlichter' waren, met hun toestemming en zonder medeweten van de mijne, vertrokken Hanneke en ik regelmatig naar de verboden stad. We kwamen dan wel niet verder dan het Damrak, maar dat was voor ons voldoende om het allemaal erg spannend te vinden.
Weer later ging ik er studeren en zelfs werken en Amsterdam kreeg opnieuw een ander imago. Althans bij mij. Ik maakte er een gewoonte van om eerste-klas te reizen, kocht voor dat doel speciaal een pakje Dunhill sigaretten en voelde me een echte vrouw van de wereld als ik vervolgens koffie dronk en de krant las bij De Roode Leeuw op het Damrak of American op het Leidse Plein.
De jaren verstreken en ik veranderde. In Amsterdam kwam ik nog eens per jaar om met man en dochter de kerstversiering te bewonderen en van het jaarlijkse Kerstuitje met mijn (toen nog niet ex-) schoonzuster en broer te genieten. Die uitjes werden altijd zorgvuldig gepland door schoonzus die er op die manier voor zorgde dat haar pleegkind zoals ze haar altijd noemde (wij hadden schoonzus tot voogd benoemd voor het geval er iets met ons zou gebeuren) een zekere culturele bagage kon opbouwen, onderwijl de pret niet uit het oog verliezend. Zowel mijn dochter als ik kijken met veel plezier op deze uitjes terug.
Van de week was ik weer bij schoonzus in Amsterdam. Ze heeft net een prachtig huis achter het Rijksmuseum gekocht en stukje bij beetje zie ik ik het mooier worden. Het is een fantastisch plekje en de tuin (ja, die zit er ook bij!) is vele malen rustiger dan die van mij in de polder.
De laatste tijd mijmer ik er steeds over hoe leuk het toch zou zijn om ook in Amsterdam te wonen. Nee, parkeren kun je er niet meer, in het Bijenkorfrestaurant lopen geen strikken met serveersters meer rond en zo is er vast nog veel te bedenken. Maar ik realiseer me wel ineens dat Amsterdam toch gewoon een stad vol leuke herinneringen is. Herinneringen aan heel wat fases in mijn leven. Thuis dus eigenlijk!

donderdag 18 december 2008

Chanoeka!

Chanoeka...het klinkt een beetje als "Eureka" of "Sapperloot", maar dat is het niet. Nog maar even het Oude Testament in duiken. Een groep Joden had het ooit heftig aan de stok met de Grieken en de Maccabeën (zo heette die groep) vochten zich langzaam naar Jeruzalem waar de Grieken eindelijk verslagen werden. Maar de Grieken, niet van humor gespeend, hadden een varken (wel gespeend) op het altaar van de tempel geslacht. Deze treiterei hield in dat de tempel opnieuw gewijd moest worden en wel met olielampjes die brandden op gewijde olie. Helaas, de Grieken hadden, met een bizar gevoel voor perfectie alle olie opgemaakt of meegenomen, er was nog maar een klein flesje te vinden. Dit gebruikten de Joden om hun lampjes te ontsteken en geheel tegen de verwachtingen in brandden de lampjes welgeteld acht dagen op dat beetje olie, net zolang totdat er nieuwe olie was gevonden. Een wonder! Dit wonder wordt jaarlijks herdacht tijdens het Chanoeka feest, het feest van de lichtpuntjes. Hoe ik dit weet? Mijn beste vriendin geeft les op een orthodox Joodse scholengemeenschap en heeft dus op de gekste dagen zomaar vrij. Vandaag bijvoorbeeld, want het was vandaag Chanoeka.
Ik hoor en leer nog weleens wat op dit gebied van haar. Een heel leuke is het zogenaamde loofhuttenfeest. De Christenen hebben zich dit Joodse feest ook enigszins toegeëigend, vandaar dat ik de naam weleens gehoord had. Vanwege het loof had ik van jongs af aan het idee dat dit feest zich in boomhutten afspeelde. Blijkt niet zo te zijn. Men herdenkt de uittocht uit Egypte en het (in tentjes) rondzwerven in de Sinaïwoestijn. De loofhut moet een 'open dakje' hebben, zodat de sterren kunnen worden gezien. Niets met loofboomhutten te maken! Het gezegde "de boom in" is dus niet van dit feest afgeleid, iets wat ik altijd gedacht had.
Maar terug naar Chanoeka. Dit lichtjesfeest werd onder meer gebruikt door de Romeinen om de lastige Christenen in het gareel te krijgen. Dit en wat andere feesten, veelal van heidense oorsprong, werden samengevoegd om Kerstmis te creëren. Hadden de Christenen het idee dat ze ertoe deden, konden toch de geboorte van Jezus herdenken en de Romeinen kregen zo zelf ook een extra feestje. Niet voor niets is Kerstmis het 'feest van de lichtjes' geworden. Zeker leuk in de donkerste dagen van onze kalender!
Voor mij was het ook Chanoeka vandaag. Een kerstlunch met een goede relatie die vriendin aan het worden is en een ontmoeting met een toekomstige zakenrelatie die eigenlijk een heel dierbare collega uit het verleden is. Ontmoetingen met veel ruimte voor persoonlijke gesprekken die je weer even een extra zetje geven om ook deze maand weer vrolijk en optimistisch door te komen.
Lichtpuntjes, die heeft iedereen zo af en toe nodig. Chanoeka of niet, sapperloot!

maandag 15 december 2008

Stapel-gek

Stapels...onbeantwoorde post, onopengemaakte (en dus niet betaalde) rekeningen. Stapels oude kranten en tijdschriften die nodig de papierbak in moeten. Stapels kleren die zich kennelijk niet lekker voelen op een hangplek en ga zo maar even door. Stapels van alles zijn de bakens van mijn leven. Je kunt je er aan ergeren, dat deed mijn man en heel vroeger mijn moeder ook al, je kunt er naar kijken en je schuldig voelen...of je kunt ze negeren. Dat laatste doe ik. Vandaar dat de stapels niet verdwijnen maar groeien. Sinds kort heb ik mijn ondeugd tot kunst verheven. Ik maak stapelgedichten. Dat zijn gedichten die ontstaan als je boeken op elkaar stapelt zodat de rugtitels van boven naar beneden gelezen, een poetische boodschap verkondigen. Interessant fenomeen dat de laatste tijd nogal 'hip' is. Als je googlet op 'stapelgedicht' verschijnen er 5.600 hits. Niet mis. Ik hoorde voor het eerste van deze kunstvorm van een vriendin en toen ik het eenmaal wist, struikelde ik virtueel over de stapelgedichten. Je komt ze overal en in alle talen tegen. Een van de leukste sites waar ze ook op staan is 'poezie in beweging' (hangplek: gedichten en meer). Op deze site staan gedichten in alle maten, soorten en talen. Je kunt er gewoon rondkijken, opdrachtjes en spelletjes doen of stapelgedichten plaatsen. Ik heb er zelf ook al een paar opgezet en loop regelmatig al stapelend tussen mijn boekenkasten heen en weer. Boektitels krijgen ineens een heel andere dimensie! Die kan leuk bij die of juist niet. Ik betrapte mezelf laatst bij de boekhandel op zoek naar titels die bij een gedicht zouden passen, in plaats van op de inhoud of de schrijver te letten. Ja, een beetje gek wordt al gauw stapelgek op die manier. Degene die mij attent maakte op de poezie-site is overigens een leeftijdgenoot van me. Ze heeft het niet altijd makkelijk heb ik gelezen op haar weblog (hangplek: midlife-me). Háár kat is dood, ze moet een IKEA keuken in elkaar knutselen, valt zo af en toe van haar fiets en wordt al helemaal niet meer nagefloten op straat. Van stapelen houdt ze ook, al doet ze dat vooral met YouTube filmpjes op haar eigen weblog. Toch grappig te zien dat zoveel 50plusseressen de behoefte hebben zichzelf bloot te geven op een weblog. Misschien worden we op een zekere leeftijd allemaal gewoon een beetje stapelgek!

zondag 14 december 2008

Jarig Jetje

Ze is jarig vandaag, dat hele kleine blonde meisje dat 24 jaar geleden in Italië werd geboren. Wat waren we blij met haar en ik ben dat natuurlijk nog steeds. Haar vader is er niet meer bij, dit jaar voor het eerst en dat maakt het voor het jarige Jetje natuurlijk best een beetje moeilijk. Haar cadeauvooruitzichten zijn gelukkig wel weer zo belangrijk dat het toch extreem genieten wordt. Voor haar dan. Want Jetje heeft besloten haar verjaardag te vieren met een 'avondje gourmetten'. Ik heb daar een zeer hartgrondige hekel aan en het gourmetstel is dan ook nooit in huis gekomen. Hoogstwaarschijnlijk is het juist daarom dat Jetje het zo leuk vindt, soort onverwerkt jeugdtrauma. Ze heeft er wat om gezeurd toen ze nog bij ons woonde. Maar ja, jeugdtrauma's zijn nodig voor de ontwikkeling dus ik voel me er niet schuldig over. De aversie tegen dit soort 'fragment-maaltijden' is een familietrekje. Althans in mijn familie.
Ik kan me nog goed herinneren hoe zo'n jaar of veertig geleden de fondue-koorts toesloeg. Dat vind ik dan trouwens wel weer leuk. Ik werkte in die tijd bij Warmolts in Bussum. Warmolts was een begrip in die jaren. De familie Hosman had een bistrot (daar liep ik rond) een wijnhuis, een delicatessenzaak en een cadeauwinkel in de Nassaustraat. Aan de overkant waren de kantoren, dus de Nassaustraat heette al snel de Warmoltsstraat. Het was het toppunt van chic om bij Warmolts een roodkoperen fonduepot te kopen en er dan natuurlijk ook meteen allerlei exquise sausjes en andere liflafjes bij te nemen. Alleen voor het vlees moest je nog naar de slager. Mijn moeder hield wel van 'leuke franse dingetjes', dus de fonduepot stond ook binnen mum van tijd bij ons thuis. Mijn vader vond het allemaal prima. Hij had maar een wens: hij wilde zijn vlees graag aan één stuk en bakte het in een gewone pan. Bijna hetzelfde toch?
Ik heb de neiging om Jetje ook zoiets te vragen vanavond... Maar goed het is haar feestje, dus ik pas me aan de omstandigheden aan. Toch is het een raar gevoel om straks zonder haar vader naar Groningen rijden om haar verjaardag te vieren. Kwestie van wennen, net als de rest. Het is bijna schokkend te bedenken dat wij allemaal gewoon weer doorleven, terwijl het leven er nog maar tien maanden geleden zo heel anders uitzag...
Maar de verjaardag van je dochter is toch onder alle omstandigheden het vieren waard. Ik hoop dat ik er nog lang getuige van mag zijn, met of zonder gourmet. Gefeliciteerd, Druiventrosje! Je moeder wenst je een een heerlijke dag en een lang, gezond en gelukkig leven. Net als 24 jaar geleden!

zaterdag 13 december 2008

Sfeervol


"Sfeer" is zo'n woord dat in de decembermaand nogal veel gebruikt wordt. Wat voor de een sfeervol is, vindt een ander kitsch, gelukkig heeft niet iedereen dezelfde smaak. Mijn sfeersmaak neigt naar het kitscherige, dat geef ik volmondig toe. Als het glimt en glittert is het voor mij gauw leuk en niet alleen tijdens de decembermaand.
Afgelopen donderdag was ik met Adele in het winkelcentrum van Dronten. Geheel gerenoveerd en volgens de verhalen "uiterst sfeervol" zeker in deze tijd van het jaar. Het winkelcentrum is uitgeroepen tot mooiste van de polder, reden genoeg om er eens een kijkje te nemen. Wij hebben ons zeker geamuseerd. Al na twee winkels wisten we eigenlijk niet meer goed in welke nieuwbouwwijk van Nederland we rondliepen, maar als je geld wilt uitgeven maakt dat niet zoveel uit. En wat de sfeer betreft, als je van wind, kale kerstbomen en patatlucht houdt, kom je er goed aan je trekken.
Dan toch maar liever weer naar huis. Daar staat sinds enkele dagen een van de eerste kerstcadeaus van dit jaar. Een mand met openhaardblokken opgeleukt met een snoer lampjes die oranje flakkeren alsof het echte vlammetjes zijn... Je moet er maar op komen.
Gisteravond was er kitsch in het groot. Het bedrijf waar ik werk gaf de traditionele Year End Party op een pachtig oud landgoed (Duin & Kruidberg) in Santpoort. De weg erheen was al een feestje. Lange oprijlaan met aan weerskanten tientallen kerstbomen mét lichtjes. Eenmaal binnen bleken ook de 'ijsklontjes' vrolijk te flikkeren en het diner was uitstekend.
De sfeer werd bepaald uitbundig toen niemand minder dan Karin Bloemen de gastvrouw van de avond bleek te zijn. Wat een verschijning, wat een talent! Of ze nu haar imitaties ten beste geeft, ze imiteert Adele Bloemendaal zelfs beter dan ik (!), als een wervelwind "La vie en rose" van Edith Piaf zingt of je meeneemt naar het tuinpad van mijn vader, ze is elke keer even geweldig.
En dan na je optreden nog zin hebben om met alle gasten persoonlijk een praatje te maken of even op de foto te gaan. Ik ben er nog steeds sprakeloos van, daar kon zelfs het optreden van de Tramps later op de avond niet tegenop. Maar ja, de heren zagen er ook lang niet zo feeëriek uit als Karin al hadden ze op zich een hoog bling-gehalte!
Heel stiekem was ik van plan om tussen Kerst en Oud en Nieuw nog even een paar dagen naar Salzburg te gaan (mooiste stad) om op de valreep nog wat sfeer te proeven dit jaar. Maar ik zie er maar van af. Het zou me allemaal wel eens te veel kunnen worden....ook sfeer moet je doseren!

woensdag 10 december 2008

Fluisteren

Alweer een leuke dag! Het fijnste van alles was nog wel dat ik, dankzij een 'afspraak buiten de deur' 26 kilometer file ben misgelopen. Het was weer lekker raak vandaag als je tenminste van de randstad de polders in wilde rijden. Ik stond er dus mooi niet bij en was voor mijn doen extreem vroeg thuis. Dat kwam goed uit, een van mijn twee (ex-)schoonzusters kwam langs voor een wijntje en zoals altijd werd dat weer heel gezellig. We maken wat drukte met zijn tweeën...dat is ook best logisch, in het uurtje dat we gemiddeld per week samen doorbrengen wordt de volledige wereldproblematiek even doorgenomen en opgelost. Inderdaad, er zouden meer vrouwen de dienst uit moeten maken...dan waren de problemen snel de wereld uit.
Mijn kat, Fien, uweetwel, de vriendin van mijn overleden man, laat het allemaal maar over zich heen gaan. Zodra de visite binnenkomt, nestelt zij zich ver weg van de drukte op de bank en laat zich niet meer horen of zien totdat we weer alleen zijn.
Ik raak meer en meer aan Fien gehecht. Dat is eigenlijk niet zo verwonderlijk want zowel mijn man als ik hebben altijd al iets met beesten gehad. We begonnen met een hondje, toen woonden we nog in Italië. We woonden vlak bij een afrit van de 'autostrada' en het beestje was (zo hoorden we later) de auto uitgezet omdat haar Milanese baasjes ongestoord vakantie wilden vieren aan de Riviera. Niet veel later hadden we er ook een baby-kat bij, de moederkat was gestikt in een kippenbotje. Het dier had zijn oogjes nauwelijks open en at nog geen vast voedsel. Wij maakten ons al zorgen, maar dat bleek niet nodig. Het hondje produceerde binnen 24 uur melk....en het katje tierde daar welig op. Toen we naar Nederland verhuisden, ging het hondje mee en ze heeft nog heel wat jaren ons leven opgevrolijkt. Kort nadat zij er niet meer was kwam er een ander hondje, daarna kwamen er ook wat katten bij. Onze dochter wilde persé een cavia, dat is ook een hele reeks geworden. Hoeveel cavia- en hamsterlijkjes er in onze tuin begraven liggen is mij nog steeds een raadsel. Een paar jaar hebben we ook duiven en zelfs kippen (Barnevelders) gehouden, daar genoot de hele buurt van mee.
Maar nu ben ik dus alleen met de dikke Fien. Zo af en toe vraag ik me af wat er in haar hoofd omgaat. Ze is toch de hele dag alleen en moet zich maar zien te amuseren. Het fascineert me.
Er zijn nogal wat mensen die goed kunnen communiceren met overledenen, baby's, paarden en honden en dus precies weten wat en hoe deze arme zielen denken. Ik ben nogal sceptisch wat dat soort dingen aangaat. Als zij het kunnen, dan zou ik het zelf ook moeten kunnen, is mijn redenatie. Vandaar dus dat ik tegenwoordig zodra ik thuiskom, een stille conversatie met de kat heb.
Ik tracht haar gedachten te lezen, dat is te doen, als je jezelf maar openstelt. Nou, dat doe ik met overgave...
Makkelijk zat. Vanmiddag dacht ik haar spriritueel zeer dicht genaderd te zijn....en ja hoor! Ze liep naar de (lege) voerbak en begon heftig te miauwen. Ik begreep haar diepere bedoeling direct! Wat brokjes erbij en Fien was gelukkig. Zo makkelijk is het dus. Gewoon fluisteren.

dinsdag 9 december 2008

Id al-Adha

De held van de dag schijnt Ehsan Jami te zijn, die een film over de Islam gemaakt heeft. Met belangstelling naar Netwerk gekeken om te zien of ik in de aanloop naar de premiere toch iets gemist had. Dat lijkt dus niet het geval. De 23-jarige ex-moslim heeft waarschijnlijk gewoon door gekregen dat een film over Mohammed (hij noemt hem 'Mo') of zijn volgelingen in elk geval voor publiciteit zorgt. Broekenmannetje noemt zichzelf politicus, dus het zal hem wel van pas komen. Op zich denk ik trouwens dat Mo, zo zal ik hem ook maar noemen, best een aardig type was, daar heeft Jami dan gelijk in. Maar ik denk dat ook van God of Jehovah, zoals sommigen hem noemen. Er zullen altijd mensen zijn die betwijfelen of Mo en Jehovah (ik zal hem maar niet 'Ho' noemen) ooit bestaan hebben, maar als ze er wel geweest zijn, iets slechts hebben ze de mensen vast niet willen leren.
Dat het al sinds mensenheugenis populair is om uit naam van een godsdienst, politieke voorkeur of voor mijn part een sportclub eens lekker de beest uit te hangen, staat vast.
Wat dat betreft zie ik weinig verschil tussen een voetbalhooligan, een kruisridder of een moslimterrorist. Alleen de methoden en de middelen verschillen nogal met elkaar.
Waarom dit hele verhaal? Omdat ik iedereen een Fatiha gun. Fatiha is de Marokkaanse vrouw die een keer per week mijn huis op orde brengt. Gisteren kon Fatiha niet komen werken. Het was groot feest. Dat feest waarbij ze volgens sommige mensen op een liederlijke manier schapen slachten. Het leuke is dat dit Offerfeest direct uit de oude Joodse traditie komt, sla het Oude Testament er maar op na.
Ooit stelde God een van zijn gelovigen op de proef. De oude Abraham moest zijn zoontje Ismaël offeren om zijn trouw te bewijzen. Net toen de oude man met het mes in de aanslag boven zijn nageslacht stond, kwam er een engel neergedaald om de moord te verhinderen. Abraham mocht een schaap offeren in plaats van zijn zoon. God wilde kennelijk alleen weten of hij het ook echt zou doen.. Daar kan ieder het zijne van denken, maar het is wel dit feit dat moslims uit de hele wereld herdenken met het slachten van een schaap. Zo'n schaap kost toch al gauw 300 euries, dus geen goedkope grap. Een derde van het vlees is voor het gezin dat het schaap gekocht heeft, de rest wordt weggegeven aan familie, ouderen, zieken en behoeftigen.
Vanmorgen stond Fatiha om precies negen uur voor de deur. Mét een plastic tasje met eten. Ik ben dan wel niet erg oud en ook niet behoeftig of ziek, maar ik hoor een klein beetje bij de familie. Zo gaat dat met Id al-Adha, oftewel het Offerfeest. Die enge moslims toch.

maandag 8 december 2008

Kerstbal!

Vijf leuke dingen per dag...? Vijf leuke mensen zijn het! Tot mijn niet geringe verbazing én trots zag ik vandaag dat er al vijf mensen deze weblog volgen. Er wordt zelfs al op de berichten gereageerd, dat is natuurlijk helemaal geweldig. Ik voel me vereerd, maar hoop ook maar dat ik elke dag genoeg te schrijven heb. Vandaag was een typische maandag. Lange file naar kantoor, lange file weer terug. Veel vergaderingen en (zo aan het eind van het jaar) nog een flinke hoeveelheid spoedklusjes die af moeten. Voor mij is dat trouwens niet zo'n probleem, ik behoor tot het soort mensen dat het beste presteert als de druk erg hoog is. Om een uur of vijf bedacht ik me dat ik nog boodschappen zou moeten doen als ik nog iets wilde eten. Daar heb ik normaal gesproken al een hekel aan, maar om zeven uur 's avonds vind ik het helemaal verschrikkelijk. Blijkbaar is het voor veel jonge gezinnen (jazeker, vader, moeder en een paar kleine schreeuwlelijkjes met van die kinderkarretjes) een hobby om juist rond kinderbedtijd gezellig naar AH te gaan. De schrik sloeg me bij voorbaat al om het hart.Maar ineens bedacht ik me dat ik al ruim zes weken geen lekkere vette Big Mac gegeten had, dus geen AH....maar de MacDrive!
Nou ben ik redelijk onhandig in dat soort dingen. Ik kom er niet zo vaak en vraag me steeds van te voren al zenuwachtig af in welke paal ik moet praten om mijn bestelling door te geven. Ik zat al nerveus te bedenken wat ik zou bestellen, toen een mevrouw van mijn eigen leeftijd (dat was duidelijk te zien, ondanks haar kittige grijze staartjes) onzeker de auto voor mij uitstapte.
Ze keek me vragend aan, wees naar de paal en begon er enigszins verlegen tegenaan te praten. Om de paar woorden keek ze met een verontschuldigend lachje achterom naar mij. Ik kon me helemaal voorstellen hoe ze zich voelde. Te ver doorrijden en dan moeten uitstappen terwijl je niet eens weet of je het wel goed doet. Dat bleek overigens ook niet het geval. Na nog wat gemompel tegen de paal hief zij haar armen boven het hoofd, keek mij nogmaals wat lacherig aan en riep 'hij doet het niet hoor!'
Ik allang blij, hoefde ik dat vreemde ritueel niet te herhalen. Dus achter de mevrouw aan, naar het eerste loketje. Toen ik voorbij de paal kwam, hoorde ik duidelijk een juffrouw vragen wat ze voor me kon doen, maar ik besloot het er niet op te wagen. Bij het loketje aangekomen, keek een jongedame me meewarig aan. 'U wist het zeker ook niet, he? Geeft niks hoor, krijgt u ook een kerstbal van me. En vertelt u maar wat u wilt eten'. Bij mijn Big Mac ontving ik een doosje met de troostprijs. Een glimmende rode kerstbal met in gouden letters: "Blijf je bij me hangen?"
Als ik er meer had, kregen mijn vijf weblogvolgers er ook een!

zondag 7 december 2008

Haarlemmer Dopie

Na de de opwindende belevenissen van de afgelopen dagen, was het vandaag weer een ouderwetse saaie Zondag. Als kind had ik al een hekel aan deze 'dag des Heeren'. We mochten niet fietsen, kregen geen ijsjes, zaten 's morgens in de kerk en 's middags in de auto. Onze ouders hielden van rondrijden. Zij lekker voorin, de auto blauw van de rook en er mocht nauwelijks worden gesproken, want Pa volgde de voetbalcommentaren op de radio. Als we toch te tierig werden, werd er gedreigd ons bij het zigeunerkamp (dat was er toen in Muiderberg) af te zetten en dat hielp, want we geloofden onze ouders op het woord.
Gelukkig kan ik nu zelf bepalen waar ik naar luister en dat is momenteel veel radio via het internet; ik heb een site gevonden waar echt alle muziekgenres een eigen station hebben. Aanrader, hij staat in het lijstje hangplekken onder het kopje 'music, Maestro!' Die radiosite heb ik overigens gevonden via een website van en voor mensen die graag genieten van kleding, muziek en lifestyle uit de twintiger, dertiger en veertiger jaren. Als je op 'het goede uit de oude tijd' klikt, kom je er vanzelf.
Maar toch is er ook vandaag weer gelachen, vooral dankzij de buurvrouw. In mijn eerste bericht had ik het al kort over haar. Ze is 89, geboren en getogen in Amsterdam en hoewel ze bijna blind is, slaat ze zich nog met verve door het leven. Soms een beetje eenzaam, maar voor die momenten ben ik er dan, zoals vandaag. Ze komt regelmatig bij me eten en vermaakt me dan met haar jeugdherinneringen en andere levensverhalen.
Vandaag ging het vooral over haar familie die deels in de Zaanstreek woonde. Een wonderwel bespraakte Oom gebruikte sappige uitdrukkingen die je vandaag de dag niet meer hoort.
Zo sprak hij van 'Geest van Salmen Sokkenwater' als zijn echtgenote een wat waterige soep op tafel zette. Volgens de verhalen weigerde hij die dan ook te eten. Moet een pedant manneke geweest zijn; volgens de buurvrouw was zij als kind zeer onder de indruk van zijn...slobkousen!
Hoe we erop kwamen? Ik had hutspot gemaakt, iets waar ik mijn gast normaal gesproken blij mee maak. Vandaag was het minder.
'Nou kind, de hutspot was wel lekker en het vlees ook. Maar de jus? Dat was maar een Haarlemmer Dopie!'

zaterdag 6 december 2008

Terugvalletje

Het zit erop. Ik mag graag stoere praatjes ophangen, maar dit viel tegen. Had ik me nog uitgeput in flauwe grappen over wat me te wachten stond, toen ik 'er eenmaal lag', had ik niet zoveel praatjes meer. Toch kijk ik met plezier terug op mijn korte opname in het Erasmus Medisch Centrum. Je komt nog eens iemand tegen die je normaal gesproken niet zo snel ontmoet. Nou ben ik een roker, dat houdt in dat je sowieso vaak in de gelegenheid bent een praatje met iemand aan te knopen, dat zijn de voordelen van het samen 'outcast' zijn. In een ziekenhuis is dat niet anders. Integendeel.
De gemeenschappelijke rookruimte wordt door individuen van diverse pluimage bezocht en de interessantsten zijn natuurlijk juist diegenen die je anders niet snel zou spreken.
Zo ook Miranda (nee, zo heette ze niet echt). Miranda zag er behoorlijk gehavend uit. Gebroken neus, tand door haar lip en een blauw oog. 'Maar daarvoor leg ik hier niet, hoorrr', vertelde ze me in onvervalst Rotterdams. 'Het komp omdat ik een terugvalletje heb gehad...ze hebben me helemaal blauw op de grond gevonden en toen gauw 112 gebeld. Vandaar dat ik nou hier ben, maar ik was liever thuis', aldus Miranda die met die laatste opmerking direct veel bijval ontlokte aan de andere rokers. 'Ja, zo'n terugval, het is rot, maar het ken iedereen gebeuren, joh!', sprak een slechts in een ziekenhuisjasje gestoken getatoeërde man haar vaderlijk toe. Hij zat in een rolstoel en draaide aan een stuk door shaggies terwijl zijn zuurstoftankje vrolijk doorsnorde. 'Vind jij ook niet?', zo betrok hij mij in het gesprek. Ik had geen idee wat het terugvalletje zou moeten zijn, volgens mij was Miranda door iemand in elkaar gemept, zo zag ze er tenminste uit. Ik besloot eerlijk te zijn en maar te vertellen dat ik niet zo goed wist wat te antwoorden.
Dat bleek een schot in de roos. Miranda en Tattoo barstten in een onbedaarlijk lachen uit. 'Jij komp niet uit Rotterdam he? Jij lult als zo'n kakwijf uit 020!', was het commentaar. Maar ze wilden het wel even uitleggen. Een terugvalletje is niets meer of minder dan een spuit heroine nemen, terwijl je eigenlijk afgekickt bent en dagelijks methadon krijgt. 'Tja, dan ken je ff je kluts kwijtraken en dan val je op je gezicht, net als ik', vertelde Miranda.
Of ik het allemaal wel snapte? 'Tja, jij ziet er niet uit alsof je gebruikt, jij bent het type niet', merkte Tattoo op. De voor-en nadelen van methadon en heroine werden me eens goed uitgelegd, vergezeld van de waarschuwing dat ik er ook maar nooit aan moest beginnen. 'Nicotine is al erg genoeg voor jouw soort mensen'.
Het werd laat en gezellig. De volgende dag, net voordat ik naar huis ging, kwam ik ze weer tegen. 'Hé, meid! De beste wensen hoor, blij dat je eruit mag voor je'. Ik heb het pakje sigaretten dat ik toch over had maar aan Tattoo gegeven en samen zwaaiden ze me uit. Echte mensen in het Erasmus. Je zou ze vaker tegen moeten komen, misschien hoef je je daar niet eens voor te laten opnemen!

woensdag 3 december 2008

Anale fase

Inderdaad. Ik zie het al voor me....de fronsende blik en het zuinige hoofd van Adele, de vriendin. 'Is ze zo leuk begonnen, schreef gisteren zo sfeervol over een regenboog en nu....nu begint ze met onderbroekenlol'. Nee, Adele, ik denk niet dat ik mijn onderbroek erbij aan mag houden trouwens, maar ik heb beloofd te schrijven wat er in mijn leven gebeurt en daar maakt dit nu eenmaal deel van uit. Ik kom morgen in de 'anale' fase.
Vrijdag krijg ik een darmonderzoek, u kent dat wel....'via de natuurlijke weg' wordt er een cameraatje naar binnen geschoven zodat de darm eens goed van binnenuit bekeken kan worden. Nu heb ik heel wat associaties bij het woord 'natuurlijk'; een cameraatje dat min of meer instinctmatig bepaalde weggetjes opzoekt, was daar niet een van. Maar het is de manier waarop een arts je vertelt wat er staat te gebeuren, dus ga ik er maar in mee. Het onderzoek op zich is tot daaraan toe, de voorbereidingen zijn minder leuk. En omdat 24 uur vasten en laxeren zich niet goed verhouden met viermaal daags insuline inspuiten (ik heb diabetes type I), word ik daarvoor opgenomen. Morgen dus geen nieuwe bijdrage... Niet veel mensen zullen het missen, want tot dusverre heb ik twee trouwe volgers en één anonieme volger en zij weten alles eigenlijk al.
Maar nu ik het toch over toilet gerelateerde onderwerpen heb, (eerlijk is eerlijk, het is een topic waar ik niet snel genoeg van krijg) kan ik het volgende wel meteen melden. Mijn schoonzoon is een purist. Een informatica-purist om precies te zijn. Nou heeft hij er voor doorgeleerd, dus mag hij zo af en toe ook wel wat zeggen, zeker tegen mij!
Gisteren kreeg ik een reprimande van hem. Ik vertelde hem vol trots dat ik sinds enkele dagen aan het 'bloggen' ben....tja, dat bleek helemaal verkeerd te zijn. Bloggen is volgens hem iets wat te associeren valt met geluiden die je maakt als je ziek en misselijk boven de toiletpot hangt...
De juiste omschrijving van deze bezigheid is een 'weblog bijhouden'. Mijn excuses dus aan iedereen die zich ook al aan mijn 'blog' gestoord heeft. Het zal niet meer gebeuren. Vanaf nu heet dit een weblog, zoals het kennelijk hoort.
En morgen om deze tijd zal ik wel aan het bloggen zijn, maar dat is een ander verhaal!

Emilie

dinsdag 2 december 2008

Regenboog...

Nee, ik ben geen natuurfreak. Ook dat niet! Ik kan immens genieten van een bergwandeling, maar dan toch vooral omdat ik weet dat ik na afloop in een gezellig restaurantje van het uitzicht kan genieten. Met veel wijn en lekkere worstjes enzo. Zo houd ik wel van de natuur. En toch was er vandaag een 'natuurlijk' hoogtepuntje....Nou moet ik meteen vertellen dat een van die lieve vrienden die mij dringend heeft aangeraden eens aan een blog te beginnen (mijn liefste vriendin zelfs) mij ook andere opdrachten in het leven geeft. Vanaf het moment dat wij een jaar of vijftien waren, geeft ze me tips en adviezen over hoe ik het 'beter' zou kunnen doen. Ik moet wel zeggen dat ze vaak gelijk heeft, dus zolangzamerhand doe ik regelmatig wat ze zegt.
Een van de laatste adviezen was dat ik dagelijks minstens vijf 'leuke dingen' moet opnoemen welke die dag zijn gebeurd. Gek als het klinkt, het lukt me meestal wel, soms met een beetje moeite!
Vandaag was het gemakkelijk! Wat ondanks het feit dat ik niet zo veel oog voor de schoonheid van de ons omringende natuur heb...vanmorgen kon ik er niet omheen! Ik reed langs het IJsselmeer en er stond een regenboog. Niet zomaar een...maar zo'n regenboog die je nooit meer vergeet. Fel gekleurd, helder als in een film en volledig weerspiegeld in het normaal zo troebele water. Vandaag was het water niet troebel, het was hard staalblauw en de regenboog vormde een complete cirkel.
Nou heb ik iets met regenbogen, dat is een feit. Toen mijn dochter 24 jaar geleden ter wereld kwam, dacht ik dat ik het in de kinderboeken moest zoeken. Dus schreef ik een boek, ik moet het nog ergens hebben, over twee kindertjes die de gave hadden over regenbogen te wandelen. Zo kwamen ze nog eens ergens. Elke keer daalden ze van de regenboog af in een nieuw land waar ze nieuwe vriendjes en gewoontes leerden kennen om, als het weer eens regende terwijl de zon scheen, de nieuwe regenboog te beklimmen en vervolgens weer ergens anders terecht te komen. Misschien toch eens afmaken?
Mijn fascinatie voor regenbogen is vast en zeker gevoed door 'De Regenboogkinderen' van Josephine Baker. Ik heb het boek over het blinde kipje Kott Kott nog steeds in mijn boekenkast staan.
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb gewaarschuwd (!), mijn vijf 'leuke dingen' kan ik zomaar opnoemen vandaag. Ten eerste de schitterende regenboog, vervolgens een leuke collega die een goed gesprek wilde, daarna een leuke vergadering op het reclamebureau, een van mijn ex-schoonzusters (ik heb er twee van dat soort) die onverwacht langskwam en een mailtje van iemand waar ik al lang niets van gehoord had! Bingo, het waren er weer vijf vandaag!
Nu maar hopen dat het morgen ook weer lukt!

Emilie

maandag 1 december 2008

Vooruit dan maar!

Het is niet zomaar dat ik hier mijn doopceel licht....Volgens vrienden heb ik heel wat te vertellen en ben ik te lui om er iets mee te doen. Ik ben daar zelf niet zo van overtuigd, ik heb er alleen moeite mee te denken dat mijn belevenissen anderen zou kunnen interesseren.
Maar omdat ik altijd graag voldoe aan de wensen van anderen, niet in het minst omdat ik graag aardig gevonden wil worden, begin ik er nu toch maar aan.
Eigenlijk vinden mijn vrienden dat ik maar een boek moet gaan schrijven. Ik kan me er niets bij voorstellen. Maar één keer per dag een berichtje plaatsen op een 'blog' moet toch kunnen.
Volgens mijn hippere vrienden (en mijn 24-jarige dochter en haar even oude vriend) is bloggen zó 2005...Ik trek me er maar niets van aan, en verveel voortaan iedereen die er interesse in heeft met mijn dagelijkse beslommeringen. Nee....ik vind ze niet zo spannend.
Mijn man is in februari van dit jaar overleden en sindsdien probeer ik mijn leven weer zo'n beetje te leven. Ik werk, bij een groot farmaceutisch bedrijf, ben een soort mantelzorger voor mijn 89-jarige buurvrouw en vraag me dagelijks af waar het leven nu eigenlijk toe moet leiden.
Tsjonge, jonge, wat een opwinding. Dan vergeet ik mijn kat nog...Eigenlijk heb ik niets met katten, maar dit exemplaar was de grote vriendin van mijn man, dus kon ik haar moeilijk op straat zetten. Erg genoeg dat ik mijn hond Joop (een Engelse basset) na zijn dood (nee, die van de man!) moest afstaan. Maar ja, een hond kan nou eenmaal niet de hele dag alleen zijn. De kat is dus het enige levende wezen waar ik normaal gesproken mijn leven deel. En delen is het zeker! Ze slaapt in mijn bed, kruipt op schoot als ik zit te eten of werken en als ik me afzonder in de badkamer (uweetwel) dan krabt ze aan de deur omdat ze ook naar binnen wil. Tegen wil en dank vormen we nu een paar en eigenlijk went het wel. Lekker gezellig als je 's avonds, na urenlang in de file te hebben gestaan, weer thuis komt!
Qua introotje moeten jullie het hier maar mee doen. Ik heb mezelf beloofd het altijd kort te houden. Misschien blijft het leesbaar op die manier. Ik ben namelijk normaal gesproken nogal lang van stof en dat houdt natuurlijk niemand uit.
Vriendelijke groeten en hopelijk tot ziens,
Emilie