Toekomstmuziek

Mijn moeder zong het graag en veel. Ze dacht ook dat het mooi klonk en niemand die haar uit de droom hielp. Als kind begreep ik niet wàt ze zong maar ik vond het een leuk deuntje en als Mama vrolijk door de keuken huppelde was dat zo'n feest, dat ik waarschijnlijk de dodenmars nog wel geestig zou hebben gevonden.
Het duurde jaren voordat ik de woorden kon verstaan en inmiddels was ik opgegroeid tot een onhandige, lompe puber. De tekst leek me op het lijf geschreven. Je weet immers niet wat er op je pad komt, er kan nog van alles gebeuren. Als rasoptimistje ging ik er toen nog vanuit dat veranderingen altijd verbeteringen waren. Dus droomde ik van een toekomst waarin ik gelukkig en succesvol zou zijn en zelf een dochter zou hebben die mij zou vragen hoe het leven eruit zou gaan zien.
En jawel. Het leven veranderde ten goede en het verlegen pubertje zonder zelfvertrouwen veranderde in een best aardige vrouw die de liefde van haar leven leerde kennen en samen met hem een prachtige dochter produceerde.
En hoewel ik altijd erg mijn best deed om niet op mijn moeder te lijken, betrapte ik me erop, met de toen nog peuterende Dochterlief door de kamer te huppelen, daarbij hetzelfde liedje zingend dat mijn moeder altijd zong.
We zijn weer heel wat jaren verder en wat denk je? Dochterlief heeft de tekst van het liedje op een t-shirt laten drukken en draagt het met veel plezier. Het liedje blijft bekoren, hoe dan ook. Ik ben benieuwd wat zij later voor haar dochter(s) zingt!
Inmiddels ben ik wel zover dat zo'n liedje me nauwelijks meer kan inspireren. Ik weet nu toch wel hoe het leven in elkaar steekt en wat ik nog kan verwachten? Of niet? Ik loop nu al zolang rond...waar kijk ik nu nog naar uit?
Vorige week vond ik een jurk van mijn moeder, al meer dan veertig jaar oud. Ècht vintage. De jurk werd, toen mijn moeder mijn leeftijd had, door de naaister gemaakt, helemaal op maat dus. Ik was nieuwsgierig dus ik trok hem aan. Hij paste. Hij paste niet gewoon, hij paste precies! Ik kreeg het griezelige gevoel dat verleden en heden, heden en toekomst en moeders en dochters zomaar in elkaar kunnen overgaan. Het was een rare gedachte toen ik zo voor de spiegel stond te draaien. Leek ik dan zo op mijn moeder? Was ik zó weinig origineel? En wat zou dat inhouden voor Dochterlief? Zou zij die jurk ooit aantrekken? De stof schijnt de decennia wel aan te kunnen, dus daar hoeft het niet aan te liggen. Verandert er dan eigenlijk niets? Sukkelt het leven gewoon door, van moeder op dochter en van dochter op kleindochter?
En toen schoot me dat liedje weer te binnen. Whatever will be, will be. Het leven is nog lang niet uitgeleefd. Wie weet wat de toekomst brengt! Een mooie gedachte zo op de laatste dag van het jaar. Ik hoop dat het een mooi jaar wordt, waarin alle veranderingen ook verbeteringen zullen blijken, net als vroeger. En niet alleen voor mezelf, maar voor jullie allemaal!
Ik wens ook jou veel geluk en gezondheid in 2010.

Bammetje pindakaas

Het is grappig te horen hoeveel mensen weer blij zullen zijn als het 2 januari is. We lopen ons de hele maand december de benen onder het lijf vandaan om het gezellig te maken en als we dan middenin die warme, vrolijke en heerlijke feestdagen zitten, verlangen we naar 'gewoon'. Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ons het idee is opgedrongen dat we met Kerstmis en Oudjaar allemaal gelukkig moeten zijn. We moeten het leuk hebben, we moeten stralen, we moeten er 'iets bijzonders' van maken en daar moeten we dan ook van genieten. Maar zodra iets 'moet' is het meestal al zo leuk niet meer! Natuurlijk zijn er wel bijzondere ogenblikken, maar dat zijn nou net vaak die momenten die niet gepland waren. Een beetje tevredenheid, hartelijkheid of zelfs geluk, dat zomaar uit de lucht komt vallen. De magie die we met ballen, lichtjes, klokjes en de (afgrijselijke) amerikaanse kerstliedjes af proberen te dwingen, trekt zich niets aan van al die uiterlijkheden. Die magie gaat zijn eigen weg en duikt op wanneer je hem het minst verwacht.
Ook ik heb de afgelopen dagen een paar keer van zo'n magisch moment genoten en die momenten maken alle kerststress meer dan goed. Over het kerstdiner met mijn maatje heb ik al uitgebreid verteld, het was een geweldige ervaring. Maar het mooiste kwam de dag voor Kerstmis, toen ik nog snel de laatste boodschappen deed bij Albert Heijn. Net toen ik heel toepasselijk op mijn knieën lag om de laatste afbakcroissants uit het schap te weg te kapen, voelde ik twee handen op mijn schouders. Enigszins geschrokken door dit onverwachte gebaar, stond ik binnen een fractie van een seconde weer op mijn benen, ik wilde zien wie mij zomaar aan durfde te raken. Ik ben niet zo goed in het snel herkennen van gezichten en er werd me ook niet veel tijd gegund. Voordat ik goed en wel wist wat me overkwam werd ik aan de weelderige boezem van een wat oudere dame met lange grijze lokken gedrukt. 'Fijn dat ik je weer zie! Het was zó gezellig maandag, ik wil je een héél gelukkig Kerstfeest wensen', klonk het. Ondanks het feit dat mijn oren werden dichtgedrukt tussen de boezem en de volle bovenarmen van de enthousiaste vrouw, herkende ik haar stem uit duizenden. Het was Mary, de grootmoeder van de uit-huis-geplaatste kleinkinderen die vorige week weer thuis waren gekomen. Met een luidruchtige klapzoen zette ze haar wens kracht bij en net zo snel als ze uit het niets was opgedoken, was Mary weer verdwenen. Mij achterlatend met armen vol afbakcroissants en een hart vol blijdschap.
Die blijdschap bleef. Tijdens kerstavond en gedurende de mis in 'mijn' kerk. Het was mooi om Jozef, Maria en de kleine Jezus in de kerststal te kunnen zetten, de kaarsjes aan te steken en samen met Dochterlief en schoonzoon tot in de kleine uurtjes foto's te kijken, haar zelfgebakken Oostenrijkse kerstkoekjes te eten en te borrelen. Ook het kerstdiner met de hele familie op tweede Kerstdag was, net als vorig jaar, sfeervol en gezellig. Maar het magische kerst-moment?
Dat was op eerste Kerstdag. Mijn zus was ook alleen thuis, dus ging ik bij haar langs. Samen hebben we uren zitten kletsen in het kaarslicht, goede momenten waarin we elkaar steeds beter leren kennen. Even de honden uitlaten door de smeltende sneeuw en weer binnen opwarmen met een kopje bouillon. 'Blijf je eten of heb je wat anders te doen?' vroeg ze. Dus bleef ik. Nooit eerder heb ik zo genoten van een bruine boterham met pindakaas... Kerstgevoel, daar hoef je niet zoveel moeite voor te doen! Ik hoop dat ik me de dat volgend jaar nog herinner! Open huis voor iedereen en op het menu? Bammetjes met pindakaas.

Kerstgedachte

Mensen die mijn weblog volgen, weten dat ik niet zo dichterlijk ben. Vandaag maak ik een uitzondering. Het is immers bijna Kerstmis en dan word je een beetje gevoelig. Janny (zie blogroll) heeft kort geleden een prachtig gedicht van Ivo de Wijs op haar site geplaatst. Met haar toestemming neem ik het over omdat het zo mooi verwoordt wat ik zou willen zeggen. Ik draag het gedicht dan ook op aan iedereen met het hart op de juiste plaats! Mijn collega-bloggers, en alle lezers van mijn weblog wens ik hierbij van ganser harte een Zalig Kerstfeest!

Onderweg

Een man en een vrouw gaan langs de wegen,
de lucht is koud, de wind zit tegen.
Geen Dickens-sfeer, geen welbehagen
en af en toe hoor je haar vragen
met zachte stem:
'Is het nog ver naar Bethlehem?'
'Ja, het is nog ver naar Bethlehem.'

Opnieuw een jaar van vluchtelingen
die schamel langs de wegen gingen.
Opnieuw een jaar van oorlogsrampen
van hongersnoden en van kampen
en requiem.
'Is het nog ver naar Bethlehem?'
'Ja, het is nog ver naar Bethlehem.'

Van de verloren Hof van Eden
naar de onmogelijke vrede.
Zo trekt de mens over de wegen
met haar en hem.
'Is het nog ver naar Bethlehem?'
'Ja, ja het is nog heel ver naar Bethlehem.'

Ivo de Wijs

(Op de foto Sharbat Gula)

Zandstal

Nóg een paar leuke plaatjes van een kerststal....In Italië, om precies te zijn op het strand bij Torre Pedrera (en dat is weer vlak bij het dorp waar ik ooit thuis was) heeft een groep artiesten een kerststal van zand gemaakt. Een aardige variatie op het thema zandkasteel. De stal zelf vormt slechts een klein onderdeel van het werk. De kunstenaars hebben de geschiedenis van de mens, van prehistorie tot ruimtevaart, willen weergeven en dat is aardig gelukt. Voor wie dit schitterende staaltje van creativiteit en vakmanschap met eigen ogen wil zien is hier de link naar de fotoserie zoals verschenen in de krant 'Il resto del Carlino'.

Warm water

Er ligt sneeuw. Veel sneeuw. Wat heet, té veel sneeuw. Er zijn mensen die genieten van 'hoe mooi het buiten is' en het heerlijk vinden om juist nu te gaan wandelen om vervolgens weer thuis te komen en dan gelukzalig van een kopje thee te genieten. Sorry, ik heb er niets mee. Van mij mag het per direct warm water gaan regenen, ik hoef geen thee (doe maar een glaasje wijn) en ik ga zéker niet naar buiten als het niet persé hoeft. Die witte rommel geeft alleen maar overlast. Mooi in Oostenrijk, maar niet 'in my backyard'! Dat het er wel aardig uitziet, vanuit de warme kamer gezien, wil ik best toegeven. Alleen erg jammer dat de vogeltjes geen voer meer kunnen vinden en mijn 'huis'-egel waarschijnlijk ingesneeuwd is. En als het straks gaat dooien, wordt het een vieze prutrommel overal.
U hoort het, een en al optimisme en positiviteit hier in de polder. Toch mag ik eigenlijk niet mopperen. Want hoewel ik er vandaag óók uit moet, is dat alleen om leuke dingen te doen. Lunchen met mijn lievelingsnicht en dineren bij mijn schoonzus. En ook thuis is het eigenlijk alleen maar leuk. De handigste man van Nederland komt een lampje repareren dat al bijna twee jaar stuk is, ik heb de verwarming weer eens bijgevuld èn ontlucht en dat ging uitstekend, ik kreeg een paar heerlijke flessen wijn thuisgestuurd en mijn kerststal staat inmiddels ook sfeervol op Jozef en Maria te wachten. Buiten gaan een paar buurkinderen helemaal uit hun dak met sleetjes en eigenlijk gun ik ze dat wel. Ineens schiet me te binnen dat ik maar vroeger niet begreep dat mijn vader zo chagrijnig werd van sneeuw, terwijl wij er zo van genoten...Zo oud en nukkig wil ik toch (nog) niet zijn. Ik zal nooit meer zeggen dat het warm water moet gaan regenen. Beloofd!

De sukkel met het kruis

Een flink deel van de Nederlandse bevolking is uiterst geprikkeld waar het gaat om, zoals zij dat zelf noemt, de islamisering van 'onze' maatschappij. Wat onze maatschappij precies is, weet ik eigenlijk niet zo goed. Alle normen en waarden die ik in mijn jeugd nog heb meegekregen, zijn allang geen gemeengoed meer. Ik voel me absoluut niet op mijn gemak bij grote groepen landgenoten die er andere, of beter gezegd nauwelijks, omgangsvormen op na houden.
De ouders en grootouders van de verongelijkte Nederlanders zouden zich waarschijnlijk 'omdraaien in hun graf' als ze zagen hoe hun nageslacht er tegenwoordig op los leeft. Dat heeft echter maar weinig te maken met het aantal minaretten, het dragen van hoofddoekjes en de verhoogde criminaliteit binnen enkele subgroepen van onze samenleving.
De media, zelfs die welke door bepaalde groepen als 'linkse kerk' worden aangeduid, zijn er als de kippen bij wanneer er ergens ter wereld weer een conflict(je) dreigt te ontstaan tussen moslims en christenen, allochtonen en autochtonen of, zoals bij ons, de Nederlanders en 'die buitenlanders'. Er voor het gemak aan voorbijgaand dat de meeste 'buitenlanders' gewoon Nederlanders zijn, maar dan met een extra (Marokkaans, Turks of, zoals Dochterlief, Italiaans) paspoort.
Deze week was het weer flink raak. Een wat sneue, nauwelijks Nederlands sprekende man met de naam Aziz, wil een ketting met daaraan een (overigens gigantisch) kruis over zijn uniform dragen. Het GVB van Amsterdam, waar de sukkel in dienst is, staat dat niet toe.
Ik noem de man een sukkel omdat ik het dom vind dat iemand zoiets überhaupt serieus durft voor te stellen en omdat ik vermoed dat het niet zijn eigen idee was om een rechtszaak aan te spannen tegen de vermeende discriminatie. Hij kan het woord niet eens spellen. De man laat zich mijns inziens gebruiken door mensen die er baat bij menen te hebben de gemoederen weer eens flink in beroering te brengen.
Geheel terecht heeft de rechter die zich over de zaak boog het GVB in het gelijk gesteld. De media zaten er likkebaardend bij, zij berichtten over deze zaak alsof het hier om discriminatie van Christenen gaat en trachtten elkaar te overtreffen in tendentieuze journalistiek.
Het gaat echter om de ketting, niet om wat eraan hangt. Toen ik dertig jaar geleden als stewardess bij Martinair vloog, ben ik al eens ernstig berispt omdat mijn parelkettinkje zichtbaar geweest was tijdens het dragen van mijn uniform. Dat mag niet, want het doel van een uniform is nou eenmaal dat iedereen die het draagt er exact hetzelfde uitziet. Dat geldt ook voor Aziz en zijn 'kruisje'. Al zou Aziz er een sterrenbeeld of een anker aan hangen, een ketting bij het uniform kan niet. Maar sommige Nederlanders hebben hun oordeel alweer klaar. Want 'als hoofddoeken mogen, moeten kruisen ook kunnen!' De hoofddoek is echter cultureel bepaald bij sommige Nederlanders en het GVB heeft er goed aan gedaan bij het uniform passende hoofddoeken te verstrekken.
Het dragen van een kruisje is iets anders. Veel (eigenlijk alleen) katholieke Nederlanders droegen vroeger een kruisje. Een klein kruisje, onder de kleding. Het was namelijk een privézaak. Niet bedoeld om ermee te demonstreren. Maar dat is tegen dovemansoren gezegd. Of, zo u wilt, paarlen voor de zwijnen. Voor een bepaalde groep mensen zijn dit tekenen aan de wand. 'Islamisering, ze grijpen de macht, onze cultuur gaat ten onder!' Ja, hoor.
Het is een feit dat onze cultuur niet meer hetzelfde is als vroeger en inderdaad, de kerken lopen leeg. Maar dat laatste is niet te wijten aan de volle moskeeën, maar aan het feit dat veel Nederlanders geen enkele interesse in religie meer hebben.
Ja, de normen en waarden vervagen, maar de oorzaak daarvoor ligt in het afschaffen van het fatsoen, het afnemen van autoriteitsgevoeligheid en de verregaande individualisering van de samenleving waarin alle regels die geen snelle bevrediging van persoonlijk wensen en noden beloven, overboord gegooid worden. Gemeenschapszin, opofferingsgezindheid, beschaving...het zijn woorden die de gemiddelde VMBO'er (en dat is toch 80% van de schoolgaande jeugd) niet eens meer kent. Maar de hand in eigen boezem steken is vervelend; gelukkig hebben we de 'buitenlanders', ook wel generaliserend 'moslims' genoemd, nog. Die kunnen we overal de schuld van geven!
Zo kon het gebeuren dat het feit dat een moskee in het Belgische Beringen (iemand ooit van Beringen gehoord voor vandaag?) een vergunning voor een luidspreker aan heeft gevraagd, voorpaginanieuws werd. Vóórpaginanieuws! Net op tijd, want de mijter van Sinterklaas (geen enkele officiele bisschopsmijter heeft trouwens een kruis!) en de kerstboom op een school in Den Haag raakten net een beetje uit het nieuws.
Er is natuurlijk helemaal geen verschil tussen het gebeier van een kerkklok of de oproep voor gebed vanaf een minaret. Of je nu een petje draagt omdat je erbij wilt horen, een hoed omdat je naar de kerk gaat of een hoofddoek omdat dat bij jouw cultuur hoort, ik zie het verschil niet. En achter een foute iman aanlopen of achter Geert Wilders, het is allebei even zielig. Het jammere is dat de mensen die zich nu zo verongelijkt voelen en bang zijn voor de islamisering van de samenleving, hier niet doorheen kunnen prikken. Ze lezen 'De Telegraaf' en ze wachten op Wilders. En dat is wel heel zuur. Ze steken nu al hun tijd en energie in boosheid en angst, terwijl ze er zoveel meer aan zouden hebben zichzelf en hun normen en waarden een beetje bij te spijkeren.

Mr Bean en de kerststal

In mijn vorige post had ik het over de Oostenrijkse en de Italiaanse kerststallen...maar de Engelse was ik vergeten. Dat lost Mr Bean even voor ons op! Hij zoekt overigens ook nog kamelen, zie ik.

Kamelen gezocht

Dochterlief en ik zijn weer terug uit Salzburg waar we het heerlijk gehad hebben. Natuurlijk was het véél te kort, maar dat zou het waarschijnlijk ook geweest zijn als we een week waren gebleven! Vrijdagavond toen we aankwamen, we hadden net de weekendtassen uit de auto gehaald, begon het te sneeuwen. Salzburg is al prachtig, maar Salzburg met een laagje sneeuw is héél prachtig. Hoogtepunt was het Turmblasen op zaterdagavond. De torens rondom Domplatz en Residenzplatz waren schitterend verlicht en op elke toren brachten blazers kerstliederen ten gehore. Duizenden mensen stonden doodstil naar boven te kijken, glaasje Glühwein in de hand. Een heerlijk kippenvelmoment!
Maar nu zijn we weer thuis, genieten na van de herinneringen en het eten èn vieren de verjaardag van Dochterlief. Dit jaar had ze een bijzondere wens. Ze wilde graag het gouden hangertje dat haar vader mij dertig jaar geleden gaf, hebben. Toen ik het kreeg, het was mijn eerste cadeautje van hem, was ik net zo oud als zij nu is. En Dochterlief is er net zo blij mee als ik destijds was.
Morgen wordt het dan echt de hoogste tijd om voorbereidingen voor de Kerst te treffen. De Kerststal mag weer van zolder, vorige week heb ik hem al afgestoft en klaargezet en ook de rest van de versierselen mogen weer de doos uit. Ik zoek alleen mijn kamelen nog. Hoewel mijn moeder als rechtgeaarde protestant niets met (katholieke!) kerststallen had, heeft ze me toch ooit twee kamelen voor bij mijn stalletje gegeven. Die kamelen zijn er echter op uit getrokken, waarheen weet geen mens. Ik heb nog even gedacht een paar nieuwe te kopen in Salzburg, maar 80 Euro voor een kameel (van hout) vind ik toch echt teveel. Hoe mooi ze ook zijn.
Ik ben al sinds mijn kinderjaren gefascineerd door kerststallen en in Oostenrijk vind je schitterende exemplaren. Het zijn mini 'Bauernhöfe', compleet met een kleine, maar zeer traditionele 'Kachelofen' en een in Trachten gestoken Jozef en Maria. In elk huis staat de stal al vanaf de eerste Advent, natuurlijk nog zonder Heilige Familie. Alleen de os en de ezel staan te wachten. Jezus en zijn ouders worden er pas op Heiligenabend (24ste) in gezet en de Wijzen uit het Oosten komen er op zes januari bij. Daar gaan Nederlanders (en Italianen trouwens ook) toch wat slordiger mee om.
De Italiaanse kerststal is een bijzondere belevenis. De stal op zich is maar een detail van het volledige landschap dat in Italiaanse huiskamers wordt opgebouwd. Heel Bethlehem, wat zèg ik, half Israël wordt in scène gezet. In de meeste huizen wordt er een aanzienlijke hoek voor de stal vrijgemaakt, die dan op een speciaal voor dat doel gemonteerde tafel wordt opgesteld. Die tafel is groot genoeg om met zes personen aan te eten. Eerst worden de contouren van een berglandschap aangelegd en dan wordt het geheel waar nodig geverfd en met kunstsneeuw ondergespoten. Vervolgens wordt de bekabeling aangebracht. Jawel, want in een Italiaans stallandschap ontbreken bergbeekjes, kabelbaantjes en natuurlijk felgekleurde verlichting niet. Alles beweegt, knippert, brandt en maakt geluid. Mijn Italiaanse dochter heeft zelfs een klein ijsbaantje met schaatsende poppetjes naast haar stal. Zij is wekenlang bezig geweest, maar inmiddels is het helemaal klaar. Tot eind januari wordt er in de keuken gegeten, want in de eetkamer is geen plaats meer.
Mijn kerststal is veel simpeler. Ik ben er ook veel sneller mee klaar, bij mij beweegt er immers niets. Nou ja, behalve de kamelen dan....Als je ze tegenkomt, stuur ze dan deze kant weer op, alsjeblieft.

Christkindl

Als u dit leest, zit ik waarschijnlijk in de auto. Samen met dochterlief op weg naar de Christkindlmarkt in Salzburg (zie link). Het is al heel wat jaren traditie om in december samen een weekend 'kerstmarkt' te doen. Dat bracht ons onder meer in Frankfurt, Keulen, Düsseldorf, Bonn en Londen. In Londen waren en weliswaar geen echte kerstmarkten, maar met zoveel warenhuizen bij elkaar, was dat niet echt een gemis. Dit jaar viel de keus op Salzburg. Niet alleen omdat een kerstmarkt in een van de mooiste steden van Europa nou eenmaal héél bijzonder is, maar ook omdat we daar goede vrienden hebben, bij wie het goed toeven is!
Mijn ouders ontdekten Oostenrijk als vakantieland in de jaren vijftig. De eerste jaren hielden ze dat voor zichzelf, maar toen ik een jaar of elf was, mochten broertje en ik ook eindelijk mee.
Pa en Ma hadden inmiddels vriendschap gesloten met Vati en Mutti, een hoteliersechtpaar in een dorpje bij Salzburg en daar namen ze ons mee naar toe. Het bleek een schot in de roos. Vati en Mutti hadden drie kinderen, nèt iets ouder dan wij en het klikte meteen. Die 'kinderen' zijn mijn vrienden geworden en hún kinderen zijn inmiddels de vrienden van dochterlief en schoonzoon.
Met die 'kinderen' gingen we 's nachts 'rodeln', leerden we skiën, bezochten we de Salzburger Festspiele, vierden we Kerstmis, maakten we lange tochten langs berghutten, kreeg ik mijn eerste zoen (van één van hen!) en zochten we paaseieren. Daarna waren we aanwezig bij elkaars huwelijken, de begrafenissen van onze vaders en mijn moeder en wiegden we elkaars kinderen. Dit laatste was voor mij iets heel bijzonders omdat de kindertjes in Oostenrijk destijds nog 'ingebakerd' werden op een zogenaamd Steckkissen. Het jongetje dat ik voor het eerst zo zag ingepakt is nu veertig...Hij heeft dochterlief bijna twintig jaar geleden leren skiën. Zijn jongere zussen leren haar weer andere dingen, voor zover dat nodig is. Samen drinken en feesten ze er vrolijk op los. De Salzburger Festspiele vinden ze niet interessant, een concert van Coldplay des te meer. En zo raken onze families meer en meer met elkaar verbonden.
Minstens één keer per jaar zoeken we elkaar op. Deze zomer genoten de allerjongste Oostenrijkertjes van Amsterdam (de Bulldog was wel héél spannend) en nu gaan dochterlief en ik dus richting Christkindlmarkt.
Die paar dagen zijn inmiddels al helemaal volgepland met een bezoekje aan de oude 'Wirtin', véél bijkletsen en winkelen, 'Turmblasen' en 'Adventsingen' voor de Dom en genieten van Glühwein, gepofte kastanjes en 'Weihnachtskekse'. We hebben er zin in, want wat mij betreft is Salzburg de mooiste stad die ik ken.
Maar waar ik vooral zoveel zin in heb? Samen met dochterlief heen en weer te rijden. Het is alweer lang geleden dat we zoveel tijd voor elkaar hadden. Wat zullen we heerlijk kunnen bijpraten tijdens de reis. Want het blijft wennen hoor, zo'n dochter die inmiddels helemaal volwassen is en een druk leven leidt.
Precies een jaar geleden schreef ik ook al over haar, ze werd toen 24 en het was de eerste verjaardag zónder haar vader. Mijn eigen Christkindl wordt nu 25.
En dat moet gevierd worden, in Salzburg!

Kiezen èn delen!

Zoals de meeste bezoekers allang hebben gezien, heb ik de lay-out van mijn weblog aangepast. Zelf vind ik het mooi, maar ik heb al begrepen dat de meningen hierover verdeeld zijn. Vandaar de enquête hiernaast! Ik hoop via deze kleine poll te weten te komen wat jullie ervan vinden. Maar dan moet je natuurlijk wèl even die paar seconden de tijd nemen om een keuze te maken en op het balkje 'stemmen' te drukken. Het is simpel en snel en je maakt mij er erg blij mee. Dus? Stemmen, graag!

Feestbeest

Het kan gek lopen… Soms zit je wekenlang thuis te verzuren en dan ineens staan je weekeinden bol van de leuke dingen. De afgelopen dagen waren wel heel bijzonder! Vrijdagmiddag had ik afgesproken met mijn vriendin Adèle, bij haar thuis in Amsterdam. Dit soort afspraken maakten we 35 jaar geleden ook al en afgezien van wat technische verworvenheden, is er maar weinig echt anders geworden. Destijds gingen we samen Surinaams eten bij 'Waroeng Annie', een mini-restaurantje met drie tafeltjes en plastic kleedjes, waar de roti van hoge kwaliteit was. Adèle woont nog steeds in dezelfde gezellige buurt maar Annie heeft er inmiddels de brui aan gegeven. Aan Surinaamse toko’s echter geen gebrek in Oost en we konden we de bestelling nu eenvoudig telefonisch plaatsen. De roti smaakte als vanouds, ook aan een designtafel zonder plastic kleedje! Gingen we vroeger samen naar de bioscoop en genoten we na met een glaasje sherry in een Amsterdams volkskroeg, nu stopten we simpelweg een dvd’tje in het apparaat en maakten we een flesje wijn soldaat. De pret was er niet minder om!
Op zo’n avond volgt natuurlijk een lange nacht en na een stevig ontbijt (rond lunchtijd) werd het tijd voor de volgende traditie. Een rondje over de, vanwege het honderdjarig bestaan feestelijk verlichte, Dappermarkt. Bij een schoenenkraam kon ik me niet inhouden, zeker niet nadat de marktkoopman me ervan had verzekerd dat die leuke laarzen ‘van echte kunststof’ waren, waar je dus ‘veel langer plezier van hebt dan van nepleer’. Voor vijftien Euro wil ik ze wel aantrekken als het gaat sneeuwen! Voor drie Euro kocht ik vervolgens niet alleen een T-shirt, maar kreeg ik er ook tips en adviezen bij over hoe en waarmee het te combineren. De hoogblonde, in strak luipaardvel gestoken Amsterdamse sprak zichtbaar uit ervaring. 'Wel een goeie poesup d'eronder hoor, meid. Dan komme je jonges beter uit!'
Een Turkse pizza stilde vervolgens de trek die je na zulke aankopen nou eenmaal krijgt en toen vonden we het wel weer mooi geweest. Het werd ook de hoogste tijd om me te gaan verkleden voor de uitnodiging van die avond.
De oudste zoon van mijn vriendin Fatiha verloofde zich en ik was uitgenodigd voor het feest. En een feest was het! Het verloofde paar zat op een fraaie bruidstroon, versierd met rozen, lelies en ballonnen. De aanstaande bruid was een plaatje! Haar bruidsjurken (ze heeft zich gedurende de avond twee maal verkleed) waren zo weelderig en exotisch dat ze op een Oosterse prinses leek en haar handen waren eerder die avond met henna beschilderd. Verlegen glimlachend zat het paar vooral mooi te zijn, terwijl de genodigden volledig uit hun dak gingen op de Arabische muziek. Jong en oud gaf zich over aan de traditionele dansen en dat is echt heel wat anders dan wat de buikdanseressen in Turkse restaurants laten zien! Gekleed in schitterende gewaden riepen de dames (de mannen zaten in een ander zaaltje) aldus het beeld op van de sprookjes van 'Duizend en één nacht'.
Het hoogtepunt van de avond was de daadwerkelijke verloving. Vóór het aanschuiven van de ringen gaven de aanstaande bruid en bruidegom elkaar een hapje dadel (staat voor vruchtbaarheid) en een slokje melk (symbool van reinheid en huwelijkstrouw). Vervolgens gingen de ringen om, onder luid gejuich van de uitgelaten vriendinnen, tantes en zussen, die heel wat decibellen produceren als ze hun typische vreugdekreten slaken. Overigens zijn er niet veel vrouwen de hoge (voor onze oren misschien wat schelle) tonen met de juiste vibraties kunnen voortbrengen. Alleen zij die het goed kunnen, lieten zich dan ook horen.
Over de enorme hoeveelheden thee, frisdranken, koekjes, cakes, bonbons, dadels, noten, brood, vis, sauzen, groenten, salades, fruit en taart die gedurende de hele avond op de grote, met rozenblaadjes versierde tafels werden geserveerd, laat ik me maar niet uit. Dat ik twéé keer insuline ingespoten heb om de zaak enigszins in balans te houden, zegt voldoende!
Het was een mooie avond. Tijdens de rit naar huis kreeg ik ook nog de kans van alles te weten komen over de herkomst en symboliek van sommige oude gebruiken. Een nichtje van de bruidegom reed namelijk met mij mee terug en zij studeert Arabische Taal en Cultuur aan de Universiteit van Amsterdam. Wat haar 'met de couscouslepel is ingegoten' kan ze inmiddels ook wetenschappelijk verklaren.
Deze aankomend arabiste in haar schitterende, met gouddraad doorstikte takchita, wond er geen doekjes om. ‘Onze families vinden het belangrijk dat wij integreren en ons best doen. Maar als er een feestje is…dán gaat de Marokkaanse traditie voor!’ En daar geef ik ze groot gelijk in.

Plaxina

Mensen die hun kleren niet slechts in dure boutiques kopen, kennen ze. Die venijnige plastic (rot-)dingetjes waarmee het prijskaartje aan een kledingstuk zit. Meestal aan het label, maar soms ook gewoon dwars door de blouse, rok of trui. Ze zijn onmogelijk met de handen stuk te trekken, want als je een beetje kracht zet, scheur je het dingetje dwars door de stof, of houd je er een bloederige snee in je vingers aan over. U kent ze? Fijn. Maar hoe noemt u ze? In mijn familie is er een naam voor...zo'n ding heet plaxina.
Mijn neef Robert, nu een boom van een vent, was ooit een parmantig kereltje van drie. Tijdens de vele reizen die hij met zijn ouders maakte, zijn vader werkte in het buitenland, moesten er regelmatig kleren voor hem gekocht worden, want het knulletje groeide als kool. Na zo'n inkoopsessie, het eten en het 'verhaaltje voor het slapen gaan', waren mijn uitgeputte broer en schoonzus blij de kinderen in de hotelkamer in bed te kunnen stoppen. Ze hoopten op een paar uurtjes rust in de hotelbar, maar hadden buiten hun zoontje gerekend.
Hij wilde niet gaan slapen zonder zijn plaxina. De arme ouders hadden nooit van het woord gehoord en wisten dus ook echt niet wat hij bedoelde. Laat staan dat ze in de gaten hadden waar ze naar moesten zoeken. Alles werd aangedragen: kleerhangertjes, visitekaartjes, sleutelhangers, nieuwe overhemdjes, zeepjes en tubetjes badschuim.
Het resultaat van deze bedrijvigheid was slechts een steeds harder schreeuwend en huilend jongetje. Totdat het kereltje, met een rood hoofd en betraande ogen, ineens met een onwaarschijnlijke snelheid tussen bed en nachtkastje dook. Triomfantelijk kwam hij weer boven, met een gelukzalige glimlach op zijn gezichtje en in zijn knuistje een plastic sprietje met het prijskaartje er nog aan. 'Mijn plaxina!' glunderde het kind. Zo kreeg 'het dingetje' een naam en niemand die het ooit vergat.
Waarom ik dit vertel? Gisteren was ik aan het stofzuigen. Er begon ineens iets te ratelen en er werd nog maar bitter weinig opgezogen. Wijs geworden door mijn eerdere ervaring, dacht ik direct aan een volle stofzak, maar dat was het niet. Er was een kleine verstopping ontstaan in de onderste regionen van de slang. Gelukkig word ik steeds handiger in huishoudelijke zaken en schroefde ik de boel resoluut los. Wat vond ik? Inderdaad, een Robertiaanse plaxina waar zich hondenharen en ander vuilnis omheen hadden gewikkeld, aldus een flinke prop vormend die de zaak verstopte. Het probleem was snel over. Maar dat rotdingetje blijft rondspoken in mijn hoofd. Al zoekend op internet kwam ik bij diverse groothandels terecht die ze distribueren onder de naam 'textielpins' of 'riddersporen'. Ik houd het op plaxina, mooier, makkelijker en zeker origineler!