Vrolijk Pasen!

Daar komt ze nu mee? Na ruim twee weken niets van zich te hebben laten horen? Zo is het. Ik heb ooit plechtig (aan mezelf én de lezers) beloofd dat ik mijn gezondheidsperikelen buiten dit weblog zou houden. Maar soms ontkom ik er toch niet aan om ze even aan te stippen....De afgelopen twee weken waren niet bepaald florissant te noemen en dat is er de reden van dat ik niets geschreven en nauwelijks iets gelezen heb. Helemáál geweldig gaat het nog steeds niet, maar dankzij de zoveelste antibioticakuur heb ik er goede hoop op dat ik in elk geval met Pasen weer vrolijk kan meedoen. Zin en inspiratie om me hier te melden is er tenminste wel weer. Vandaar dus nu ook mijn wensen voor een gezellig Paasfeest!
Natuurlijk komen in deze tijd bij mij weer allerlei herinneringen aan mijn leven in Italië naar boven, vooral als ik gekleurde eieren zie. Ik beschilderde en beplakte destijds altijd trouw de paaseieren (dochterlief was ook nog klein) en dat leverde veel bekijks op, daar doet men namelijk in Italië niet aan.
De pastoor komt weliswaar vóór Pasen huis aan huis de eieren (en de woning) zegenen maar die eieren zijn dan wel gekookt, ze worden niet versierd. Zo werd voor Don Giuseppe de eierzegening bij ons thuis een jaarlijks terugkerend pretje. Hij lag tenminste altijd dubbel als hij mijn vrolijk gekleurde eitjes in het mandje op tafel zag liggen. Nog grappiger vond hij het dat ik, destijds nog niet katholiek, altijd vóórdat de daadwerkelijke zegening plaatsvond, een paar eieren uit het mandje haalde. 'Die houd ik graag gewoon protestants', zei ik dan. De immer goedmoedige pastoor vond het allemaal best en zegende alleen de eieren voor de rest van de familie. Toen Dochterlief eenmaal groot genoeg was, maakten wij van de mogeljkheid gebruik om op Stille Zaterdag de eieren in de kerk ter zegening aan te bieden. Het was een vrolijk evenement speciaal voor de kinderen van het dorp, die allemaal trots (en erg voorzichtig) met hun mandjes vol eitjes in de kerkbanken zaten.
Natuurlijk waren de eieren van Dochterlief versierd, toen met de wikkels die mijn moeder trouw opstuurde en die je in kokend water om de eieren kon heenkrimpen. Het was een doorslaand succes. Veel zakelijk gevoel heb ik nooit gehad, anders had ik er een handeltje van kunnen maken! Feit is dat ik jarenlang, ook toen wij allang weer in Nederland woonden, stapels van die krimpwikkels naar vrienden en bekenden in het dorp stuurde. Maar net als Dochterlief zijn ook de kinderen van San Vito groot en volwassen geworden. Ieder viert nu Pasen op zijn eigen manier en gekleurde paaseieren of bonte wikkels, chocolade paashazen en nieuwe jurkjes met strikjes, horen daar niet meer bij! Die bijzondere tijd ligt inmiddels ver achter hen en dus ook achter mij! Wat blijft? De herinneringen aan gelukkige jaren en natuurlijk de hoopvolle belofte voor de toekomst die Pasen elk jaar opnieuw weer inhoudt! Zalig Paasfeest voor jullie allemaal.

Kunst op straat

Toen Joshua Bell in 2007 drie kwartier lang op een metrostation in Washington Bach speelde, stopte bijna niemand om te luisteren. Een van de beste violisten ter wereld, die op een van de duurste violen zo ongeveer de mooiste muziek ter wereld ten gehore bracht, werd nauwelijks opgemerkt. Maar het leverde wel een fantastisch filmpje op dat iedereen zolangzamerhand wel gezien heeft.
Het blijft leuk om het publiek te verrassen met kunst op 'gekke' en onverwachte plekken en het is altijd prachtig om naar te kijken. Zo ook deze, gemaakt op de (overdekte) markt in Valencia. Even genieten van fragmenten uit 'La Traviata' van Verdi aan het begin van het weekend!

Jij bent mooi!

's Morgens vroeg, de wekker gaat. Nog half slaperig stap je uit bed en beland je in de badkamer. Onwillekeurig knijp je je ogen dicht tegen het felle licht, maar het is al te laat. Je bent klaarwakker en als je ogen weer opengaan, kijk je in je eigen spiegelbeeld. Dat is schrikken. Zo'n verkreukeld, uitgezakt hoofd met een diepe slaaprimpel over je wang en zand in je ooghoeken. Je haar staat recht overeind en de mascara die je er de vorige avond niet netjes af hebt gehaald, trekt nu rare strepen richting je wenkbrauwen. En dan ineens zie je iets op de spiegel....
Een rose post-it met daarop in het mooie ronde handschrift van Dochterlief 'Je bent een mooi mens, Mam'. De traantjes van ontroering die dan opwellen maken de boel er niet beter op en natuurlijk weet je dat je deze tekst niet letterlijk moet nemen, maar toch voel je je ineens een stuk beter. En dat is ook mooi!
Met de post-it liet Jules mij kennis maken met het initiatief van Marielle Kleynjan, die 'women's empowerment' serieus neemt. Als coach tracht zij vrouwen zelfbewuster, sterker en dus gelukkiger te maken.
Woman empowerment is geen overbodige luxe. Vrouwen zijn nog steeds druk bezig zich te verontschuldigen voor van alles en nog wat. Omdat ze geen aardige dochter zijn (geweest), tekortschieten als moeder, zo af en toe balen van hun baan, hun partner weleens achter het behang zouden willen plakken of zomaar...omdat ze zich te lelijk, te dik of te dom voelen. Overdreven? Nee, ondanks emancipatie (of juist daardoor?) lijken vrouwen vaker dan vroeger onder druk staan. Druk om te presteren, er altijd geweldig uit te zien en de perfecte vrouw, moeder, partner, werknemer en dochter te zijn. En dat eist zijn tol. Wie onder druk staat kan niet echt genieten en wie niet kan genieten zit niet lekker in zijn vel.
Natuurlijk kan het plakken van een post-it het leven niet op slag veranderen en van een overwerkte, gestresste vrouw met een laag zelfbeeld ineens een gelukkige, stralende prinses maken.
Maar het idee van Kleynjan is dat vrouwen elkaar zo af en toe een hart onder riem kunnen steken. Laat post-its achter op allerlei publieke plekken. Op die post-it schrijf je iets aardigs en zo hoop je even een glimlach op het gezicht van een ander te laten verschijnen.
Hoe meer vrouwen meedoen, hoe leuker het wordt. Meer informatie kun je vinden op de website 'Je bent mooi', waarop wordt uitgelegd wat precies de bedoeling is en hoe je mee doet. Ik vind het een aardig initiatief! Maar in plaats van alleen maar post-its plakken, zegt ik het ook hier: Je bent een prachtig mens!

Mimosa

Mijn tante Mies uit Amsterdam was stapelgek op Mimosa. Ik heb haar niet lang gekend, ze overleed al toen ik een jaar of zeven was. Maar mijn moeder placht elk jaar een klein bosje mimosa voor haar foto op het grote ouderwetse dressoir te zetten. Tante Mies was voor zij stierf (oeps...de aarde verliet!) mijn lievelingstante, maar die mimosa vond ik eigenlijk maar niets. Rare gele balletjes aan stengeltjes met sprieterige blaadjes...dat waren in mijn kinderogen geen echte bloemen. In hedendaags jargon zou ik ze 'nep' genoemd hebben.
Op acht maart 1982 maakte mijn eerste internationale Vrouwendag mee in Italië. Al die jaren had ik niet meer aan mimosa gedacht, maar dat veranderde op slag. Op elke straathoek overhandigden heren kleine bosjes met deze gele-balletjes-bloemen aan passerende dames. Eén rondje Santarcangelo leverde mij destijds een flinke vaas op en voor het eerst genoot ik van de kleur, de wollige zachtheid en vooral de geur van deze bloemen. In niets herinnerden zij aan de kleine harde, zelden uitkomende Nederlandse kasvariant. In Italië groeien ze in het wild en worden ze pas geplukt als ze tot bloei gekomen zijn. Ze zijn het symbool van Vrouwendag omdat ze juist rond deze datum uitbundig bloeien.
Dit jaar is alles anders. De winter heeft ook in Italië flink huisgehouden. Vorige week hadden wij het geluk de eerste zachte lentedagen mee te maken, maar inmiddels zijn ook de temperaturen in Emilia Romagna weer gedaald. Iedereen klaagt steen en been over de intens koude en vooral zo lange winter. Een van de gevolgen is dat de meeste mimosabomen stukgevroren zijn, ook het twee meter hoge exemplaar dat bij Romina in de tuin stond heeft het niet overleefd. Het is het gesprek van de dag en of er vandaag even kwistig als anders mimosa wordt uitgedeeld, is nog maar de vraag!
Persoonlijk heb ik inmiddels ook iets met deze bloemen, want na dat eerste bosje in 1982, volgden er nog velen. Ik kreeg ze van mijn man, die er zelf ook veel plezier aan beleefde. Het werd 'ons' bloemetje en dat is het gebleven. Op zijn begrafenis, twee jaar geleden op acht maart, overheersten de kleuren van rode rozen en gele mimosa.
Geheel naar verwachting heeft de commercie inmiddels handig ingespeeld op het tekort aan verse mimosa dit jaar. De winkels lagen vorige week al vol met kleine takjes 'kunst-mimosa' nog mooier en voller dan de echte, maar helaas volledig geurloos. De opwelling om deze dure en lelijke takjes te kopen was gelukkig van korte duur. Het zou betekend hebben dat ik mimosa weer net zo zou zien als 45 jaar geleden. 'Nep' dus.

Foto: jonge mimosaplanten in pot op de markt van Santarcangelo.

Groeten van boven

Mirella Pizzioli is een kleine, elegante verschijning. Haar ogen stralen vriendelijkheid en warmte uit en al haar bewegingen lijken erop gericht om haar bezoekers op hun gemak te stellen. Zodra je haar huis binnenstapt voel je je thuis en de verleiding is groot om je gedachten en hoop zonder voorbehoud te delen met deze innemende vrouw. Het wekt dan ook geen verbazing dat mensen van over de hele wereld de weg naar het huis in Santarcangelo al hebben gevonden.
Mirella Pizzioli is het best te vergelijken met Char. Ze staat in contact met de geestenwereld en gebruikt haar gave om mensen die een dierbare hebben verloren te troosten met boodschappen van gene zijde. Zo wordt het tenminste beschreven in de boeken die Pizzioli heeft geschreven. Hierin legt zij uit dat mensen niet ‘dood gaan’, maar ‘de aarde verlaten’ om elders verder te leven. In tegenstelling tot Char gelooft Mirella echter dat haar gave direct van God komt en ook alleen dient om mensen van zijn grootsheid te overtuigen.
Mijn dochter en ik hadden ons goed voorbereid op wat ons te wachten stond. Maar toch zaten we een beetje lacherig in het kleine wachtkamertje. Ondanks onze Hollandse nuchterheid waren we een tikkeltje nerveus. Op een laag tafeltje stond een enorme bos mimosa te geuren en de wanden waren volledig bedekt met foto’s van diverse heiligen, afbeeldingen van de Madonna en Jezus Christus. Paus Benedictus en Paus Johannes Paulus II ontbraken ook niet, net zomin als een grote verzameling rozenkransen en heiligenbeeldjes.
Na een half uurtje waren we aan de beurt. Mirella Pizzioli nodigde ons uit in haar kantoor waar ze met een grote warmwaterkruik op schoot, achter haar bureau ging zitten. Nog voordat we goed en wel plaats hadden genomen, vroeg ze of mijn man inmiddels de aarde had verlaten. In het Italiaans kan die zin ook worden uitgelegd als de vraag ‘heeft uw man u terrein nagelaten?’, waarop ik dan ook ontkennend antwoordde. Mijn dochter had gelukkig meer tegenwoordigheid van geest en bevestigde dat haar vader was overleden.
Fout! Dat is niet wat mensen die ‘zijn overgegaan’ willen horen. Ze worden zelfs boos van dergelijke opmerkingen. Ze leven namelijk nog gewoon, legde Mirella uit, alleen niet meer hier op aarde….
Dit gezegd hebbende voegde ze er direct aan toe dat mijn man inmiddels naast mij was gaan staan en vol liefde op mij neerkeek. Zo’n opmerking maakt wel indruk. Binnen enkele minuten na binnenkomst zaten zowel mijn nuchtere dochter als ikzelf te snotteren. We kregen echter nauwelijks de tijd om hiervan bij te komen, want ook mijn moeder diende zich aan. ‘Ja, ze staat naast je….ze heeft een kindje in haar armen en kijkt heel sereen’.
Zowel Dochterlief als ik vonden dat een bijzonder moment. Mijn moeder had nogal wat gevoel voor dramatiek en het verbaasde ons totaal niet dat ze ook in de geestenwereld van haar theatrale talenten gebruikt maakte!
Pal naast mijn moeder verschenen achtereenvolgens een non, een soldaat die met zijn geweer op de vloer stond te tikken en wat jongelui die bij een auto-ongeluk waren omgekomen.
Geen van deze types kwam ons ook maar enigszins bekend voor en gelukkig concentreerde Mirella zich vervolgens weer op mijn man. Hij vertelde Jules dat ze niet bang hoefde te zijn en gaf mij een kus op mijn haar….Toen me dat verteld werd draaide ik me instinctief om, maar natuurlijk zag ik helemaal niets. Voor Dochterlief had hij nog een boodschap, als ze ooit een kind krijgt moet ze het de naam van haar vader geven en ze zou ook moeten gaan pianospelen….
Voor mij waren er geen boodschappen of tips, noch van mijn moeder, noch van mijn man. Wel adviseerde Mirella me om voortaan goed op de gordijnen te letten. Als ik goed kijk, moet ik ze kunnen zien bewegen…’Als de gordijnen bewegen, ben je niet alleen!’ vertelde ze.
Toen was de zitting voorbij en werd het tijd om afscheid te nemen. Ze gaf mij een van haar boeken met de vraag of ik misschien een uitgever zou kunnen vinden. Want het zou mooi zijn als er naast de Duitse, Franse en Spaanse vertalingen ook een boek speciaal voor de Nederlandse markt komt! Wie meer over Mirella wil weten of haar misschien eens wil bezoeken, kan bij mij terecht voor haar adres en telefoonnummer.

Koffietentje in Santarcangelo

Koffietentje in Sant Arcangelo, originally uploaded by JGSerra.

Santarcangelo

Sant Arcangelo, originally uploaded by JGSerra.

Ik heb foto's beloofd...hier zijn er een paar. Maar eerlijk is eerlijk....Dochterlief heeft ze gemaakt....in Santarcangelo di Romagna. Dit is een schitterend stadje op twee kilometer afstand van 'ons' dorp.

Dorpelingen

Elke Zaterdagmiddag om twee uur precies komt Sauro naar het dorpscafé om zijn zoon te ontmoeten. Buiten dat wekelijkse halfuurtje zien vader en zoon elkaar niet. Dat is ook niet nodig, alles wat er gezegd moet worden, kan rustig onder het genot van een kopje koffie. Deze week waren Dochterlief, Schoonzoon en ik ook van de partij. Wij zien onze vriend Sauro ongeveer één keer per jaar en ook dat is ruim voldoende. Het was schitterend weer, dus we stonden buiten op de stoep, vlak voor de ingang. Dat is handig, want zo zie je iedereen die langskomt ook meteen. Zo ontmoetten we de oudste en beste vriend van mijn man, de eigenaar van de winkel in huishoudelijke artikelen aan de overkant van de straat, de pastoor die vriendelijk informeerde of we zondag wel naar de mis kwamen, de slager, de kaasboer en de oude apotheker. Of we alleen maar mannen ontmoetten? Ja, daar wel! Maar van het café liepen we naar de begraafplaats, en dat is bij uitstek de plek om de vrouwen van het dorp te ontmoeten. Op Zaterdagmiddag is het daar een drukte van belang. De graven van overleden familieleden worden dan liefdevol verzorgd door de dames van San Vito. Ze zetten er verse bloemen neer en stoffen de grafstenen een beetje af, zodat ook de doden er de volgende dag op ‘hun Zondags’ bijliggen. Op een stralende lentedag zoals afgelopen zaterdag, is het sociale aspect echter minstens zo belangrijk. Men bewondert elkaars bloemetjes, wisselt wat roddels uit en houdt tegelijkertijd goed in de gaten wie bij welk graf komt treuren. Vandaag kwam dat mooi uit want ‘de Nederlanders’ liepen rond.
De eerste die ons zag was Elida, dertig jaar geleden was zij mijn eerste Italiaanse vriendin, zij werkte namelijk in het hotel waar ik mijn man voor het eerst ontmoette. Zij en haar man, die inmiddels ook niet meer leeft, waren getuigen bij ons huwelijk. Twintig minuten praat je dan snel vol als je van elkaar wilt weten wat er het afgelopen jaar in elkaars leven is gebeurd! We waren nauwelijks uigepraat of Piera zag ons. Na Piera kwamen Laura, Patrizia, Edis en Gloriana langs. We hebben met allemaal een praatje gemaakt en kunnen er weer een jaar tegen. Want "zolang het goed gaat, heb je elkaar niet nodig!" vinden de dorpelingen van San Vito. Maar op het moment dat er iets wezenlijks gebeurt in het leven van iemand die 'erbij' hoort, staan al die mensen in een kring om je heen. Het is dus ook niet zo verbazingwekkend dat het graf van mijn man er net zo netjes en verzorgd bij ligt als dat van hun 'eigen' geliefden. Elke dag van de week gaat er iemand anders langs om plantjes water te geven, onkruid te wieden of af te stoffen. Of zoals op deze stralende zaterdag een nieuw plantje neer te zetten. Want eenmaal een dorpeling, altijd een dorpeling!
Op de foto een bloemenstalletje zoals dat bij de ingang van de begraafplaats staat.