Praatstoel

Dit is mijn vijftigste tekstje. Dat valt me alleszins mee, want ik ben weliswaar in november 2008 begonnen, maar heb van maart tot oktober geen letter op papier gezet. Dus die vijftig stukjes zijn in zo'n zes maanden ontstaan. Het komt neer op bijna twee columns per week en dat vind ik nogal wat. Ik had nooit gedacht dat ik zó vaak en vooral ook zó lang aan het woord zou zijn. Maar blijkbaar is schrijven voor mij een andere manier van praten en als ik praat ben ik ook nauwelijks te stuiten! Schrijven heeft dan het voordeel dat 'de ander' ook gewoon even kan stoppen met lezen en dus pauzes in kan lassen wanneer hij of zij daar zin in heeft. Da's makkelijk.
Mijn beste vriendin Adèle is zelf niet zo'n verschrikkelijke kletskous al heeft ze heel wat te vertellen, maar gelukkig is ze héél goed in luisteren. De verhalen die ik hier opschrijf, kent zij al voordat ik ze geschreven heb. Elke week bellen we namelijk eventjes...zo'n gesprek duurt makkelijk een uurtje of drie en in die avondvullende sessie vertel haar alles wat ik doe, denk en voel. Zoals vrouwen dat nou eenmaal kunnen. Desondanks leest ze mijn posts trouw en dat vind ik een groot compliment!
De punctueelste van mijn lezers is Wan. Elke ochtend logt zij even in voordat ze olijven gaat plukken, geiten voert of kurkeiken verkoopt. (Zien hoe ze woont? Zie 'No Campo in Portugal' onder hangplekken) Als ik haar een dag niet 'zie' ben ik bezorgd. Maar er zijn er meer die kennelijk niet genoeg krijgen van wat hier zoal aan vrolijke nonsens voorbij komt. Ron, de man die alles kan en Jaco, een snelle, modebewuste collega met een spreekwoordelijke voorliefde voor electronica (als er maar een stekker aan zit!), komen ook regelmatig buurten en laten dan ook vaak een reactie achter. Dat is iets waar elke 'blogger' erg blij mee is. Niets zo droevig als een column zonder reacties! Dat weten mijn collega-blogladies Midlife Me, Kattekliek en Janny uit ervaring. Wij reageren dan ook alledrie regelmatig op elkaars creatieve uitspattingen. Zo vind je vrienden op het internet.
Mijn columns verschijnen sinds enige tijd ook op een speciale website voor columnisten en een ander portal voor schrijvers. Via deze sites heb ik kennis gemaakt met onder andere een gepensioneerde conservatoriumdocent die, toen hij in een van mijn verhalen las dat ik van klassieke muziek hield, zo attent was om niet alleen zijn volgende column aan mij op te dragen maar die me zelfs een cd met door hem gecomponeerd werk toestuurde.
Het gebeurt ook dat je columns van iemand anders leest en het net is alsof je 'in de spiegel kijkt', je had het zelf kunnen schrijven, of hebt dat soms ook al eens gedaan. Dat leverde me een leuke vriendschap op met iemand die zich DreamOn noemt. Soms krijg je zomaar een e-mail van iemand die graag even kwijt wil dat hij of zij jouw blog volgt en er van geniet. Hoewel ik mijn stukjes in eerste instantie schrijf omdat ik het zelf leuk vind, geniet ik buitensporig van zulke reacties. En dan is er natuurlijk Kattekliek, die heel veel weet over het Rooms Katholieke geloof en nooit te beroerd is om haar kennis met anderen te delen. Zij is binnenkort ook te gast als ik officieel katholiek word!
Daarnaast is het bijhouden van een weblog natuurlijk een fantastische manier om een beetje voeling te houden met 'verre' neven en nichten of om vriendinnen die ik niet dagelijks (of avonden lang) spreek op de hoogte te houden van mijn wel en wee. Kortom ik heb nog steeds veel plezier in mijn schrijverij en ga er ook vrolijk mee door. Ik hoop dat jullie het ook blijven waarderen. Mocht dat niet zo zijn...even reageren! Wie weet wat ik er aan kan doen, als ik weer op mijn praatstoel zit. Op naar de volgende vijftig.