Kamelen gezocht

Dochterlief en ik zijn weer terug uit Salzburg waar we het heerlijk gehad hebben. Natuurlijk was het véél te kort, maar dat zou het waarschijnlijk ook geweest zijn als we een week waren gebleven! Vrijdagavond toen we aankwamen, we hadden net de weekendtassen uit de auto gehaald, begon het te sneeuwen. Salzburg is al prachtig, maar Salzburg met een laagje sneeuw is héél prachtig. Hoogtepunt was het Turmblasen op zaterdagavond. De torens rondom Domplatz en Residenzplatz waren schitterend verlicht en op elke toren brachten blazers kerstliederen ten gehore. Duizenden mensen stonden doodstil naar boven te kijken, glaasje Glühwein in de hand. Een heerlijk kippenvelmoment!
Maar nu zijn we weer thuis, genieten na van de herinneringen en het eten èn vieren de verjaardag van Dochterlief. Dit jaar had ze een bijzondere wens. Ze wilde graag het gouden hangertje dat haar vader mij dertig jaar geleden gaf, hebben. Toen ik het kreeg, het was mijn eerste cadeautje van hem, was ik net zo oud als zij nu is. En Dochterlief is er net zo blij mee als ik destijds was.
Morgen wordt het dan echt de hoogste tijd om voorbereidingen voor de Kerst te treffen. De Kerststal mag weer van zolder, vorige week heb ik hem al afgestoft en klaargezet en ook de rest van de versierselen mogen weer de doos uit. Ik zoek alleen mijn kamelen nog. Hoewel mijn moeder als rechtgeaarde protestant niets met (katholieke!) kerststallen had, heeft ze me toch ooit twee kamelen voor bij mijn stalletje gegeven. Die kamelen zijn er echter op uit getrokken, waarheen weet geen mens. Ik heb nog even gedacht een paar nieuwe te kopen in Salzburg, maar 80 Euro voor een kameel (van hout) vind ik toch echt teveel. Hoe mooi ze ook zijn.
Ik ben al sinds mijn kinderjaren gefascineerd door kerststallen en in Oostenrijk vind je schitterende exemplaren. Het zijn mini 'Bauernhöfe', compleet met een kleine, maar zeer traditionele 'Kachelofen' en een in Trachten gestoken Jozef en Maria. In elk huis staat de stal al vanaf de eerste Advent, natuurlijk nog zonder Heilige Familie. Alleen de os en de ezel staan te wachten. Jezus en zijn ouders worden er pas op Heiligenabend (24ste) in gezet en de Wijzen uit het Oosten komen er op zes januari bij. Daar gaan Nederlanders (en Italianen trouwens ook) toch wat slordiger mee om.
De Italiaanse kerststal is een bijzondere belevenis. De stal op zich is maar een detail van het volledige landschap dat in Italiaanse huiskamers wordt opgebouwd. Heel Bethlehem, wat zèg ik, half Israël wordt in scène gezet. In de meeste huizen wordt er een aanzienlijke hoek voor de stal vrijgemaakt, die dan op een speciaal voor dat doel gemonteerde tafel wordt opgesteld. Die tafel is groot genoeg om met zes personen aan te eten. Eerst worden de contouren van een berglandschap aangelegd en dan wordt het geheel waar nodig geverfd en met kunstsneeuw ondergespoten. Vervolgens wordt de bekabeling aangebracht. Jawel, want in een Italiaans stallandschap ontbreken bergbeekjes, kabelbaantjes en natuurlijk felgekleurde verlichting niet. Alles beweegt, knippert, brandt en maakt geluid. Mijn Italiaanse dochter heeft zelfs een klein ijsbaantje met schaatsende poppetjes naast haar stal. Zij is wekenlang bezig geweest, maar inmiddels is het helemaal klaar. Tot eind januari wordt er in de keuken gegeten, want in de eetkamer is geen plaats meer.
Mijn kerststal is veel simpeler. Ik ben er ook veel sneller mee klaar, bij mij beweegt er immers niets. Nou ja, behalve de kamelen dan....Als je ze tegenkomt, stuur ze dan deze kant weer op, alsjeblieft.