Mijmeren

Ik mijmer graag. Wat een prachtig woord, mijmeren. Alleen daarom al! Maar de omstandigheden zijn er ook perfect voor. Buiten is het nog steeds koud, nat en onaangenaam en binnen is het warm en gezellig. Veel te doen heb ik niet en dan verval je dus al gauw in mijmeringen. Waarover zoal? Ik durf het nauwelijks te zeggen, ik mijmer namelijk vooral over het verleden. Een opmerking, een geur, een woord of een smaak....het is vaak genoeg om een herinnering op te roepen en zo kom je van het een op het ander. Eén van de triggers tijdens de afgelopen dagen was het overlijden van Lous Haasdijk. Lous Haasdijk was ooit televisiepresentatrice en in die hoedanigheid heb ik haar eens geinterviewd. Het was mijn allereerste interview voor het weekblad Privé, waar ik in 1979 als verslaggeefster was begonnen.
Van het gesprek met mevrouw Haasdijk herinner ik me eigenlijk niets meer, alleen dat ze erg aardig was. Henk van der Meijden en Willem Smitt (de hoofdredacteuren) waren natuurlijk ook niet gek. Met zo'n beginneling start je voorzichtig!
Mijn tweede interview was met John Woodhouse, Nederlands bekendste accordeonist. John Woodhouse had een schuilkelder onder zijn huis laten bouwen want hij was doodsbang voor een kernoorlog. Dat was geen sensationeel nieuws, maar ik voelde me al een echte reporter worden. Tot die tijd had ik namelijk de taak de horoscopen te vertalen...
Een van de astrologen was Mme Soleil uit Parijs. Mijn frans was echter niet zo geweldig en toen ik ook nog in de gaten kreeg dat niemand het verder nog nakeek en de horoscopen sowieso niet in de goede week werden geplaatst, deed ik ook mijn best niet meer. Ik liet mijn fantasie de vrije loop en schreef ze zelf. Mijmeringen!
Dat mijmeren is een tweede natuur geworden. Want, zo leerde ik al snel, je moet je inleven in de sterren en 'filosoferen' over wat ze zouden kunnen zeggen. Of ze het dan ook daadwerkelijk zeiden, was minder belangrijk. Zo mijmerde je koppen en citaten bij elkaar.
Het was een leuke tijd, althans wat ik me er na dertig jaar nog van herinner! Een van die herinneringen is een reis naar Spanje met een Stichting die zich inzette voor jongens met de ziekte van Duchenne. Dit is een progressieve spierziekte die altijd fataal afloopt. De meeste patienten worden niet ouder dan een jaar of zestien. Privé sponsorde die vakantie en zorgde er voor dat een aantal artiesten belangeloos optrad tijdens die week. André van Duin, Frans van Dusschoten, Corrie van Gorp, Ronnie Tober, de Zangeres zonder Naam, Freddy Breck, Vader Abraham, Imca Marina en vele anderen waren erbij. En ik natuurlijk. Om in een 'ontspannen' setting eens 'gezellig te mijmeren' met de artiesten.
De sterren traden drie keer op en de rest van de tijd waren ze vrij. Maar sommigen bleven ook overdag bij de kinderen, gingen mee met hun uitstapjes en hielpen de begeleiders zelfs met de verzorging. Vooral André van Duin, die door de kinderen steevast 'Willempie' werd genoemd, had geen seconde rust. Pas 's avonds als de kinderen in hun bed lagen, kwam het gezelschap bij elkaar in de hotelbar en dan werd er druk gepraat, gelachen en gedronken.
Op een van die avonden kwamen de meereizende partners van twee artiesten naast me zitten. Ze huilden. Hun partners hadden zich namelijk 'even in de hotelkamer' teruggetrokken. En niet om te kaarten. Die avond hebben twee intens verdrietige mensen hun hart bij me uitgestort.
Trots kwam ik na een week op de redactie, zoveel opzienbarend nieuws, dáár zouden ze wel blij mee zijn. Ik hoefde niet te mijmeren, de sensationele koppen en citaten rolden als vanzelf mijn pen uit. Tevergeefs. 'Dat willen de mensen toch niet weten!' doceerde Willem Smitt. 'En probeer je eens voor te stellen hoe dat zou zijn voor die artiesten!' en weer zat ik te mijmeren. En nu, jaren later, vind ik eigenlijk dat hij gelijk had. Jammer dat er tegenwoordig niet meer zo gemijmerd wordt..