Mijn auto en ik...

Mijn eerste auto kocht ik in 1978. Op zich is dat niet zo bijzonder, ik was 22 jaar en dat is een mooi moment voor een auto! Behalve dan dat ik op het moment van aankoop mijn rijbewijs nog niet had. Nu was ik rijkelijk laat met het halen van mijn rijbewijs, dat wel. Voor rijlessen nemen had ik na mijn eindexamen helemaal geen tijd. Ik ging liever naar het buitenland en gaf mijn geld uit aan minder nuttige zaken. Al dacht ik daar in die tijd heel anders over. Maar goed, toen 'de ernst' des levens aanbrak, ik een echte baan had en de busverbinding maar zozo was, vond ik het toch de hoogste tijd voor rijlessen en een auto. Ik ging er van uit dat ik mijn rijbewijs wel in één keer zou halen, wat trouwens ook het geval bleek, dus ik had mijn droomautootje snel uitgezocht. Het was een witte Autobianchi A112 Elegant, vooral die laatste toevoeging was voor mij van doorslaggevend belang. Twee maanden lang stond het autootje te blinken voor de ruiten van de dealer voordat ik hem eindelijk kon ophalen. Misschien kwam het door het lange wachten, maar ik kan me niet herinneren ooit gelukkiger van een aankoop te zijn geworden dan toen. Ik had niet alleen een auto gekocht, ik had vrijheid en zelfstandigheid aangeschaft, althans zo voelde het!
Zodra ik in mijn limoesientje stapte, werd ik een vrouw van de wereld... Ik voelde me succesvol en wist dat het leven nog van alles in petto had. Dát straalde mijn Autobianchi ook uit. De A112 past precies bij mij en mijn nieuwe leven. Een kleine starter maar vrouwelijk en met behoorlijk wat luxe, voor die tijd.
Ik heb, en velen met mij, genoten van het wagentje. Helaas had ik kennelijk ook toen al een bijzonder sportieve rijstijl...na nog geen twee jaar en 80.000 km waren zo'n beetje alle onderdelen aan vervanging toe. Van de koppelingsplaat tot de achterklep. Het was een dermate beschamende situatie dat mijn vader mij dwong de auto bij de sloop af te leveren en zich heftig bemoeide met de volgende aanschaf. Het werd een Hyundai Pony. Saai...!! Maar ik heb me maar niet tegen Pa's bemoeizucht verzet. In de eerste plaats omdat hij werd gedreven door vaderlijke bezorgdheid en in de tweede (?) plaats omdat mijn vader een substantiele duit in het zakje deed, waardoor deze aankoop überhaupt mogelijk werd. Al een beetje ouder en wijzer geworden, was ik met deze Pony een stuk voorzichter dan met zijn voorganger. Het was ook met déze auto dat ik in 1982 naar Italië vertrok om er te blijven. En die auto paste perfect bij mij en mijn nieuwe leven. Zo degelijk en betrouwbaar als de Pony, voelde ik me zelf ook. Hoewel...Romina, mijn 'stiefdochter' herinnert zich mij en de auto anders... Zij kreeg haar eerste rijlessen in de Pony. Zij was 13 en ik onverantwoordelijk! Zo was ook deze Hyundai een getrouwe afspiegeling van mijn leven! Over het algemeen rustig, maar wel in staat tot iets geks als het nodig was. De auto is uiteindelijk terug naar Nederland gegaan en ik reed voortaan in de auto van mijn man. Een Fiat natuurlijk.
Maar toen veranderde ons leven, we verhuisden naar Nederland. Wéér een nieuwe auto! Na rijp beraad kozen we voor een Alfa 33. En wéér een en nog één. In weerwil van wat je zoal hoort zeggen hebben wij nooit stilgestaan, viel het reuze mee met de roest en reden ze héérlijk.
Ook later, toen ik in leaseauto's van de zaak reed, bleef het bij Alfa's. Drie keer een 147 en als laatste de 159. En de stoere, snelle Alfa's waren ook weer een prachtige afspiegeling van de laatste jaren. Alfa maakt de weg opwindend, luidt de slogan. En de weg wàs opwindend. Het leven was altijd druk en meestal vrolijk. Een dochter die volwassen werd, een geweldige baan, strategische keuzes en bovenal het volste vertrouwen in ons eigen kunnen. Altijd in de hoogste versnelling en soms wel eens iets te hard vooruit! Niet stilstaan bij de drama's die ook ons leven beroerden, maar snel optrekken om de minder prettige momenten achter je te laten.
En nu, na al die jaren volle kracht vooruit, verandert het leven opnieuw. Een haperende gezondheid (nee, een revisiemotor zit er niet in!) maakt een einde aan mijn zorgvuldig uitgestippelde toekomstplanning. Dus sta ik weer op het punt om een nieuwe invulling voor mijn toekomst te bedenken. Een onzekere toekomst misschien, maar vast en zeker geen saaie. Daar ben ik zelf bij! Opnieuw beginnen dus, net als dertig jaar geleden. Daar moet toch ook een auto bij te vinden zijn? Dus ben ik op zoek naar een nieuw limoesientje! Hij moet klein zijn, handig, wendbaar, zuinig en vrolijk. Maar hij moet vooral passen bij wat ik vanaf nu van mijn leven ga maken! Sinds het overlijden van mijn man ben ik weer alleen, maar zolangzamerhand krijg ik toch weer oog voor de positieve dingen in het leven. Net als dertig jaar geleden denk ik dat het nog heel leuk kan gaan worden! Nu de passende auto er nog bij...