Geloof, hoop en liefde!

Hoe vaak lezen we de krant en denken we dat de wereld steeds gekker wordt? Gebeurt het jullie ook regelmatig dat je tijdens het bekijken van het 8-uur journaal met tranen in de ogen kennis neemt van al het lelijke en harde nieuws? En denken jullie dan ook dat het rap de verkeerde kant op gaat met de mensheid? Worden jullie soms ook zo verdrietig en zelfs boos als je sommige mensen hoort praten? Dan heb ik goed nieuws! Er zijn nog héél veel goede, zorgzame en betrokken mensen op de wereld!
Is Emilie nog steeds verliefd? Ja, maar het is niet de (enige) reden voor mijn euforie. Die euforie wordt nu voornamelijk veroorzaakt door de lezers van mijn blog en dan met name de lezers van het verhaal over Zakia en de IND. Ik ben héél onbescheiden geweest en heb namens Zakia om hulp gevraagd...en hulp hebben we gekregen!
Inmiddels heb ik Zakia VIJFHONDERD EURO kunnen overhandigen! Al binnen twee dagen heb ik de eerste driehonderd euro kunnen overmaken naar haar rekening, de rest heeft ze er toen bij geleend...hier een beetje, daar een beetje. Maar het geld bleef binnenstromen en zodoende heb ik haar vorige week en ook vandaag weer een bedrag van honderd Euro kunnen geven. Dat betekent dat ze nog maar driehonderd Euro hoeft terug te betalen aan haar vrienden en bekenden en dat mag ze dan weer in heel kleine termijnen doen. Ze is dolgelukkig. Haar man mag morgen, de 21ste op de ambassade in Rabat zijn papieren komen laten zien en als het goed is, ontvangt hij dan meteen een visum!
Zowel Zakia als ik zouden iedereen persoonlijk willen bedanken, maar dat gaat helaas niet. Van veel mensen ken ik alleen de naam en het bankrekeningnummer...! Het zijn de mensen die mij alleen kennen 'uit de verhalen'. Anderen hebben bij hun overschrijving vermeld: "Hier wil ik geen woord meer over horen!" en weer anderen hebben me plechtig laten beloven hen niet te bedanken, zeker niet publiekelijk. Geen bedankjes dus. Maar wel een bijzonder dankbaar gevoel. Wat is het heerlijk om te zien dat er zoveel mensen zijn die zich het lot van anderen zo aantrekken en de moeite nemen er iets aan te veranderen. Of je dan vijf Euro te missen hebt of een veelvoud daarvan, maakt helemaal niet uit. Met zijn allen hebben jullie een fantastisch gebaar gemaakt! Ik ben er echt stil van.
Nooit meer zal ik roepen dat mensen hard en onaaardig zijn, ik heb mijn lesje wel geleerd. Dáárvoor mag ik wel bedanken, denk ik zo. Dus lieve oud-collega's waar ik al jaren niets meer van gehoord had, lieve neven en nichten die ik soms maanden niet spreek, buren, vrienden, vrienden van Juliette en Ben en ouders van die vrienden, lieve trouwe volgers en toevallige passanten op dit blog:
Jullie hebben mijn geloof in de goedheid van mensen en de hoop op een vriendelijke samenleving versterkt. En dat is óók liefde. DANKJEWEL!

De jongeman die graag een advertentietekst van mijn hand wil, moet zich maar gauw melden met een opdracht en de dames die vol ongeduld op de kookworkshop wachten...jullie krijgen binnenkort een persoonlijke uitnodiging!

Help Zakia!

Vandaag ontving mijn Marokkaanse maatje Zakia, een brief van de IND. Niet zomaar een brief...het was de derde keer dat ze antwoord kreeg op de "aanvraag tot positief advies voor een voorlopige toelating van een vreemdeling". De vreemdeling in kwestie is haar echtgenoot. Ze is een paar jaar geleden met hem getrouwd in de hoop dat hij ook wel naar Nederland zou mogen komen, maar helaas. Keer op keer werd het verzoek afgewezen.
Zakia heeft namelijk geen baan...ze leeft van de bijstand. Weer zo'n luie buitenlander die niet wil werken? Niet echt. Zakia heeft het nogal voor haar kiezen gehad: borstkanker, trombosebenen, artritis en (hoe kan het ook anders) depressiviteit. Echt depressief is ze gelukkig niet meer, maar de andere aandoeningen maken het haar onmogelijk haar baan als schoonmaakster weer op te nemen. Wat ze wel doet? Op de kinderen in de buurt passen als ze zich een beetje goed voelt en, niet geheel onbelangrijk, ze leert mij koken!
Sinds ik als 'maatje' in haar leven ben gekomen, is onze relatie meer en meer een vriendschap geworden. Ik help haar met de administratie, ga mee naar de dokter en de diverse gemeentelijke loketten waar ze zich regelmatig moet melden. Maar Zakia doet wat terug. Ze kookt heerlijke Marokkaanse gerechten voor me, vertelt me de mooiste verhalen over haar jeugd in Casablanca en de gebruiken uit haar prachtige cultuur. We integreren er samen lekker op los, eigenlijk.
Maar terug naar de aanvraag. Het heeft de IND behaagd om Zakia mee te delen dat haar man naar Nederland mag komen. Feest, dus. Want Javed (zo heet de echtgenoot) wil dolgraag voor zijn vrouw komen zorgen. Ook hij is niet lui, maar met goede cijfers voor het inburgeringsexamen geslaagd en vol goede moed heel snel een baan te vinden in zijn nieuwe vaderland.
Er is alleen één probleem....Zakia moet binnen twee weken 830 euro overmaken op de bankrekening van de IND. Die kosten zijn de 'leges', die betaald moeten worden. Pas na ontvangst van het geld geeft de IND het positieve advies door aan de ambassade in Rabat, waar haar echtgenoot zich vervolgens moet melden. Doet ze het niet? Dan heeft ze pech en verloopt het positieve advies.
Ik had nooit gedacht dat ik het zou doen, maar hier komt het dan toch. Wie kan Zakia helpen? Zij heeft géén 830 Euro...hoe kan het ook, van een bijstandsuitkering. Maar zouden we niet allemaal samen iets kunnen doen? Wie maakt een bedrag over? Het hoeft geen gift te zijn, Zakia zal sparen en alles in gedeeltes terug betalen.
Help Zakia en laat Geert een poepje ruiken. Alsjeblieft! Als 83 mensen een tientje...of 160 mensen vijf Euro willen lenen, dan kan Javed over een paar weken zijn inreisvisum op de ambassade halen. Dan is Zakia eindelijk gelukkig en dat gun ik haar zo! En net als de IND...doen wij ook echt niets voor niets! Iedereen die mij helpt om Zakia te helpen mag mij gratis inschakelen voor een (reclame-)tekst. En Zakia? Die zal een Marokkaanse kookworkshop verzorgen voor de eerste tien donateurs!

Hoe? Op bankrekeningnummer 11.25.39.955 t.n.v. Y.E. van der Schouw o.v.v. IND Zakia.

Een nieuw begin

Soms schieten ook mijn woorden te kort. Ik heb daar al een tijdje last van, ik weet dat het jullie is opgevallen. Ik houd er niet van om te schrijven over haperende gezondheid, ik wil niemand vermoeien met verhalen over keuringsartsen (ook al deden zich de afgelopen maanden hilarische situaties voor) en ook mijn verdrietige buien houd ik liever voor mezelf. En geloof me, dat is een wijze beslissing.
Was het dan echt alleen maar droefenis wat de klok sloeg, de laatste maanden van dit jaar? Niet echt. Maar soms zijn juist de mooiste momenten in het leven zo groot, zo overweldigend en tegelijkertijd zo intiem, kwetsbaar en sprookjesachtig dat je er de goede woorden niet voor kunt vinden.
Je moet een groot dichter zijn zijn om de bijzondere gevoelens van een ontluikende liefde te kunnen beschrijven. En zó poetisch zou ik wel graag willen zijn, maar helaas, ik ben het niet. De woorden die ik ken, zijn weliswaar dezelfde als die van de dichter, maar wat bij hem een gedicht wordt, een inspirerend monument voor de liefde, blijft bij mij een rijtje woorden waar de ziel uit mist.
Ik wilde dat ik Beethoven was, dan schreef ik nu een symphonie. Was ik Renoir dan maakte ik vandaag mijn mooiste schilderij. En had ik het talent van Arthur Japin, was dit geen column...maar een ode aan de liefde.
Poetisch of niet, ik denk dat iedereen het nu wel heeft begrepen. Emilie is dolgelukkig want wat ze nooit had durven dromen is tóch gebeurd. Er is niet alleen een nieuw jaar aangebroken, voor mij is een nieuw leven begonnen! Nooit heb ik zó genoten en gevoeld wat het betekent om opnieuw te beginnen. Wat is het leven mooi.
Oudejaarsavond heb ik gevierd in Zwolle. Vanuit Nico's appartement was het vuurwerk rondom, tot in de wijde omtrek te zien. Te horen trouwens ook. Ik ben niet zo'n vuurwerkfan, maar dit jaar was het heel erg mooi. Hand in hand voor de grote ramen, vierend dat we nu echt samen zijn. Het was ineens 'ons' vuurwerk. Dankjewel 'Manhattan aan de IJssel', dankjewel alle brave huisvaders die hun pijlen voor ons de lucht in schoten! Dankjewel Grieg, voor het componeren van de soundtrack van onze nieuwjaarsmorgen!
Ik hoop dat iedereen die dit leest net zo gelukkig is als ik nu ben. En omdat ik het niet in woorden kan vangen en ik ook geen anderen wil citeren, zeg ik het met muziek.
Elke ochtend is een nieuw begin, elke dag kan de eerste zijn van een leven in harmonie en vreugde. Ik wens het jullie allemaal toe, met 'Awakenings' van Grieg.