vrijdag 2 september 2011

Geluk

Wanneer ben je gelukkig? Wat is geluk? Is geluk een partner hebben, een leuke baan, een mooi huis en genoeg geld om leuke dingen te doen? Zit het in de grote dingen, zoals is vroeger dacht of juist in die kleine dingen...Die kleine dingen waar 'oude mensen' het altijd over hadden. Toen ik nog jong(er) was vond ik het maar raar. Die opmerkingen over genieten van een bloemetje dat bloeit of die merel die trouw, elke dag op dezelfde tijd, zijn wurmpjes komt zoeken in jouw tuintje. Voor mij betekende het niets.
Voor mij zou geluk groots en meesleepend zijn. De grote liefde vinden, een voorbeeldig gezin hebben en een mooie carriere maken. Dat was wat ik van het leven verwachtte.
En...ik heb het gekregen, allemaal. Toen ik 23 was vond ik de grote liefde. En, zo was ik nu eenmaal, ik volgde de stem van mijn hart, vertrok uit Nederland en bouwde een nieuw bestaan op in Italie. Ik kreeg de dochter waar ik altijd van gedroomd had en was zo fortuinlijk altijd net de juiste baan te vinden, zodat ik mij verder kon ontplooien. Ik was gelukkig. Maar hoe gelukkig ik eigenlijk was, realiseerde ik me pas jaren later.
Want ik had het veel te druk om stil te staan bij alles wat ik had, te druk om al mijn dromen waar te maken. De verhalen over het kleine geluk...ze vervulden me eigenlijk vooral met een gevoel van meewarigheid. Je zult het toch maar moeten doen met wat bloemetjes en vogeltjes! Nee, dan ik! Het leven liep op rolletjes en ik zorgde er wel voor dat daar geen verandering in kwam.
Totdat er dingen gebeurden waar ik zelf géén invloed op had. Eerst kreeg ik zelf te maken met een verminderende gezondheid en later kreeg mijn man een hersenbloeding waardoor hij blijvend invalide bleef. "Doorgaan", was mijn adagium. Vooral proberen het lot naar je hand te zetten. Gelukkig zijn is een keuze, toch? Niet zeuren en er iets van maken. Vooral niet laten merken wanneer het slecht met je gaat, want zolang anderen maar denken dat het goed gaat, dan ben je gelukkig!
Je kunt lang tegen windmolens vechten, maar eens gaat het fout. Ook bij ons.
Langzamerhand werden mijn gezondheidsproblemen erger, zoveel erger dat ik uiteindelijk niet meer kon werken. Mijn man kreeg een tweede hersenbloeding en overleed. Daar zat ik dan. Soms dacht ik schamper aan de bloemetjes en de merels, steeds vol onbegrip over het geluk dat je uit zulke onbenullige dingen zou kunnen putten. De wereld werd zwart, donker en depressief.
Heel langzaam, dankzij mijn lieve dochter en wat goede vrienden, begon ik het leven weer wat zonniger in te zien. Het duurde lang, maar uiteindelijk begon ik dan toch te beseffen dat het leven ook voor mij nog steeds de moeite waard kon zijn.
Dromen van gezinnetjes, carrieres en financiele zekerheden verdwenen op de achtergrond. Ik had niet zoveel verwachtingen voor de toekomst meer. Maar ik begon wel te begrijpen dat je toch iets moet blijven doen om het leven zin te geven. Al was het maar alleen om soms even afleiding te hebben.
Vrijwilligerswerk kwam op mijn weg en ik leerde mensen kennen uit andere culturen. Mensen waar ik wat van kon leren. Ik begon te begrijpen dat het geluk misschien wel in mijzelf zou kunnen zitten...dat ik het alleen moest ontdekken.
En toen, net toen ik uit mijn lange winterslaap ontwaakte, kwam Nico in mijn leven. En ik in het zijne. Totaal onverwacht en zonder waarschuwing vooraf! Ineens zag ik weer hoe helder de zon kon schijnen, hoe heerlijk het was dat elk voorjaar de bomen en de struiken weer uitlopen en hoe mooi het leven kan zijn als je oog hebt voor het kleine.
Ik besefte dat ik iets belangrijks geleerd had, toen ik gisteravond met Nico op het terras zat.
'Kijk', zei hij tegen me, 'die merel achterin de tuin....die zat hier gisteravond ook al naar wurmpjes te zoeken!'
Ik genoot van het moment. Nee, ik ben geen oud mens geworden, maar ik weet nu wat geluk is. Ik zal het koesteren, zolang ik kan!

6 opmerkingen:

Nico zei

Wat een mooie blog. En wat fijn dat je het geluk met mij wilt delen. Gedeeld geluk is dubbel geluk. Ik hoop dat we daar nog heel veel jaren van mogen genieten.

Mirjam Kakelbont zei

Ha Emilie! Long time no see! En meteen een goed begin. Je sluit zelfs een beetje aan bij Janny. Fijn om je weer te lezen en te weten dat het goed met je gaat.

Ken je dat lied: chancon d'amour (of zoiets. Mijn Frans is nooit veel geweest.)Je had daar zo'n grap van, dat daarna de tuinman met de grasmaaier kwam: ra-ta-ra-ta-ra. Daar moest ik een beetje aan denken. (Dat je niet je eigen kleine geluk moet wegmaaien... Sorry als ik wat onduidelijk over kom)

Tot blogs

Unknown zei

Ha Mirjam! Nee, ik ben niet erg consistent, hè? Ik heb lang niet gepost. Niet omdat ik niets te melden had, maar omdat ik teveel te vertellen had! Het is moeilijk keuzes te maken als er zóveel gebeurt in je leven. Nu wordt het leven langzaam weer 'gewoon', ik hoop dat ik ook het schrijfritme weer kan oppakken!
Wat die grasmaaier beteft: maak je geen zorgen, ik ben heel voorzichtig!

Janny zei

Ha Emilie, leuk dat je weer een logje schrijft. En wat fijn dat je het geluk weer hebt gevonden. Je hebt helemaal gelijk: geluk zit hem niet in de grote dingen maar (ook) in de kleine dingen van alledag. Ik wens je nog heel veel van die Kleine Geluksmomenten toe!
Janny

Unknown zei

Dankkjewel Janny! Nu het geluk mij weer toelacht, probeer ik de regelmaat in het schrijven ook weer terug te krijgen! Over geluk gesproken...jij hebt er ook héél mooi over geschreven!

Judith zei

Ben jij eindelijk weer aan het schrijven geslagen, laat ik het ernstig afweten! Lekker stelletje zo, haha! Maar wat heb je het mooi beschreven, ik heb ervan genoten...