Mopperkont

Mijn columns doorlezend, zou u gemakkelijk een wat geflatteerde indruk van mij kunnen krijgen. Gelukkig in de liefde, een geweldige dochter, gezellige vrienden en diverse zinvolle bezigheden...het houdt niet op.
Het is natuurlijk niet zo dat ik u bewust op het verkeerde been probeer te zetten, maar het resultaat is wel dat ik soms reacties van mensen lees of hoor waarbij ik denk "hebben ze het werkelijk over mij?".
Hoog tijd dus om mijn andere kant eens te laten zien! Ik ben namelijk zeer regelmatig behoorlijk chagrijnig en kan mopperen als de beste! Het begint 's morgens al. De eerste paar uur kun je mij maar het best met rust laten, iets dat Nico inmiddels gelukkig ook begrepen heeft. Ik drink sloten koffie en lees op mijn gemak de online versie van De Volkskrant door en daarbij wil ik liever niet gestoord worden.
Ben ik dan eenmaal definitief ontwaakt, dan begint het echte gemopper pas. Na De Volkskrant kan ik het vaak niet laten om ook nog even op de website van de Telegraaf te kijken. Maken de vette koppen me soms al een beetje boos, het is nog niets vergeleken bij de commentaren van de lezers van die krant. Mensen die het goed met me voor hebben, raden me regelmatig aan om die krant en zeker die commentaren dan maar helemaal niet te lezen, maar iets in mij is sterker dan het gezonde verstand. En zo scheld ik er vrolijk op los tegen mijn beeldscherm bij het zoveelste slecht geschreven en oerdomme commentaar van iemand die "Nederland voor de Nederlanders wil houden", "niet wil meebetalen aan die uitvreters uit het buitenland" en "alle geloven wil verbieden omdat er toch alleen maar ellende van komt". En dan houd ik het nog netjes.
Ik ben een paar jaar geleden niet alleen vol overtuiging lid geworden van de Rooms Katholieke, maar ook van de Linkse Kerk, dat zal inmiddels wel duidelijk zijn. Of deze rigoreuze bekeringen mij een tot vrolijker mens gemaakt hebben? Dat betwijfel ik soms!
Ik erger me in toenemende mate aan populistische uitspraken en gedrag, iets wat zich overigens slecht verhoudt met het hebben van een rechts-extremistische buurman. Deze plork heeft mij er zelfs eens op aangesproken dat hij wel eens 'vrouwen met kopvodden' mijn huis in zag gaan (een van mijn vriendinnen is moslima). De buurman in kwestie vond dat deze dame 'zijn straatbeeld vervuilde', ze liep immers op weg naar mijn huis voor zijn huis langs.
Naast vurig racist is de man ook nog eens (toevallig of niet) een brutale en a-sociale rakker. Naast heel veel lawaai en overlast door zijn nu al vier jaar durende verbouwing, heb ik zelfs moeten meemaken hoe hij een dertig jaar oude boom in mijn tuin omhakte. Inderdaad, zonder enige vorm van overleg.
En verder? Verder erger ik mij groen aan geel aan mensen die hun auto dusdanig slordig parkeren dat ik na het boodschappen doen met geen mogelijkheid mijn eigen voertuig nog in kom, maar ook aan lawaaiige buurtbarbeques, tuinfeestjes tot diep in de nacht (blij dat het niet zulk mooi weer was deze zomer), onbeleefde winkeljuffrouwen die ongeinteresseerd achter de kassa hangen, je tutoyeren en vervolgens 'Doei' zeggen al je klaar bent met je aankopen. Ik word boos als ik mensen hoor vloeken, ik raak ontregeld van gillende kinderen die niet door hun ouders gecorrigeerd worden en als het hard waait, zakt mijn humeur helemaal tot het nulpunt. Mijn laptop die kuren vertoont en dienst weigert als ik hem nodig heb? Ik raak in alle staten. Lege vakken bij AH, zodat de winkel op een Oostblok-supermarkt van dertig jaar geleden lijkt? Emilie wordt er chagrijnig van. Over AH gesproken...in de top drie van ergernissen staan kinderen met van die kleine karretjes en hangbejaarden die met hun volle karren de paden blokkeren omdat ze zo nodig (gratis) koffie moeten drinken. En zó kan nog wel uren doorgaan...
Hebt u het begrepen? Ik ben bepaald niet altijd het zonnetje in huis en dat wilde ik graag even gezegd hebben. Een slecht humeur is mij niet vreemd en het ergste van alles is misschien nog wel dat ik er soms zelfs van kan genieten! Zo'n mopperbui waarin alles en iedereen het moet ontgelden is dan misschien niet prettig voor mijn omgeving, het lucht mij in elk geval enorm op!

School's Cool!

Met zijn immens grote, bruine ogen staart de net twaalf jaar geworden Ayoub me moedeloos aan. Voor hem, op het onberispelijke bureautje waar hij normaal gesproken zijn huiswerk aan maakt, ligt het boek dat de juffrouw van de bibliotheek hem heeft aangeraden. Het gaat over een politieman in Rotterdam die op het spoor van een container met gesmokkelde drugs is gekomen. Maar het verhaal is doorspekt met afkortingen uit de containervervoer-vaktaal en "opgeleukt" met obsolete uitdrukkingen en gezegden die ik hem met de beste wil van de wereld niet kan verduidelijken. Wat is er tenslotte leuk aan "Nu ga ik eerst de aardappelen afgieten, waarde collega!"
Ik geef het op. "Kom Ayoub, we gaan naar de boekhandel in het winkelcentrum om een goed boek uit te zoeken." Veel vertrouwen heeft de jongen nog niet in mijn voorstel en in een boekwinkel is hij nog nooit geweest. Na wat onwennig geschuifel gaat hij uiteindelijk toch maar aan het leestafeltje zitten en neemt het stapeltje jeugdboeken dat ik heb uitgezocht van me aan. "Lees de achterflappen maar, en kies er een uit die je leuk lijkt." Na een paar minuten is Ayoub verdiept in de flapteksten en heb ik alle tijd om de schappen met mijn eigen favorieten te bekijken.
Na zo'n drie kwartier vind ik het welletjes en vraag Ayoub of hij al een idee heeft. "Jawel, maar ik kan niet kiezen...deze twee lijken me het leukst." Hij laat ze zien, "Kruistocht in Spijkerbroek" van Thea Beckman en "Briefgeheim" van Jan Terlouw. Een verrassende keuze, maar wel een goede. Na nog wat weifelen, valt de definitieve keuze op "Briefgeheim". Ik reken af en Ayoub zit tijdens het naar huis rijden al hardop de eerste bladzijde voor te lezen.
Elke week kom ik een paar uur bij hem en samen lezen we het boek uit. Met voldoening merk ik dat deze eerste leeservaring ervoor zorgt dat de jongen, die zich tot dusverre alleen voor voetballen interesseerde, een leesfanaat in de dop is geworden. Zo brengen we tijdens de Grote Vakantie samen heel wat plezierige uren door, niet alleen maar met onze neus in de boeken trouwens.
Het meeste plezier heeft hij tijdens een dagje Amsterdam. Het absolute hoogtepunt was Madame Tussauds waar hij ademloos de prachtige enscenering over het ontstaan van de stad Amsterdam bekeek en waar ons alledrie (Nico was er ook bij) de adem stokte, maar dan van schrik, in het 'spookhuis'. Het werd een superdag, afgesloten met een bezoek aan de Bijenkorf waar Ayoub een nieuwe schoolagenda mocht uitzoeken.
Die schoolagenda zal het komende jaar een belangrijke rol spelen in onze contacten. Ayoub is namelijk door zijn basisschool opgegeven voor het project 'School's Cool' van de gemeente Lelystad. Met dit project wil men voorkomen dat, verder normale en probleemloze kinderen, tijdens de overgang naar de middelbare school tussen wal en schip geraken en zo de aansluiting missen. Het project is ontstaan in Amerika en ook in Nederland op diverse plaatsen actief. Tot nu toe met geweldige resultaten.
Vandaag, na zijn allereerste week op de middelbare school, was ik weer bij Ayoub. Net zoals bij alle kinderen tijdens de eerste weken op school, is zijn agenda keurig ingevuld en weet hij uit zijn hoofd wat voor huiswerk hij voor de volgende week moet maken. Aan mij als 'thuismentor' de taak om te trachten dat zo te houden.
Eén opsteker hebben we al in elk geval al binnen. Tijdens de Nederlandse les had de leraar gevraagd wie van de kinderen al weleens een boek gekocht en gelezen had. Ayoub was een van de weinigen die zijn vinger opstak en vol trots kon melden dat hij 'Briefgeheim' had gelezen en dat hij Jan Terlouw een 'coole schrijver' vond. De eerste week is Ayoub goed bevallen. We werken er samen aan aan dat hij school ook in de toekomst 'cool' blijft vinden!

Geluk

Wanneer ben je gelukkig? Wat is geluk? Is geluk een partner hebben, een leuke baan, een mooi huis en genoeg geld om leuke dingen te doen? Zit het in de grote dingen, zoals is vroeger dacht of juist in die kleine dingen...Die kleine dingen waar 'oude mensen' het altijd over hadden. Toen ik nog jong(er) was vond ik het maar raar. Die opmerkingen over genieten van een bloemetje dat bloeit of die merel die trouw, elke dag op dezelfde tijd, zijn wurmpjes komt zoeken in jouw tuintje. Voor mij betekende het niets.
Voor mij zou geluk groots en meesleepend zijn. De grote liefde vinden, een voorbeeldig gezin hebben en een mooie carriere maken. Dat was wat ik van het leven verwachtte.
En...ik heb het gekregen, allemaal. Toen ik 23 was vond ik de grote liefde. En, zo was ik nu eenmaal, ik volgde de stem van mijn hart, vertrok uit Nederland en bouwde een nieuw bestaan op in Italie. Ik kreeg de dochter waar ik altijd van gedroomd had en was zo fortuinlijk altijd net de juiste baan te vinden, zodat ik mij verder kon ontplooien. Ik was gelukkig. Maar hoe gelukkig ik eigenlijk was, realiseerde ik me pas jaren later.
Want ik had het veel te druk om stil te staan bij alles wat ik had, te druk om al mijn dromen waar te maken. De verhalen over het kleine geluk...ze vervulden me eigenlijk vooral met een gevoel van meewarigheid. Je zult het toch maar moeten doen met wat bloemetjes en vogeltjes! Nee, dan ik! Het leven liep op rolletjes en ik zorgde er wel voor dat daar geen verandering in kwam.
Totdat er dingen gebeurden waar ik zelf géén invloed op had. Eerst kreeg ik zelf te maken met een verminderende gezondheid en later kreeg mijn man een hersenbloeding waardoor hij blijvend invalide bleef. "Doorgaan", was mijn adagium. Vooral proberen het lot naar je hand te zetten. Gelukkig zijn is een keuze, toch? Niet zeuren en er iets van maken. Vooral niet laten merken wanneer het slecht met je gaat, want zolang anderen maar denken dat het goed gaat, dan ben je gelukkig!
Je kunt lang tegen windmolens vechten, maar eens gaat het fout. Ook bij ons.
Langzamerhand werden mijn gezondheidsproblemen erger, zoveel erger dat ik uiteindelijk niet meer kon werken. Mijn man kreeg een tweede hersenbloeding en overleed. Daar zat ik dan. Soms dacht ik schamper aan de bloemetjes en de merels, steeds vol onbegrip over het geluk dat je uit zulke onbenullige dingen zou kunnen putten. De wereld werd zwart, donker en depressief.
Heel langzaam, dankzij mijn lieve dochter en wat goede vrienden, begon ik het leven weer wat zonniger in te zien. Het duurde lang, maar uiteindelijk begon ik dan toch te beseffen dat het leven ook voor mij nog steeds de moeite waard kon zijn.
Dromen van gezinnetjes, carrieres en financiele zekerheden verdwenen op de achtergrond. Ik had niet zoveel verwachtingen voor de toekomst meer. Maar ik begon wel te begrijpen dat je toch iets moet blijven doen om het leven zin te geven. Al was het maar alleen om soms even afleiding te hebben.

Vrijwilligerswerk kwam op mijn weg en ik leerde mensen kennen uit andere culturen. Mensen waar ik wat van kon leren. Ik begon te begrijpen dat het geluk misschien wel in mijzelf zou kunnen zitten...dat ik het alleen moest ontdekken.

En toen, net toen ik uit mijn lange winterslaap ontwaakte, kwam Nico in mijn leven. En ik in het zijne. Totaal onverwacht en zonder waarschuwing vooraf! Ineens zag ik weer hoe helder de zon kon schijnen, hoe heerlijk het was dat elk voorjaar de bomen en de struiken weer uitlopen en hoe mooi het leven kan zijn als je oog hebt voor het kleine.

Ik besefte dat ik iets belangrijks geleerd had, toen ik gisteravond met Nico op het terras zat.

'Kijk', zei hij tegen me, 'die merel achterin de tuin....die zat hier gisteravond ook al naar wurmpjes te zoeken!'

Ik genoot van het moment. Nee, ik ben geen oud mens geworden, maar ik weet nu wat geluk is. Ik zal het koesteren, zolang ik kan!