Sint Maarten

Half twee, tijd om weg te gaan. Om twee uur precies heb ik een afspraak in de stad, bij La Place. Ik heb lang nagedacht over wat ik aan zou trekken en eigenlijk ben ik nog niet helemaal tevreden. Op het allerlaatste moment verwissel ik mijn blauwe vestje en blauwe laarzen met het zwarte, bijna identieke vestje en de zwarte laarzen. De hakken zijn wat lager, dat loopt gemakkelijker! Oeps, nu moet ik er ook een andere tas en andere handschoenen bij zoeken. Als ik zo doorga wordt het laat en er is mij veel aan gelegen om precies op tijd te zijn.
Buiten is het kil, grijs en een beetje guur, geen wonder op tien november. Even denk ik aan de kinderen die morgen Sint Maarten vieren en met hun lampionnetjes langs de deur moeten. Maar dit jaar komt er geen melige jeugd bij mij want ik vertrek morgenochtend naar Zuid Limburg om een weekend bij familie door te brengen. Daar vieren ze de sterfdag van de bisschop van Tours (en de beschermheilige van ondermeer Groningen en Utrecht) op een andere manier en ik geef eerlijk toe dat ik de kinderen niet zal missen. De laatste jaren lijken brugklassers die met schreeuwerige stemmen en vaak zonder lampion de ouderwetse liedjes van meestal weinig verheffende, eigen teksten voorzien de kleintjes met hun verlegen geluid te hebben verdrongen. Ik vind het geen vooruitgang.
Snel nog wat lippenstift en een laatste haal met de borstel en dan kan ik weg. Ver is het niet rijden en ik hoef gelukkig niet te zoeken. Wel moet ik de auto honderden meters van de ingang parkeren omdat ik de verkeerde parkeerplaats opgereden ben. Pech. Maar als het droog blijft, heb ik er geen last van. Wel vervelend dat ik toch nog door moet stappen. Bij mij gaat 'doorstappen' altijd gepaard met een rood, geagiteerd hoofd en ik wil vandaag juist rustig, koel en zeker van mezelf over komen.
Na tien minuten, om precies kwart voor twee wandel ik, ogenschijnlijk onaangedaan, La Place binnen. Een snelle blik leert mij dat mijn afspraak er nog niet is en ik complimenteer mezelf stiekem met deze goede openingszet. Kopje koffie halen en nu maar wachten op wat komen gaat.
Nog geen vijf minuten later arriveert de man met wie ik heb afgesproken. Ook hij haalt een kopje koffie en komt bij me aan tafel zitten. Het gesprek verloopt vlotjes. Ik maak me aanvankelijk nog even zorgen, maar al gauw zitten we te praten alsof we elkaar al jaren kennen. Hij vertelt over zijn twee dochters en ik kom, zoals zo vaak, maar niet uitgepraat over de mijne. Maar ook zijn verdrietig geëindigde huwelijk, het overlijden van mijn man en onze carrieres komen ter sprake. We hebben het over muziek, boeken, reizen, ouders en over de eenzaamheid, die je soms zomaar kan overvallen. Kortom, we praten zonder enig besef van tijd.
De medewerkers van La Place brengen ons weer tot onze positieven. Ze ruimen op, vegen en dweilen...we kijken op onze horloges. Het is al vijf uur, de tijd is voorbijgevlogen, maar wij zijn nog lang niet uitgepraat.
"Zullen we ergens een hapje gaan eten?" vraagt hij een beetje verlegen. Om vijf uur, denk ik? Waar kun je nu gezellig zitten om deze tijd? Nee, ik heb een beter idee.
"Als je nu achter me aan rijdt, dan gaan we even langs Albert Heyn, ik haal wat te eten en we kletsen nog even gezellig door bij mij thuis!" Ik schaam me een beetje, is het niet te uitnodigend? Maar een beter idee schiet me niet te binnen.
Zijn auto staat nog veel verder weg geparkeerd dan de mijne wat tot gevolg heeft dat we elkaar voordat we het terrein van Bataviastad af zijn, al zijn kwijtgeraakt. De mobieltjes bieden uitkomst en samen doen we uiteindelijk boodschappen. Thuisgekomen zet ik de oven aan en ondertussen keuvelen we verder. Met een glaasje wijn en een stukje kaas vliegt de tijd weer net als 's middags en voordat ik het weet is het acht uur. Gauw de pizza's erin en daarna zitten we tegenover elkaar aan mijn eettafel. Druk pratend natuurlijk. Ongemerkt wordt het elf uur, de hoogste tijd om afscheid te nemen.
"Dankjewel, het was erg gezellig, misschien moeten we elkaar nog eens ontmoeten..." Met die woorden vertrekt Nico naar Zwolle, mij in een staat van opperste verwarring achterlatend. Is hij werkelijk zo leuk en aardig als ik denk? En wat denkt hij? Vindt hij me echt wel aardig of was het een beleefdheidsfrase?
Ik zet alle gedachten resoluut uit mijn hoofd en ga naar bed. Morgen een drukke dag, het is een eind rijden naar Zuid Limburg. Tijdens de autorit tuimelen de gedachten door mijn hoofd. Eenmaal aangekomen brand ik meteen los. Lieve nicht, wat vind jij er nou van? Tja, zij weet het natuurlijk ook niet. Dan, net als we aan tafel gaan, rinkelt mijn mobiel. Het is Nico. Ja, hij had het supergezellig gevonden en wil me graag weer gauw zien. Meteen maken we een afspraak, mijn weekend is nu echt begonnen!
Dit zijn de gebeurtenissen van precies een jaar geleden en we zijn nog steeds niet uitgepraat.
Morgen is het wéér Sint Maarten. Het snoepgoed ligt klaar, de kinderen (zelfs de opgeschoten jongens) zijn van harte welkom. Samen zullen Nico en ik aan de deur staan en de lampionnetjes bewonderen. En zelfs dat verschrikkelijke 'de koeien hebben staarten' of een min of meer schunnige parodie er op, zal ons als muziek in de oren klinken.

Mopperkont

Mijn columns doorlezend, zou u gemakkelijk een wat geflatteerde indruk van mij kunnen krijgen. Gelukkig in de liefde, een geweldige dochter, gezellige vrienden en diverse zinvolle bezigheden...het houdt niet op.
Het is natuurlijk niet zo dat ik u bewust op het verkeerde been probeer te zetten, maar het resultaat is wel dat ik soms reacties van mensen lees of hoor waarbij ik denk "hebben ze het werkelijk over mij?".
Hoog tijd dus om mijn andere kant eens te laten zien! Ik ben namelijk zeer regelmatig behoorlijk chagrijnig en kan mopperen als de beste! Het begint 's morgens al. De eerste paar uur kun je mij maar het best met rust laten, iets dat Nico inmiddels gelukkig ook begrepen heeft. Ik drink sloten koffie en lees op mijn gemak de online versie van De Volkskrant door en daarbij wil ik liever niet gestoord worden.
Ben ik dan eenmaal definitief ontwaakt, dan begint het echte gemopper pas. Na De Volkskrant kan ik het vaak niet laten om ook nog even op de website van de Telegraaf te kijken. Maken de vette koppen me soms al een beetje boos, het is nog niets vergeleken bij de commentaren van de lezers van die krant. Mensen die het goed met me voor hebben, raden me regelmatig aan om die krant en zeker die commentaren dan maar helemaal niet te lezen, maar iets in mij is sterker dan het gezonde verstand. En zo scheld ik er vrolijk op los tegen mijn beeldscherm bij het zoveelste slecht geschreven en oerdomme commentaar van iemand die "Nederland voor de Nederlanders wil houden", "niet wil meebetalen aan die uitvreters uit het buitenland" en "alle geloven wil verbieden omdat er toch alleen maar ellende van komt". En dan houd ik het nog netjes.
Ik ben een paar jaar geleden niet alleen vol overtuiging lid geworden van de Rooms Katholieke, maar ook van de Linkse Kerk, dat zal inmiddels wel duidelijk zijn. Of deze rigoreuze bekeringen mij een tot vrolijker mens gemaakt hebben? Dat betwijfel ik soms!
Ik erger me in toenemende mate aan populistische uitspraken en gedrag, iets wat zich overigens slecht verhoudt met het hebben van een rechts-extremistische buurman. Deze plork heeft mij er zelfs eens op aangesproken dat hij wel eens 'vrouwen met kopvodden' mijn huis in zag gaan (een van mijn vriendinnen is moslima). De buurman in kwestie vond dat deze dame 'zijn straatbeeld vervuilde', ze liep immers op weg naar mijn huis voor zijn huis langs.
Naast vurig racist is de man ook nog eens (toevallig of niet) een brutale en a-sociale rakker. Naast heel veel lawaai en overlast door zijn nu al vier jaar durende verbouwing, heb ik zelfs moeten meemaken hoe hij een dertig jaar oude boom in mijn tuin omhakte. Inderdaad, zonder enige vorm van overleg.
En verder? Verder erger ik mij groen aan geel aan mensen die hun auto dusdanig slordig parkeren dat ik na het boodschappen doen met geen mogelijkheid mijn eigen voertuig nog in kom, maar ook aan lawaaiige buurtbarbeques, tuinfeestjes tot diep in de nacht (blij dat het niet zulk mooi weer was deze zomer), onbeleefde winkeljuffrouwen die ongeinteresseerd achter de kassa hangen, je tutoyeren en vervolgens 'Doei' zeggen al je klaar bent met je aankopen. Ik word boos als ik mensen hoor vloeken, ik raak ontregeld van gillende kinderen die niet door hun ouders gecorrigeerd worden en als het hard waait, zakt mijn humeur helemaal tot het nulpunt. Mijn laptop die kuren vertoont en dienst weigert als ik hem nodig heb? Ik raak in alle staten. Lege vakken bij AH, zodat de winkel op een Oostblok-supermarkt van dertig jaar geleden lijkt? Emilie wordt er chagrijnig van. Over AH gesproken...in de top drie van ergernissen staan kinderen met van die kleine karretjes en hangbejaarden die met hun volle karren de paden blokkeren omdat ze zo nodig (gratis) koffie moeten drinken. En zó kan nog wel uren doorgaan...
Hebt u het begrepen? Ik ben bepaald niet altijd het zonnetje in huis en dat wilde ik graag even gezegd hebben. Een slecht humeur is mij niet vreemd en het ergste van alles is misschien nog wel dat ik er soms zelfs van kan genieten! Zo'n mopperbui waarin alles en iedereen het moet ontgelden is dan misschien niet prettig voor mijn omgeving, het lucht mij in elk geval enorm op!

School's Cool!

Met zijn immens grote, bruine ogen staart de net twaalf jaar geworden Ayoub me moedeloos aan. Voor hem, op het onberispelijke bureautje waar hij normaal gesproken zijn huiswerk aan maakt, ligt het boek dat de juffrouw van de bibliotheek hem heeft aangeraden. Het gaat over een politieman in Rotterdam die op het spoor van een container met gesmokkelde drugs is gekomen. Maar het verhaal is doorspekt met afkortingen uit de containervervoer-vaktaal en "opgeleukt" met obsolete uitdrukkingen en gezegden die ik hem met de beste wil van de wereld niet kan verduidelijken. Wat is er tenslotte leuk aan "Nu ga ik eerst de aardappelen afgieten, waarde collega!"
Ik geef het op. "Kom Ayoub, we gaan naar de boekhandel in het winkelcentrum om een goed boek uit te zoeken." Veel vertrouwen heeft de jongen nog niet in mijn voorstel en in een boekwinkel is hij nog nooit geweest. Na wat onwennig geschuifel gaat hij uiteindelijk toch maar aan het leestafeltje zitten en neemt het stapeltje jeugdboeken dat ik heb uitgezocht van me aan. "Lees de achterflappen maar, en kies er een uit die je leuk lijkt." Na een paar minuten is Ayoub verdiept in de flapteksten en heb ik alle tijd om de schappen met mijn eigen favorieten te bekijken.
Na zo'n drie kwartier vind ik het welletjes en vraag Ayoub of hij al een idee heeft. "Jawel, maar ik kan niet kiezen...deze twee lijken me het leukst." Hij laat ze zien, "Kruistocht in Spijkerbroek" van Thea Beckman en "Briefgeheim" van Jan Terlouw. Een verrassende keuze, maar wel een goede. Na nog wat weifelen, valt de definitieve keuze op "Briefgeheim". Ik reken af en Ayoub zit tijdens het naar huis rijden al hardop de eerste bladzijde voor te lezen.
Elke week kom ik een paar uur bij hem en samen lezen we het boek uit. Met voldoening merk ik dat deze eerste leeservaring ervoor zorgt dat de jongen, die zich tot dusverre alleen voor voetballen interesseerde, een leesfanaat in de dop is geworden. Zo brengen we tijdens de Grote Vakantie samen heel wat plezierige uren door, niet alleen maar met onze neus in de boeken trouwens.
Het meeste plezier heeft hij tijdens een dagje Amsterdam. Het absolute hoogtepunt was Madame Tussauds waar hij ademloos de prachtige enscenering over het ontstaan van de stad Amsterdam bekeek en waar ons alledrie (Nico was er ook bij) de adem stokte, maar dan van schrik, in het 'spookhuis'. Het werd een superdag, afgesloten met een bezoek aan de Bijenkorf waar Ayoub een nieuwe schoolagenda mocht uitzoeken.
Die schoolagenda zal het komende jaar een belangrijke rol spelen in onze contacten. Ayoub is namelijk door zijn basisschool opgegeven voor het project 'School's Cool' van de gemeente Lelystad. Met dit project wil men voorkomen dat, verder normale en probleemloze kinderen, tijdens de overgang naar de middelbare school tussen wal en schip geraken en zo de aansluiting missen. Het project is ontstaan in Amerika en ook in Nederland op diverse plaatsen actief. Tot nu toe met geweldige resultaten.
Vandaag, na zijn allereerste week op de middelbare school, was ik weer bij Ayoub. Net zoals bij alle kinderen tijdens de eerste weken op school, is zijn agenda keurig ingevuld en weet hij uit zijn hoofd wat voor huiswerk hij voor de volgende week moet maken. Aan mij als 'thuismentor' de taak om te trachten dat zo te houden.
Eén opsteker hebben we al in elk geval al binnen. Tijdens de Nederlandse les had de leraar gevraagd wie van de kinderen al weleens een boek gekocht en gelezen had. Ayoub was een van de weinigen die zijn vinger opstak en vol trots kon melden dat hij 'Briefgeheim' had gelezen en dat hij Jan Terlouw een 'coole schrijver' vond. De eerste week is Ayoub goed bevallen. We werken er samen aan aan dat hij school ook in de toekomst 'cool' blijft vinden!

Geluk

Wanneer ben je gelukkig? Wat is geluk? Is geluk een partner hebben, een leuke baan, een mooi huis en genoeg geld om leuke dingen te doen? Zit het in de grote dingen, zoals is vroeger dacht of juist in die kleine dingen...Die kleine dingen waar 'oude mensen' het altijd over hadden. Toen ik nog jong(er) was vond ik het maar raar. Die opmerkingen over genieten van een bloemetje dat bloeit of die merel die trouw, elke dag op dezelfde tijd, zijn wurmpjes komt zoeken in jouw tuintje. Voor mij betekende het niets.
Voor mij zou geluk groots en meesleepend zijn. De grote liefde vinden, een voorbeeldig gezin hebben en een mooie carriere maken. Dat was wat ik van het leven verwachtte.
En...ik heb het gekregen, allemaal. Toen ik 23 was vond ik de grote liefde. En, zo was ik nu eenmaal, ik volgde de stem van mijn hart, vertrok uit Nederland en bouwde een nieuw bestaan op in Italie. Ik kreeg de dochter waar ik altijd van gedroomd had en was zo fortuinlijk altijd net de juiste baan te vinden, zodat ik mij verder kon ontplooien. Ik was gelukkig. Maar hoe gelukkig ik eigenlijk was, realiseerde ik me pas jaren later.
Want ik had het veel te druk om stil te staan bij alles wat ik had, te druk om al mijn dromen waar te maken. De verhalen over het kleine geluk...ze vervulden me eigenlijk vooral met een gevoel van meewarigheid. Je zult het toch maar moeten doen met wat bloemetjes en vogeltjes! Nee, dan ik! Het leven liep op rolletjes en ik zorgde er wel voor dat daar geen verandering in kwam.
Totdat er dingen gebeurden waar ik zelf géén invloed op had. Eerst kreeg ik zelf te maken met een verminderende gezondheid en later kreeg mijn man een hersenbloeding waardoor hij blijvend invalide bleef. "Doorgaan", was mijn adagium. Vooral proberen het lot naar je hand te zetten. Gelukkig zijn is een keuze, toch? Niet zeuren en er iets van maken. Vooral niet laten merken wanneer het slecht met je gaat, want zolang anderen maar denken dat het goed gaat, dan ben je gelukkig!
Je kunt lang tegen windmolens vechten, maar eens gaat het fout. Ook bij ons.
Langzamerhand werden mijn gezondheidsproblemen erger, zoveel erger dat ik uiteindelijk niet meer kon werken. Mijn man kreeg een tweede hersenbloeding en overleed. Daar zat ik dan. Soms dacht ik schamper aan de bloemetjes en de merels, steeds vol onbegrip over het geluk dat je uit zulke onbenullige dingen zou kunnen putten. De wereld werd zwart, donker en depressief.
Heel langzaam, dankzij mijn lieve dochter en wat goede vrienden, begon ik het leven weer wat zonniger in te zien. Het duurde lang, maar uiteindelijk begon ik dan toch te beseffen dat het leven ook voor mij nog steeds de moeite waard kon zijn.
Dromen van gezinnetjes, carrieres en financiele zekerheden verdwenen op de achtergrond. Ik had niet zoveel verwachtingen voor de toekomst meer. Maar ik begon wel te begrijpen dat je toch iets moet blijven doen om het leven zin te geven. Al was het maar alleen om soms even afleiding te hebben.

Vrijwilligerswerk kwam op mijn weg en ik leerde mensen kennen uit andere culturen. Mensen waar ik wat van kon leren. Ik begon te begrijpen dat het geluk misschien wel in mijzelf zou kunnen zitten...dat ik het alleen moest ontdekken.

En toen, net toen ik uit mijn lange winterslaap ontwaakte, kwam Nico in mijn leven. En ik in het zijne. Totaal onverwacht en zonder waarschuwing vooraf! Ineens zag ik weer hoe helder de zon kon schijnen, hoe heerlijk het was dat elk voorjaar de bomen en de struiken weer uitlopen en hoe mooi het leven kan zijn als je oog hebt voor het kleine.

Ik besefte dat ik iets belangrijks geleerd had, toen ik gisteravond met Nico op het terras zat.

'Kijk', zei hij tegen me, 'die merel achterin de tuin....die zat hier gisteravond ook al naar wurmpjes te zoeken!'

Ik genoot van het moment. Nee, ik ben geen oud mens geworden, maar ik weet nu wat geluk is. Ik zal het koesteren, zolang ik kan!

Geloof, hoop en liefde!

Hoe vaak lezen we de krant en denken we dat de wereld steeds gekker wordt? Gebeurt het jullie ook regelmatig dat je tijdens het bekijken van het 8-uur journaal met tranen in de ogen kennis neemt van al het lelijke en harde nieuws? En denken jullie dan ook dat het rap de verkeerde kant op gaat met de mensheid? Worden jullie soms ook zo verdrietig en zelfs boos als je sommige mensen hoort praten? Dan heb ik goed nieuws! Er zijn nog héél veel goede, zorgzame en betrokken mensen op de wereld!
Is Emilie nog steeds verliefd? Ja, maar het is niet de (enige) reden voor mijn euforie. Die euforie wordt nu voornamelijk veroorzaakt door de lezers van mijn blog en dan met name de lezers van het verhaal over Zakia en de IND. Ik ben héél onbescheiden geweest en heb namens Zakia om hulp gevraagd...en hulp hebben we gekregen!
Inmiddels heb ik Zakia VIJFHONDERD EURO kunnen overhandigen! Al binnen twee dagen heb ik de eerste driehonderd euro kunnen overmaken naar haar rekening, de rest heeft ze er toen bij geleend...hier een beetje, daar een beetje. Maar het geld bleef binnenstromen en zodoende heb ik haar vorige week en ook vandaag weer een bedrag van honderd Euro kunnen geven. Dat betekent dat ze nog maar driehonderd Euro hoeft terug te betalen aan haar vrienden en bekenden en dat mag ze dan weer in heel kleine termijnen doen. Ze is dolgelukkig. Haar man mag morgen, de 21ste op de ambassade in Rabat zijn papieren komen laten zien en als het goed is, ontvangt hij dan meteen een visum!
Zowel Zakia als ik zouden iedereen persoonlijk willen bedanken, maar dat gaat helaas niet. Van veel mensen ken ik alleen de naam en het bankrekeningnummer...! Het zijn de mensen die mij alleen kennen 'uit de verhalen'. Anderen hebben bij hun overschrijving vermeld: "Hier wil ik geen woord meer over horen!" en weer anderen hebben me plechtig laten beloven hen niet te bedanken, zeker niet publiekelijk. Geen bedankjes dus. Maar wel een bijzonder dankbaar gevoel. Wat is het heerlijk om te zien dat er zoveel mensen zijn die zich het lot van anderen zo aantrekken en de moeite nemen er iets aan te veranderen. Of je dan vijf Euro te missen hebt of een veelvoud daarvan, maakt helemaal niet uit. Met zijn allen hebben jullie een fantastisch gebaar gemaakt! Ik ben er echt stil van.
Nooit meer zal ik roepen dat mensen hard en onaaardig zijn, ik heb mijn lesje wel geleerd. Dáárvoor mag ik wel bedanken, denk ik zo. Dus lieve oud-collega's waar ik al jaren niets meer van gehoord had, lieve neven en nichten die ik soms maanden niet spreek, buren, vrienden, vrienden van Juliette en Ben en ouders van die vrienden, lieve trouwe volgers en toevallige passanten op dit blog:
Jullie hebben mijn geloof in de goedheid van mensen en de hoop op een vriendelijke samenleving versterkt. En dat is óók liefde. DANKJEWEL!

De jongeman die graag een advertentietekst van mijn hand wil, moet zich maar gauw melden met een opdracht en de dames die vol ongeduld op de kookworkshop wachten...jullie krijgen binnenkort een persoonlijke uitnodiging!

Help Zakia!

Vandaag ontving mijn Marokkaanse maatje Zakia, een brief van de IND. Niet zomaar een brief...het was de derde keer dat ze antwoord kreeg op de "aanvraag tot positief advies voor een voorlopige toelating van een vreemdeling". De vreemdeling in kwestie is haar echtgenoot. Ze is een paar jaar geleden met hem getrouwd in de hoop dat hij ook wel naar Nederland zou mogen komen, maar helaas. Keer op keer werd het verzoek afgewezen.
Zakia heeft namelijk geen baan...ze leeft van de bijstand. Weer zo'n luie buitenlander die niet wil werken? Niet echt. Zakia heeft het nogal voor haar kiezen gehad: borstkanker, trombosebenen, artritis en (hoe kan het ook anders) depressiviteit. Echt depressief is ze gelukkig niet meer, maar de andere aandoeningen maken het haar onmogelijk haar baan als schoonmaakster weer op te nemen. Wat ze wel doet? Op de kinderen in de buurt passen als ze zich een beetje goed voelt en, niet geheel onbelangrijk, ze leert mij koken!
Sinds ik als 'maatje' in haar leven ben gekomen, is onze relatie meer en meer een vriendschap geworden. Ik help haar met de administratie, ga mee naar de dokter en de diverse gemeentelijke loketten waar ze zich regelmatig moet melden. Maar Zakia doet wat terug. Ze kookt heerlijke Marokkaanse gerechten voor me, vertelt me de mooiste verhalen over haar jeugd in Casablanca en de gebruiken uit haar prachtige cultuur. We integreren er samen lekker op los, eigenlijk.
Maar terug naar de aanvraag. Het heeft de IND behaagd om Zakia mee te delen dat haar man naar Nederland mag komen. Feest, dus. Want Javed (zo heet de echtgenoot) wil dolgraag voor zijn vrouw komen zorgen. Ook hij is niet lui, maar met goede cijfers voor het inburgeringsexamen geslaagd en vol goede moed heel snel een baan te vinden in zijn nieuwe vaderland.
Er is alleen één probleem....Zakia moet binnen twee weken 830 euro overmaken op de bankrekening van de IND. Die kosten zijn de 'leges', die betaald moeten worden. Pas na ontvangst van het geld geeft de IND het positieve advies door aan de ambassade in Rabat, waar haar echtgenoot zich vervolgens moet melden. Doet ze het niet? Dan heeft ze pech en verloopt het positieve advies.
Ik had nooit gedacht dat ik het zou doen, maar hier komt het dan toch. Wie kan Zakia helpen? Zij heeft géén 830 Euro...hoe kan het ook, van een bijstandsuitkering. Maar zouden we niet allemaal samen iets kunnen doen? Wie maakt een bedrag over? Het hoeft geen gift te zijn, Zakia zal sparen en alles in gedeeltes terug betalen.
Help Zakia en laat Geert een poepje ruiken. Alsjeblieft! Als 83 mensen een tientje...of 160 mensen vijf Euro willen lenen, dan kan Javed over een paar weken zijn inreisvisum op de ambassade halen. Dan is Zakia eindelijk gelukkig en dat gun ik haar zo! En net als de IND...doen wij ook echt niets voor niets! Iedereen die mij helpt om Zakia te helpen mag mij gratis inschakelen voor een (reclame-)tekst. En Zakia? Die zal een Marokkaanse kookworkshop verzorgen voor de eerste tien donateurs!

Hoe? Op bankrekeningnummer 11.25.39.955 t.n.v. Y.E. van der Schouw o.v.v. IND Zakia.

Een nieuw begin

Soms schieten ook mijn woorden te kort. Ik heb daar al een tijdje last van, ik weet dat het jullie is opgevallen. Ik houd er niet van om te schrijven over haperende gezondheid, ik wil niemand vermoeien met verhalen over keuringsartsen (ook al deden zich de afgelopen maanden hilarische situaties voor) en ook mijn verdrietige buien houd ik liever voor mezelf. En geloof me, dat is een wijze beslissing.
Was het dan echt alleen maar droefenis wat de klok sloeg, de laatste maanden van dit jaar? Niet echt. Maar soms zijn juist de mooiste momenten in het leven zo groot, zo overweldigend en tegelijkertijd zo intiem, kwetsbaar en sprookjesachtig dat je er de goede woorden niet voor kunt vinden.
Je moet een groot dichter zijn zijn om de bijzondere gevoelens van een ontluikende liefde te kunnen beschrijven. En zó poetisch zou ik wel graag willen zijn, maar helaas, ik ben het niet. De woorden die ik ken, zijn weliswaar dezelfde als die van de dichter, maar wat bij hem een gedicht wordt, een inspirerend monument voor de liefde, blijft bij mij een rijtje woorden waar de ziel uit mist.
Ik wilde dat ik Beethoven was, dan schreef ik nu een symphonie. Was ik Renoir dan maakte ik vandaag mijn mooiste schilderij. En had ik het talent van Arthur Japin, was dit geen column...maar een ode aan de liefde.
Poetisch of niet, ik denk dat iedereen het nu wel heeft begrepen. Emilie is dolgelukkig want wat ze nooit had durven dromen is tóch gebeurd. Er is niet alleen een nieuw jaar aangebroken, voor mij is een nieuw leven begonnen! Nooit heb ik zó genoten en gevoeld wat het betekent om opnieuw te beginnen. Wat is het leven mooi.
Oudejaarsavond heb ik gevierd in Zwolle. Vanuit Nico's appartement was het vuurwerk rondom, tot in de wijde omtrek te zien. Te horen trouwens ook. Ik ben niet zo'n vuurwerkfan, maar dit jaar was het heel erg mooi. Hand in hand voor de grote ramen, vierend dat we nu echt samen zijn. Het was ineens 'ons' vuurwerk. Dankjewel 'Manhattan aan de IJssel', dankjewel alle brave huisvaders die hun pijlen voor ons de lucht in schoten! Dankjewel Grieg, voor het componeren van de soundtrack van onze nieuwjaarsmorgen!
Ik hoop dat iedereen die dit leest net zo gelukkig is als ik nu ben. En omdat ik het niet in woorden kan vangen en ik ook geen anderen wil citeren, zeg ik het met muziek.
Elke ochtend is een nieuw begin, elke dag kan de eerste zijn van een leven in harmonie en vreugde. Ik wens het jullie allemaal toe, met 'Awakenings' van Grieg.