Bitterballen en buikgeluiden

Sinds enige tijd ben ik te vinden op een datingsite. Dat is een internetsite waarop mannen en vrouwen van diverse pluimage zogenaamde profielen kunnen maken. Zo'n persoonlijk profiel bestaat, naast informatie over je leeftijd, de regio waar je woont en de opleiding die je hebt gevolgd, uit meer persoonlijke details. Je vertelt iets over de boeken die je wel of niet leest, de films die je graag ziet, de sporten (?!) die je beoefent en meer van dat soort voorkeuren. Daarnaast vul je in naar wie je op zoek bent. Moet de prins op het witte paard weduwnaar zijn of geef je de voorkeur aan een gescheiden man? Wil je persé een vent uit Volendam of een kerel uit Ketelhaven of zoek je alleen mannen met rood haar en een lange baard? Wil je graag een christen of juist eens iets heel anders...? Je kunt het allemaal invoeren en de partners die bij je passen, worden dan automatisch aan jouw profiel gelinkt. De volgende stap is aan jou...een e-mail sturen of beantwoorden en vervolgens een afspraakje maken. Of niet natuurlijk.
Ondanks de uitgebreide vragenlijsten heb ik nog maar bijzonder weinig heren gespot die ook maar enigszins bij mij zouden passen! Tachtig procent van de ingeschreven mannen doet precies wat ik verafschuw: ze roken, luisteren voornamelijk naar Nederlandstalige muziek, kamperen graag en dan ook nog het liefst in eigen land, lezen niet of beperken zich tot Voetbal International, kijken niet naar het nieuws maar wèl naar actiefilms en bij klassieke muziek denken ze aan repertoire uit de sixties. En zeer zorgwekkend: een groot deel van de mannen boven de vijftig omschrijft zichzelf als 'knuffelbeer' en geeft als favoriete hobby 'rommelmarkten bezoeken' aan.
Not my cup of tea, zogezegd. Toch blijven heel wat vrouwen het proberen, want ergens moet hij toch rondlopen! En inderdaad, zo af en toe krijg je een mailtje waar je vrolijk van wordt. Leuke tekst, goede opleiding, interessante hobby's en als klap op de vuurpijl een smakelijke foto erbij. Na een paar mailtjes over en weer wordt het dan tijd om iets af te spreken. Ik heb nu een paar afspraakjes achter de rug en ik denk dat ik het bijltje er maar bij neer ga gooien. Hoewel? Het was soms wel hilarisch. Wat te denken van de leraar uit Limburg die op de afgesproken plek verscheen met een gigantische bos rode rozen...Helaas bleek na het gezellige etentje dat hij mij toch nog iets moest vertellen. Hij was getrouwd en hij maakte afspraakjes omdat hij het 'het laeve toch eigelik waal bar dreuvig' vond. Brrr. Nummer twee nodigde me uit naar Amsterdam te komen. We hebben gezellig zitten babbelen op het Rembrandtplein. De witte wijn en de bitterballen zorgden voor een bijna uitgelaten sfeer, ware het niet dat deze prins na een hoopgevend introotje, eigenlijk over niets anders wilde praten dan de gruwelijke laatste uren van zowel zijn moeder als zijn echtgenote, die beiden aan dezelfde slopende ziekte waren overleden. En als ik zeg 'in geuren en kleuren' dan bedoel ik ook echt 'in geuren en kleuren'! De bitterballen begonnen spontaan te stuiteren in mijn maag. Kan het erger? Ja hoor! Op een terrasje in Enkhuizen had ik een afspraakje met een werktuigbouwkundige die in zijn vrije tijd in een koor zong. Tja...leek leuk. Maar toen hij mij bij begroeting breed lachend de hand schudde, wist ik het al. Op een paar voortanden na, was zijn hele mond leeg! Een snelle babbel had hij wel, voor ik er goed en wel erg in had, lag zijn hand op mijn knie en vertrouwde hij me toe dat hij me 'best een lekker wijffie' vond. Wegwezen dus. Weer een heel ander type was de handenwringende en schokschouderende haptonoom uit Breda. Hij was kennelijk op van de zenuwen toen we elkaar ontmoetten, ondanks de pregnante dennengeur die hem als een wolk omgaf. Er ging geen rustgevend effect van uit, en dat was ook goed te merken. Zijn ingewanden waren dermate van streek dat niet alleen de borrelende buikgeluiden goed hoorbaar waren, maar hij ook zonder blikken of blozen nogal wat winden liet. Vandaar die dennengeur waarschijnlijk.
En dan was er nog die man die alleen maar over de technologie van ledlampjes wilde praten en de man die zich kleedde alsof hij een reincarnatie van André Hazes was. Mèt hoed wel te verstaan. Vandaar dat ik denk dat ik het voorlopig maar voor gezien houd. Natuurlijk hoop ik dat ik in de toekomst iemand leer kennen die ook liever niet alleen oud wordt. Maar of die bitterballen en buikgeluiden achteraf de moeite waard blijken te zijn? Wordt vervolgd. (Voor wie ook van plan is een afspraakje met een Limburger te maken, heb ik nog een handige link! Zie Limburgs woordenboek.)