Feestbeest

Het kan gek lopen… Soms zit je wekenlang thuis te verzuren en dan ineens staan je weekeinden bol van de leuke dingen. De afgelopen dagen waren wel heel bijzonder! Vrijdagmiddag had ik afgesproken met mijn vriendin Adèle, bij haar thuis in Amsterdam. Dit soort afspraken maakten we 35 jaar geleden ook al en afgezien van wat technische verworvenheden, is er maar weinig echt anders geworden. Destijds gingen we samen Surinaams eten bij 'Waroeng Annie', een mini-restaurantje met drie tafeltjes en plastic kleedjes, waar de roti van hoge kwaliteit was. Adèle woont nog steeds in dezelfde gezellige buurt maar Annie heeft er inmiddels de brui aan gegeven. Aan Surinaamse toko’s echter geen gebrek in Oost en we konden we de bestelling nu eenvoudig telefonisch plaatsen. De roti smaakte als vanouds, ook aan een designtafel zonder plastic kleedje! Gingen we vroeger samen naar de bioscoop en genoten we na met een glaasje sherry in een Amsterdams volkskroeg, nu stopten we simpelweg een dvd’tje in het apparaat en maakten we een flesje wijn soldaat. De pret was er niet minder om!
Op zo’n avond volgt natuurlijk een lange nacht en na een stevig ontbijt (rond lunchtijd) werd het tijd voor de volgende traditie. Een rondje over de, vanwege het honderdjarig bestaan feestelijk verlichte, Dappermarkt. Bij een schoenenkraam kon ik me niet inhouden, zeker niet nadat de marktkoopman me ervan had verzekerd dat die leuke laarzen ‘van echte kunststof’ waren, waar je dus ‘veel langer plezier van hebt dan van nepleer’. Voor vijftien Euro wil ik ze wel aantrekken als het gaat sneeuwen! Voor drie Euro kocht ik vervolgens niet alleen een T-shirt, maar kreeg ik er ook tips en adviezen bij over hoe en waarmee het te combineren. De hoogblonde, in strak luipaardvel gestoken Amsterdamse sprak zichtbaar uit ervaring. 'Wel een goeie poesup d'eronder hoor, meid. Dan komme je jonges beter uit!'
Een Turkse pizza stilde vervolgens de trek die je na zulke aankopen nou eenmaal krijgt en toen vonden we het wel weer mooi geweest. Het werd ook de hoogste tijd om me te gaan verkleden voor de uitnodiging van die avond.
De oudste zoon van mijn vriendin Fatiha verloofde zich en ik was uitgenodigd voor het feest. En een feest was het! Het verloofde paar zat op een fraaie bruidstroon, versierd met rozen, lelies en ballonnen. De aanstaande bruid was een plaatje! Haar bruidsjurken (ze heeft zich gedurende de avond twee maal verkleed) waren zo weelderig en exotisch dat ze op een Oosterse prinses leek en haar handen waren eerder die avond met henna beschilderd. Verlegen glimlachend zat het paar vooral mooi te zijn, terwijl de genodigden volledig uit hun dak gingen op de Arabische muziek. Jong en oud gaf zich over aan de traditionele dansen en dat is echt heel wat anders dan wat de buikdanseressen in Turkse restaurants laten zien! Gekleed in schitterende gewaden riepen de dames (de mannen zaten in een ander zaaltje) aldus het beeld op van de sprookjes van 'Duizend en één nacht'.
Het hoogtepunt van de avond was de daadwerkelijke verloving. Vóór het aanschuiven van de ringen gaven de aanstaande bruid en bruidegom elkaar een hapje dadel (staat voor vruchtbaarheid) en een slokje melk (symbool van reinheid en huwelijkstrouw). Vervolgens gingen de ringen om, onder luid gejuich van de uitgelaten vriendinnen, tantes en zussen, die heel wat decibellen produceren als ze hun typische vreugdekreten slaken. Overigens zijn er niet veel vrouwen de hoge (voor onze oren misschien wat schelle) tonen met de juiste vibraties kunnen voortbrengen. Alleen zij die het goed kunnen, lieten zich dan ook horen.
Over de enorme hoeveelheden thee, frisdranken, koekjes, cakes, bonbons, dadels, noten, brood, vis, sauzen, groenten, salades, fruit en taart die gedurende de hele avond op de grote, met rozenblaadjes versierde tafels werden geserveerd, laat ik me maar niet uit. Dat ik twéé keer insuline ingespoten heb om de zaak enigszins in balans te houden, zegt voldoende!
Het was een mooie avond. Tijdens de rit naar huis kreeg ik ook nog de kans van alles te weten komen over de herkomst en symboliek van sommige oude gebruiken. Een nichtje van de bruidegom reed namelijk met mij mee terug en zij studeert Arabische Taal en Cultuur aan de Universiteit van Amsterdam. Wat haar 'met de couscouslepel is ingegoten' kan ze inmiddels ook wetenschappelijk verklaren.
Deze aankomend arabiste in haar schitterende, met gouddraad doorstikte takchita, wond er geen doekjes om. ‘Onze families vinden het belangrijk dat wij integreren en ons best doen. Maar als er een feestje is…dán gaat de Marokkaanse traditie voor!’ En daar geef ik ze groot gelijk in.