Plaxina

Mensen die hun kleren niet slechts in dure boutiques kopen, kennen ze. Die venijnige plastic (rot-)dingetjes waarmee het prijskaartje aan een kledingstuk zit. Meestal aan het label, maar soms ook gewoon dwars door de blouse, rok of trui. Ze zijn onmogelijk met de handen stuk te trekken, want als je een beetje kracht zet, scheur je het dingetje dwars door de stof, of houd je er een bloederige snee in je vingers aan over. U kent ze? Fijn. Maar hoe noemt u ze? In mijn familie is er een naam voor...zo'n ding heet plaxina.
Mijn neef Robert, nu een boom van een vent, was ooit een parmantig kereltje van drie. Tijdens de vele reizen die hij met zijn ouders maakte, zijn vader werkte in het buitenland, moesten er regelmatig kleren voor hem gekocht worden, want het knulletje groeide als kool. Na zo'n inkoopsessie, het eten en het 'verhaaltje voor het slapen gaan', waren mijn uitgeputte broer en schoonzus blij de kinderen in de hotelkamer in bed te kunnen stoppen. Ze hoopten op een paar uurtjes rust in de hotelbar, maar hadden buiten hun zoontje gerekend.
Hij wilde niet gaan slapen zonder zijn plaxina. De arme ouders hadden nooit van het woord gehoord en wisten dus ook echt niet wat hij bedoelde. Laat staan dat ze in de gaten hadden waar ze naar moesten zoeken. Alles werd aangedragen: kleerhangertjes, visitekaartjes, sleutelhangers, nieuwe overhemdjes, zeepjes en tubetjes badschuim.
Het resultaat van deze bedrijvigheid was slechts een steeds harder schreeuwend en huilend jongetje. Totdat het kereltje, met een rood hoofd en betraande ogen, ineens met een onwaarschijnlijke snelheid tussen bed en nachtkastje dook. Triomfantelijk kwam hij weer boven, met een gelukzalige glimlach op zijn gezichtje en in zijn knuistje een plastic sprietje met het prijskaartje er nog aan. 'Mijn plaxina!' glunderde het kind. Zo kreeg 'het dingetje' een naam en niemand die het ooit vergat.
Waarom ik dit vertel? Gisteren was ik aan het stofzuigen. Er begon ineens iets te ratelen en er werd nog maar bitter weinig opgezogen. Wijs geworden door mijn eerdere ervaring, dacht ik direct aan een volle stofzak, maar dat was het niet. Er was een kleine verstopping ontstaan in de onderste regionen van de slang. Gelukkig word ik steeds handiger in huishoudelijke zaken en schroefde ik de boel resoluut los. Wat vond ik? Inderdaad, een Robertiaanse plaxina waar zich hondenharen en ander vuilnis omheen hadden gewikkeld, aldus een flinke prop vormend die de zaak verstopte. Het probleem was snel over. Maar dat rotdingetje blijft rondspoken in mijn hoofd. Al zoekend op internet kwam ik bij diverse groothandels terecht die ze distribueren onder de naam 'textielpins' of 'riddersporen'. Ik houd het op plaxina, mooier, makkelijker en zeker origineler!