Van oude mensen...

Inderdaad. En dingen die voorbij gaan. Ik zal er geen gewoonte van maken om titels van anderen te jatten...Eén keertje maar, en hij was nou eenmaal niet de eerste de beste. (Overigens het woord jatten komt van het Jiddische woord "Jad". Een aanwijsstokje in de vorm van een handje met een gestrekt wijsvingertje waarmee de tekst in de Tora-rollen werd gevolgd. Geleerd in de sjoel van Elburg). Ik heb het afgelopen jaar vaak geschreven over mijn buurvrouw van (toen nog) 89. We woonden al bijna 34 jaar pal naast elkaar. Ik heb meegemaakt hoe ze haar oudste kind, een dochter, verloor en precies een jaar na de dood van mijn vader overleed ook haar man.
Samen hebben we heel wat buren zien komen en gaan. Mijn moeder was haar beste vriendin en ook háár heeft buurvrouw acht jaar geleden zien vertrekken. (Ja, dat is een eufemisme, tegen alle verwachtingen in ging zelfs mijn moeder maar heel gewoontjes dood.)
Buurvrouw was na elk sterfgeval volledig de kluts kwijt, hetgeen begrijpelijk is. Maar ik zag haar steeds opnieuw met een ongelooflijke veerkracht uit de as herrijzen. De humor, de wil om te leven en het optimisme hadden toch steeds de overhand.
Mijn buurvrouw genoot van de kinderen die buiten op straat speelden, smikkelde graag van een glaasje advocaat met slagroom en een béétje schuin grapje kon ze zeker waarderen. Ze volgde elke actualiteitenrubriek en wist precies welke anti-rimpelcreme het best getest was. En wat er in Story of Privé stond, wist zij beter dan de degenen die het geschreven hadden!
Haar jeugdherinneringen waren een bron van vermaak voor ons beiden. Avonden lang kon ze zitten vertellen en de kolderiekste gebeurtenissen ontsproten aan haar herinnering. Of ze allemaal echt gebeurd waren? Geen idee, ze waren in elk geval leuk om naar te luisteren. Sommige van deze herinneringen heb ik in eerdere columns verwerkt en uitspraken als 'Geest van Salmen sokkenwater' en 'Haarlemmer Dopie' zal ik zeker nooit vergeten. Zij wel.
In maart, vlak voor haar negentigste verjaardag is buurvrouw gevallen. Gewoon, vanuit stilstand in haar eigen keuken. Ze brak haar heup, werd onder narcose gebracht, vakkundig van een nieuwe heup voorzien en is goed hersteld. Maar haar geheugen heeft het allemaal niet goed doorstaan... Buurvrouw weet van niets meer en dat is misschien ook maar beter zo. Nu zit ze namelijk in een verpleeghuis en dat was nou precies de plek waar ze echt nooit terecht wilde komen. Het leven is soms toch minder wreed dan het lijkt.
Zondag was ik bij mijn laatst overgebleven tante. Zij is de jongste zuster van mijn moeder, woont in Bussum en is 'pas' 84. Ook zij moet binnenkort onder het mes. Ze heeft haar testament nog eens doorgelezen en stevig afgetimmerd hoe ze het verder geregeld wil hebben. Want Tante is zich er terdege van bewust dat oude mensen voorbij gaan en de dingen die belangrijk voor ze waren ook.