Trouw

Vanmorgen kreeg ik een doorstuur-e-mail van een vriendinnetje van de lagere school. Ik ben niet onverdeeld gek op die ellenlange doorstuurmailtjes, maar soms zijn ze toch wel leuk. Deze las ik met belangstelling, omdat hij door dat vriendinnetje werd gestuurd. Ik heb haar al meer dan veertig jaar niet gezien, maar dat maakt eigenlijk niets uit. Ik herinner me haar nog precies zoals ze was en dat was leuk. Ze was het mooiste meisje uit de klas, een schitterende bos lang krullend haar en een fijn gezichtje al had ik dat natuurlijk niet zo kunnen benoemen als kind. Ze was meestal de eerste met mooie en voor die tijd hippe accessoires zoals een 'dubbele' leren schooltas die ik maar wat graag voor haar droeg als we naar school liepen. Wij hebben nu zo af en toe e-mail contact en daar ben ik bijzonder mee in mijn nopjes. Ik houd ervan om vriendschappen en relaties te onderhouden. Niet voor niets is mijn beste vriendin dat al sinds ons vijftiende, heb ik nog veel contact met andere klasgenoten en ga ik weleens uit met een vriendje uit de brugklas. Hij woont samen met een meneer, dus het is niet wat je zou kunnen denken, maar wel erg gezellig.
Ik ben vrij trouw van nature en er moet heel wat gebeuren voordat ik definitief besluit iemand nooit meer te willen zien of spreken. Nu ik erover nadenk, dat is nog maar een keer gebeurd tot dusverre. Maar dan hebben we het ook over een heel vervelend mannetje! Met zijn eerste en tweede ex-vrouw ben ik trouwens nog wel steeds bevriend. Het is een familietrekje, althans bij degenenen onder ons die het meest van vaderskant hebben meegekregen. Hij was veel onderweg voor zijn werk en kon dat goed combineren met bezoekjes aan verre oud-tantes in Friesland, oud klasgenootjes (jaargang 1910!) in Rotterdam en verdere, door anderen reeds lang vergeten, relaties. Ondanks de aardige ontvangsten overal, die mensen vonden het kennelijk wat leuk om mijn vader weer eens terug te zien en ik overal werd volgestopt met lekkers, vond ik die reisjes naar het verleden vaak overdreven en sentimenteel. Wat was er nu voor leuks aan om bij te praten met mensen die je al bijna vergeten bent? Nu ik zelf ook wat ouder ben, zie ik het anders. Van iedereen die je ontmoet in het leven krijg je iets mee, het is zonde dat zomaar langs de kant van de weg te laten liggen. Je wordt er wijzer, milder, aardiger en vooral gelukkiger van op den duur. Dat was ook de strekking van het mailtje van die oude schoolvriendin dat ik vanmorgen kreeg. Het is te lang om helemaal over te nemen, maar het komt er op neer dat je juist door het ouder worden gaat beseffen dat er heel veel niet hoeft en heel veel wel mag. Als je maar niet vergeet om trouw te zijn...aan je vrienden, je familie en vooral aan jezelf!