Lente!

Ik weet het...voor de meeste mensen klinkt dit héél raar, maar voor mij begint de lente elk jaar op 1 januari. Let maar op, over een week staan de winkels vol met narcissen, hyacinthen en krokusjes. Weliswaar in rieten mandjes en vooral om binnen neer te zetten, maar toch. Alles ademt nieuwigheid en is dat niet een van de belangrijkste kenmerken van de lente? Van nu af aan zal ik elke dag met tevredenheid constateren dat de dagen weer iets langer worden en de vrieskou? Dat is een voorbijgaande vergissing van de natuur! Dat er al weer langzaam gespeculeerd wordt over 'de Tocht der Tochten' maakt mij niets uit en dat ik de autoruiten elke ochtend moet krabben om het ijslaagje te verwijderen brengt mij ook echt niet op andere gedachten. Dankzij de voerballetjes die her en der in mijn tuin hangen, zie ik steeds meer vogeltjes voorbij komen, ook dat is een teken. Het zal niemand verbazen dat ik een gruwelijke hekel aan de winter heb, ook al is die in mijn beleving dan ook erg kort. Kou en sneeuw zijn prachtig als je op vakantie bent in een bergachtig land maar niet in mijn achtertuin! Wat mij betreft mag het elke dag warm water regenen als anderen genieten van ansichtkaart-landschappen en witte rijp op de bomen. Ik denk dat mijn aversie tegen 'mooie Hollandse winters' al op zeer jonge leeftijd is begonnen. Ik voel me nog bevriezen bij de herinnering aan kindergenoegens als bijvoorbeeld schaatsen. Dat werd bij ons gedaan op de ijsbaan in Bussum in wat vroeger het 'Lagieskamp' heette. Laatst was ik er in de buurt en ging eens kijken. Er is niets meer terug te vinden. In dat gedeelte van Bussum, waar ook het zwembad was waar ik zomers wél graag kwam, staan nu tientallen boerderettes met twee buxusplantjes voor de voordeur en een eigen zwembadje in de achtertuin. Maar goed, toen er nog water was dat steevast bevroor in de winter, was het dus een schaatsbaan. Heel gezellig, met verlichting, muziek en een kraampje waar anijsmelk kon worden gekocht. Op extreem koude dagen stuurden onze ouders ons zonder pardon die ijsbaan op. Ik zie me nog zitten op een stukje bevroren gras, met ijskoude vingers trachtend die achterlijke schaatsen aan te krijgen. Denk niet dat het simpel was, kinderen leerden in die tijd schaatsen op Friese doorlopers, mijn broertje had nog geluk met zijn 'jongensschaatsen', die van mij hadden griezelig lange punten met een krulletje aan het eind. Er werd geschaatst op kaplaarzen (lekker warm) waar die houten schaatsen dan omheen gebonden werden met lange banden. Gelukkig bevroren mijn tranen van machteloosheid nog voordat ze naar beneden konden rollen, anders hadden ze zeker een klein wakje veroorzaakt. Soms was er een vriendelijke meneer of mevrouw die mijn ellende opmerkte en de stomme, inmiddels keiharde en onbuigzame, bandjes netjes strikte. Dat betekende zeker tien minuten plezier, totdat je weer scheef van je schaats zakte en de boel weer los zat. Scheve schaatsen rijden, zat er bij mij al vroeg in. Tegenwoordig schijnt dit kleine kinderleed niet meer voor te komen. Mijn dochter heeft ook leren schaatsen, maar dan op beeldige, lichtblauwe met bont gevoerde kunstschaatsjes...en aan de hand van haar vader voor ons eigen huis terwijl ik, met in de ene hand de camera en in de andere hand een lekker drankje, haar verrichtingen gadesloeg. Maar natuurlijk wel met één oog op de bomen en struiken, want ik wist zeker dat de eerste knoppen op uitbarsten stonden!