Plaatjes

Een beeld zegt meer dan duizend woorden...althans dat hoor je vaak. Bij mij gaat dat niet op net als bij anderen die minder visueel ingesteld zijn, beklijven teksten beter dan beelden. Een illustratie kan een tekst wel behoorlijk opleuken, vandaar dat ik ook probeer zo af en toe een leuk plaatje bij mijn post te vinden. Het lukt niet altijd, maar vandaag was het gemakkelijk...
Sommige mensen hebben namelijk niet genoeg aan plaatjes in een boek, een tijdschrift of op internet. Zij willen zich kennelijk 'één voelen met de afbeelding' en dat lukt eigenlijk alleen als je zelf een plaatje wordt.
Mijn dochter hoort bij die groep. Ik vond haar eigenlijk altijd al een plaatje, wie haar kent zal het zeker met me eens zijn, maar voor haarzelf was het niet genoeg. Sinds haar zestiende heeft zij bij haar vader en mij gezeurd om een tatoeage. Helemaal in tegenwoordig en zeker niet alleen bij criminelen en zeelieden. Overigens bestaan er nog wel typische tatoeerstijlen voor deze specifieke doelgroepen. Zo heb ik me laten vertellen dat echte slechteriken voor elke moord die ze begaan een traan op hun wang laten tatoeëren. Wel origineel en makkelijk voor de rechter, zou ik denken. Maar de oude Oetzi (de ijsmummie uit de Alpen) blijkt zich zo'n dikke vijfduizend jaar geleden al te hebben laten tatoeëren, dit dan vooral omdat hij dacht dat dit een beschermende werking tegen ziekten zou hebben. En de reden dat zeelui zich lieten tatoeëren? Makkelijk, als ze verdronken en ooit weer aan zouden spoelen, konden ze gemakkelijk worden geïdentificeerd! Maar ook de oude Grieken zouden zich al hebben laten versieren, vooral uit esthetisch oogpunt. Jazeker, er zijn mensen die het mooi vinden...Net als dochterlief.
Toen zij jaren geleden begon over de 'tattoo' want zo noemt men dat tegenwoordig, bleven wij Oostindisch doof voor haar smeekbeden. Maar ja, hoe lang houd je dat vol als liefhebbende ouder? Je vertelt haar dat ze er spijt van kan krijgen, dat ze te jong is, dat ze haar mooie huid niet moet verknallen, dat ze sociaal weleens minder geaccepteerd zou kunnen worden...etc. etc. Het heeft niet mogen baten, het kind werd ouder en hield voet bij stuk. Dit resulteerde in een lief, klein groen klimoptakje op haar onderrug waar een miniscuul druiventrosje aan hing. Druiventrosje was het koosnaampje dat ik ooit voor haar gebruikte. Nee, daar was geen specifieke reden voor, het bekte gewoon lekker. Enkele jaren later kwam er een iets minder kleine, maar toch nog beschaafde orchidee op een schouder bij....En nu? Nu heeft ze bedacht dat deze tatoeages eigenlijk tot één grote afbeelding moeten worden gemaakt. De eerste sessie zit er inmiddels op. Het piepkleine druiventrosje bedekt nu een hele bil (inderdaad, plaats genoeg!) en de rest is navenant. Eerlijk gezegd is het een leuk plaatje geworden. Vogeltjes, bloemetjes, groene ranken en een lieveheersbeestje, het is allemaal terug te vinden in de vrolijke flora en fauna op mijn dochter's rug. Het is alleen zo jammer dat je het er niet meer af kan wassen. Dat ik niet zo visueel ingesteld ben, heeft er niets mee te maken, hoewel? Ik zou er een pakkende tekst bij kunnen bedenken!