Ook in de polder wisselen buien en opklaringen zich, zoals overal, regelmatig af. Soms is de neerslagkans echter zo groot dat ik mij niet buiten de deur waag. In dit geval bedoel ik daar natuurlijk mee dat ik me even niet 'uit' in de blogosfeer. Wie mij langer volgt, herkent het patroon al wel een beetje. Maar om het niet volledig uit de hand te laten lopen, vandaag maar weer eens een update!Een belangrijk nieuwtje, vanwege de grote impact op het dagelijks leven, is de komst van twee honden. Nou ja, hondjes. Via via kwam mij ter ore dat zij overcompleet waren in het gezin van herkomst. Klassiek verhaal....Vader liep weg, Moeder moest aan het werk en de hondjes konden niet de hele dag alleen thuis blijven. Iets dergelijks had ik zelf na het overlijden van mijn man ook meegemaakt. Ik was toen dan ook erg blij en opgelucht dat er lieve mensen bleken te zijn die mijn Engelse Basset "Joop" een goed thuis wilden bieden.
De keuze om nu zelf voor redder in nood te spelen, was snel gemaakt. Pijlsnel mag ik wel zeggen. Impulsief als ik ben, reed ik op een dinsdagavond naar Heerhugowaard voor een hondendate en was ik twee uur later weer terug, maar dan als 'baasje' van Babs en Misty. Soms noem ik ze melig Kommer en Kwel. Het zijn dan ook eigenlijk een beetje zielige beestjes. Eerlijk gezegd snap ik niet dat mensen willens en wetens hondjes fokken die er lichamelijk vaak zó erbarmelijk aan toe zijn.
80% van de Cavalier King Charles Spaniels (Pim Fortuyn-hondjes in de volksmond) lijdt namelijk aan een levensbedreigende ziekte (te klein gefokte schedeltjes waardoor het hersenvocht het ruggenmerg in sijpelt). Een van mijn hondjes is er ook mee behept en slikt dagelijks een portie prednison. Niet om erg vrolijk van te worden natuurlijk. Dankzij de medicatie heeft ze (nog) geen grote problemen en ach...ik zou er zelf toch ook niet meer zijn zonder mijn pilletjes en spuitjes! Dat schept een band, al ben ik dan, in tegenstelling tot de hondjes, niet op schoonheid gefokt.
De twee minihondjes zijn wel slim, aanhankelijk, grappig en behoorlijk stoer. Het ras is voor de duvel niet bang, al gebiedt de eerlijkheid me te melden dat Babs een rondje om gaat voor grotere soortgenoten. Dat is er trouwens niet beter op geworden sinds ze kort geleden bijna doormidden is gebeten door de Bull Mastiff van een (gelukkig verre) neef!
Ander nieuws? Zeker, maar ik heb hem eigenlijk beloofd om niets over hem te schrijven. Wat een dilemma! Hij heeft namelijk genoten van de enigszins komische beschrijving van mijn eerdere dating-avonturen en liet al in een bijzonder vroeg stadium weten het niet op prijs te stellen nu ook in geuren en kleuren te worden beschreven. Nou moet ik eerlijk zeggen dat N. geen rare eigenschappen heeft (althans ik heb ze nog niet ontdekt) die aanleiding zouden kunnen geven tot het schrijven van alweer een hilarische column. Ik houd het dus bij een summier bulletin. Sinds kort hang ik regelmatig uren aan de telefoon met een aardige meneer, N. dus. Wij hebben inmiddels een middagje koffie zitten drinken in een (uiterst ongezellige) vestiging van La Place en bij mij thuis (een veel inspirerender omgeving!) een pizza gegeten. Binnenkort gaan we weer iets gezelligs doen en daarover zal ik dan weer verslag doen. Als dat mag natuurlijk. Hoewel...
Nu het hoge woord er uit is, zou het zomaar kunnen dat ik uit puur enthousiasme weer druk aan het vertellen sla. Of daar reden toe komt, blijft afwachten.
