Flirterig fluitertje

Jazeker, ik heb een aanbidder. Hij is niet groot, meer een aanbiddertje dus, en hij fluit er vrolijk op los. Geen wonder, het is immers voorjaar. Of ik er last van heb om nagefloten te worden? Ja. Graag zou ik het als een complimentje willen zien, maar elke keer als mijn fluitertje dichterbij komt, houd ik mijn hart vast.
Het flirterige fluitertje is namelijk een winterkoninkje. Eentje zonder ingebouwde agenda en wat erger is, ook zonder ingebouwde sensoren. Wat doet'ie namelijk? Hij vliegt tegen de schuifpui. En niet één keer, niet twéé keer, nee hij doet het aan de lopende band. Niet alleen vandaag overigens, hij is al een paar dagen bezig. Steeds dezelfde.
Vandaag was ik druk bezig met een column (eindelijk), maar het winterkoninkje was het er niet mee eens. Zelfs als ik de vitrage, die ik normaal alleen 's winters dicht laat, weer dicht schuif, laat het vogeltje zich niet van zijn stuk brengen.
Het is blijkbaar niet zo dat hij (of zou het misschien een zij zijn) niet ziet dat er een raam tussen hem en mij in zit. Ik snap er niets van. Als ik dit verhaal aan het door mij in Italië bezochte medium Mirella Pizzuoli zou vertellen, weet ik al wat de reactie zou zijn. Maar nee, ik ben nog niet zó gek dat ik denk dat mijn man als winterkoninkje terug is gekomen. Trouwens, als hij zich al in een vogeltje zou reincarneren zou het als groenling of puttertje zijn.
Het is lang licht, dus ook 's avonds tegen acht uur is het vogeltje nog niet naar bed. Terwijl ik zit te schrijven, flirt het vogeltje maar door. Dom is hij niet, want hij houdt aldoor net op tijd genoeg in om zich niet tegen de ruiten te bezeren. Toch wilde ik wel dat hij er mee ophield. Maar wegjagen? Een groot mens dat zo'n klein vogeltje staat te verjagen, roept toch rare gedachten in mij op. Dus neem ik hem maar voor lief. En dat is waarschijnlijk precies wat hij wil!
De column (over mijn lievelingskleur) maak ik morgen wel af!