Grote Schoonmaak

Zou er nog iemand zijn die het doet? Ja, schoonmaken, dat doen we allemaal op zijn tijd. Dat neem ik tenminste maar aan. Hoewel ik natuurlijk ook wel weet dat er mensen zijn die verkommeren in een totaal onopgeruimd en vervuild huis. Het schijnt een bron van vermaak te zijn, ik heb de afgelopen jaren vaak televisieprogramma's gezien waarin mensen die in zo'n uitzichtloze situatie verkeerden, werden gevolgd. En werden geholpen, dat moet ik er wel eerlijk bij vertellen.
Wat ik met 'schoonmaak' bedoel, is eigenlijk De Grote Schoonmaak, ook wel de voorjaarsschoonmaak genoemd. Ik hoor er nooit meer iemand over, ik vraag me dus werkelijk af of er nog 'aan gedaan' wordt. Ik herinner mij hoe spannend ik het vond als bij ons thuis vroeger de grote schoonmaak plaats vond.
Mijn moeder speelde daar overigens geen rol van betekenis bij. Zij had vijftig jaar geleden al een fulltime baan, heel geëmancipeerd dus, al voordat het woord goed en wel uitgevonden was. Kinderopvang bestond nog niet, dus voor ons kwam 'tante Gerda' elke dag. Tante Gerda was een mevrouw van Duitse komaf die (lang voor de oorlog) in Nederland 'in betrekking' was gekomen en vervolgens met de plaatselijke poulier trouwde. Tante Gerda was er altijd als wij uit school kwamen om twaalf uur en ook 's middags om vier uur was ze er. Wat ze in de tussenliggende uren deed, weet ik eigenlijk niet.
Voor het huishouden kwam er een andere mevrouw, die op haar beurt weer geholpen werd door Nellie. Nellie kwam alleen als er ècht werk aan de winkel was, zoals tijdens de Grote Schoonmaak.
Die schoonmaak duurde een week en alles, maar dan ook alles in huis kwam van zijn plaats. Dan kwam je thuis uit school en dan stond het hele eetkamerameublement in de tuin. Dat was geen kleinigheid, want mijn ouders hielden van groot en zwaar...Toen ze later verhuisden waren er vier mannen nodig om alleen het dressoir naar buiten te tillen. Maar de dames, onder aanvoering van de stoere tante Gerda, flikten het met zijn drietjes. Ik mijn herinnering was het altijd mooi weer, want we kregen onze middagboterham gewoon aan tafel...maar dan in de tuin. Een belevenis.
De dekens hingen over de waslijnen en werden met mattenkloppers bewerkt en alle gordijnen gingen er af. Dat was op zich al een heel werk, ze waren van zware velours en hingen voor alle ramen van het vooroorlogs hoge plafond, tot op de grond. Maar tijdens de schoonmaak hingen ze over speciale houten frames en voor mijn broertje en mij waren het tenten geworden. Alles mocht van tante Gerda en haar team dus ook de kinderen uit de buurt kwamen 's middags thee drinken onder de gordijntenten.
Zou er nog iemand zijn die jaarlijks een Grote Schoonmaak houdt? Ik in elk geval niet. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik zo af en toe een beetje de kriebels krijg. Wan nu het zonnetje weer zo fris en fruitig naar binnen schijnt, is elk miniscuul stofje ineens uitermate zichtbaar. En zodra de schuifpui open gaat en die prikkelende lentelucht naar binnen komt, krijg ik ernstige aandrang om het ritueel van tante Gerda in praktijk te brengen. Maar het zou hetzelfde niet zijn.
Velours gordijnen heb ik niet...die van mij kunnen zó de wasmachine in, net als de vitrage. En meubels die zo zwaar zijn dat ze maar één keer per jaar van hun plaats kunnen komen, heb ik ook al niet. En dan...drie dames die zich met mijn huishouding bezig houden? Onbegonnen werk dus, die grote schoonmaak is niet meer van deze tijd, besluit ik resoluut.
En dan ineens schiet me te binnen wat ik eigenlijk zo mis. De geur van boenwas, groene zeep en spiritus! Dat is gauw geregeld.
Vanmorgen heb ik de grote schoonmaak even gedaan. Na het stofzuigen heb ik hier en daar een doekje bijenwas neergelegd, heb wat Pledge in het rond gespoten en de fles spiritus even open laten staan. Eigenlijk zo gebeurd....die voorjaarsschoonmaak.