Zwarte asielzoeker

Het is bijna ongelooflijk wat er in mijn tuin allemaal gebeurt. Schreef ik gisteren nog over het flirterige fluitertje dat zichzelf met alle geweld toegang tot mijn woning wilde verschaffen, vandaag heb ik te stellen met een zwart asielzoekertje!
Thuisgekomen van een doktersbezoekje herinnerde ik mij de belofte van gisteren, om nu toch mijn column over mijn lievelingskleur af te maken. Ik ging er eens lekker makkelijk voor zitten en installeerde me met een kopje koffie op mijn chaise longue ('oooohhhh, die Sijs Londen' zoals de verkoper me destijds verbeterde).
De laptop was nog niet goed en wel opgestart of ik werd gestoord door een raar getik. Niet een regelmatig getik maar meer een hortend en stotend, soms wat schraperig klinkend gerommel. Ik zocht met mijn ogen direct naar Faffien, maar die lag prinsesjesheerlijk te slapen in 'haar' fauteuil.
Het geluid stopte dus ik richtte mijn aandacht weer op mijn laptop. Hé...daar was het weer. Het leek wel of het van buiten kwam. Nu heb ik een sinds drie jaar aan zijn verbouwing werkende buurman, dus ik hield mezelf voor dat hij het was.
Eerlijk gezegd...dat was geen logische verklaring. Daar klonk het geluid toch te bescheiden voor. Daar was het weer...! Nee, het klonk ook veel te dichtbij om van het belendende perceel te komen. Wacht eens...het zonnescherm! Ik had het immers net open gedaan, zou ik het niet goed gedaan hebben. Met een druk op de knop haalde ik het in en liet ik het weer zakken. Niets bijzonders te zien. Het geluid ging door.
Nu begon het me echt te irriteren dus liep ik naar buiten, het terras op. Het eerste dat mij opviel dat er heel veel rommel op de tegels lag. Dat was vreemd, want gisteren had ik de boel keurig aangeveegd...Een blik omhoog...en ja hoor!
In de goot van mijn verandadak zat een merel op haar dooie akkertje een nestje te bouwen. Zoals het een goed huisvrouw betaamt moest eerst de oude rommel wijken, hup, naar beneden met de bruine blaadjes! Haar echtgenoot vliegt inmiddels af en aan met nieuwe 'rommel'. Takjes, pluisjes en hondenharen vinden hun weg naar mijn bescheiden dakgoot. En opnieuw heeft Emilie gewetensproblemen.
Nee, een nestje in je dakgoot is niet handig! Wel voor de merels, schat ik in. Faffien en de andere buurtkatten komen er niet bij (ik heb ze er tenminste nog nooit gezien) en ze hebben een mooi uitzicht vanuit de nieuwe woning.
Goede raad is dus (alweer) duur. Of het merelechtpaar inmiddels al kennis gemaakt heeft met het flirterige fluitertje weet ik niet. Ik zal mijn gevederde vriendjes in de gaten houden. Die andere column staat er dus gekleurd op; ik denk niet dat hij vandaag nog komt!