Herinneringen

Bent u ook weleens op zo'n gezellige begrafenis geweest? Vooral in het Oosten van het land zijn ze er goed in. Na de begrafenis komt men samen om broodjes te eten, koffie te drinken en als het mee zit, later nog een 'afzakkertje'. Ik heb een aantal keren mogen aanschuiven de afgelopen jaren. Het helpt natuurlijk wel als je niet een heel innige band met de overledene had, naaste familie zal een en ander zeker anders beleven. Maar wat zo'n begrafenis voor de wat minder nauw betrokkenen zo gezellig maakt, is het feit dat je weer eens iemand tegenkomt. Oude vrienden worden herenigd, herinneringen worden opgehaald en aan tegen het einde van de samenkomst valt hier en daar (meestal) onderdrukt gelach te horen. Dan is het echt tijd om op te breken en snel af te spreken om op een beter moment nog eens bij te praten. Vaak komt daar niet veel van terecht en bij een volgende begrafenis begint men weer opnieuw.
De afgelopen week voelde ik de behoefte het overlijden van mijn oud-collega met anderen, die hem óók gekend hadden, te delen. Hierdoor ontspon zich een e-mail conversatie met mijn "mecenas", de hoofdredacteur van het weekblad Privé uit die tijd.
Veel mensen denken dat Henk van der Meijden de 'grote man' van Privé was, maar dat is maar de halve waarheid. Henk bemoeide zich vooral met zijn krantenpagina en het weekblad werd geleid door Willem Smitt. Deze Willem, ik heb het al eens eerder gememoreerd, was verantwoordelijk voor het feit dat ik mijn man leerde kennen. Ik ben hem er nog steeds dankbaar voor.
Maar er was meer en dat kwam allemaal weer naar boven. Net als bij een echte begrafenis, zou je kunnen zeggen, hebben we virtueel genoten van oude, bijna vergeten herinneringen. En zo werd het dus toch nog gezelllig.
Veel collega's uit die tijd blijken al jong te zijn gestorven, maar tijdens de afgelopen week kwamen ze allemaal weer tot leven. Het resultaat is dat mij nu op de malste momenten de grappigste dingen te binnen schieten. Ik weet overigens dat ik met dergelijke anekdotes in elk geval één lezer een plezier doe. Wat dacht u van de keer dat mijn hoofdredacteur, een uiterst imposante man, voor een gesprek bij Prinses Irene was ontboden. Het was niet geen uitnodiging voor een interview, nee, de prinses wilde wel eens van de hoofdredacteur weten waarom er toch al ruim een week steeds twee van zijn verslaggevers voor haar deur postten... Maar Willem was niet alleen imposant...hij was ook buitengewoon innemend. Dus ging hij ervan uit dat hij er met zijn erudiete charme in zou slagen Hare Koninklijk Hoogheid wat leuke uitspraakjes te ontlokken. Of dat gelukt is? Niemand zal het ooit weten. Want toen Willem het opgenomen gesprek aan ons zou laten horen, bleken de casettebandjes (die hij op het koninklijke toilet nog had verwisseld) 'leeg' te zijn... Het maakte eigenlijk niet veel uit, want de Prinses had hem laten beloven om niets van wat er besproken was openbaar te maken. Dus moesten wij het op de redactie met zijn eigen verslag doen. Vertellen kon hij, dus we hingen aan zijn lippen. Het meest saillante detail van de vertelling (die in de loop der tijd steeds mooier werd) was de beschrijving van de koninklijke toiletpot. Het zal u hoogstwaarschijnlijk niet boeien, maar bij mij biggelen de tranen van het lachen nog over mijn wangen.
Dat kunnen herinneringen dus met je doen. Het lijkt wel een begrafenis! Misschien is het een idee om wat vaker terug te kijken naar de leuke momenten in ons leven en daarmee niet te wachten tot we aan de koffie met cake, het broodje of desnoods het afzakkertje zitten. Herinneringen...we hebben ze nodig, om het leven(d) leuk te houden!