Zeventien keien

Voordat een Brabander zijn intrede in onze familie deed, had het woord 'kei' voor mij slechts twee betekenissen: een steen of een geweldig mens. Ergens een 'kei' in zijn, was gewoon ergens heel goed in zijn. Met de komst van de Brabander werd het woordje 'kei' ook ineens een bijvoeglijk naamwoord. We kregen het 'kei-gezellig' en deden 'kei-leuke' dingen samen. Kei hoort bij Brabant, dacht ik.
Totdat ik de afgelopen week te gast was in Groningen. Daar was het 'Kei-week'. Onder de hoede van 'kei-leiders' gaan eerstejaars studenten op ontdekkingsreis. Dat het wegwijs worden in stad, cultuur en het academische leven zich vooral beperkt tot de Groningse Grote Markt en de belendende kroegen lijkt dan misschien een voorspelling van het nieuwe leven van prille studenten, maar niets is minder waar. De bierlucht mag dan een week lang penetrant overheersen, eenmaal uitgeraasd en gewend aan de collegebanken wordt er vooral keihard gestudeerd.
Het serieuze studeren dat volgde op de Groningse Keiweek van 2003 resulteerde voor Lisa, de beste vriendin van Dochterlief in de uitreiking van haar doktersbul tijdens de Keiweek van 2010.
Zelden ben ik dieper onder de indruk geweest van jonge mensen dan afgelopen donderdagmiddag. In totaal kregen zeventien enthousiaste studenten hun doktersbul uitgereikt in de prachtige Aula van het Academiegebouw in Groningen.
De studiebegeiders hielden korte toespraakjes waarin de afgestudeerden werden voorgesteld. Zo hoorde ik het levensverhaal van een studente die na haar lagere school naar de huishoudschool werd gestuurd. Daarna deed het meisje het MBO om via HBO verpleegkunde bij de studie psychologie terecht te komen. Nadat ze die had afgerond, besloot ze toch ook maar geneeskunde te doen. Met succes.
Naast haar zat een jongeman die bedrijfskunde had gestudeerd en met een leuke carriere bij een multinational was begonnen. De leegheid en de voorspelbaarheid van het 'alleen maar geld verdienen' maakten hem ongelukkig dus de 'high-potential' zegde zijn baan op, leverde salaris, lease-auto en emolumenten in en verdween voor enkele jaren in de collegebanken.
Andere studenten blonken uit door hun bijzondere resultaten. Zo waren er enkelen die al in het eerste jaar van hun studie waren begonnen met de Junior Scientific Masterclass, wat erin resulteert dat zij volgend jaar al promoveren. Zij hebben al wetenschappelijke publicaties op hun naam staan, posters gemaakt en lezingen gegeven. Daarnaast hadden alle studenten een druk sociaal leven geleid, sommigen vonden zelfs de tijd voor topsport. Vrijwel allemaal hadden ze een bestuursfunctie bekleed, zowel binnen als buiten de universiteit. Deze succesvolle studenten hebben natuurlijk vooraan gestaan toen de talenten werden uitgedeeld maar ze hebben er ook maximaal gebruik van gemaakt.
Het allermooiste vond ik het feit dat meer dan de helft van deze jonge artsen zich op de een of andere manier voor de medemens heeft ingezet. Stages in de tropen, werken in asielzoekerscentra en ander sociaal werk scoorden hoog.
En Lisa? Lisa blonk van terechte trots toen het haar beurt was om de bul in ontvangst te nemen. Zij is dan ook een van de mensen die het vertrouwen in de toekomst rechtvaardigen. Genomineerd voor de wetenschapsprijs vanwege het hoge niveau van haar afstudeerscriptie maar gesierd met vriendelijke bescheidenheid en een warm hart voor mensen die het minder hebben. Een kei dus. Net als die andere zestien. Maar het was dan ook Keiweek in Groningen.

Op de foto: Lisa Ong met haar ouders