Duif is dood

Geen vrolijke, uitnodigende titel voor een comeback-column. Ik was van plan weer iets te laten horen als ik me weer helemaal geweldig zou voelen en zonnige berichten de wereld in zou kunnen sturen. Zover zijn we nog niet. Nog lang niet. Ondanks de lieve mailtjes die ik de afgelopen maanden van sommige trouwe bezoekers kreeg, gaat het nog steeds niet echt goed.
Maar toch, of juist daarom, ben ik er weer. Want soms gebeuren er dingen die niet onbeschreven mogen blijven. Het zijn de gebeurtenissen die je even doen wankelen, maar waardoor je ook gaat beseffen dat je in beweging moet blijven om niet om te vallen. Een van de ergste berichten was kortgeleden dat mijn allerbeste vriendin plotseling een gevecht tegen borstkanker moet leveren. De komende week wordt ze geopereerd. Niet één maar wel tien columns zou ik willen wijden aan alles wat er met haar gebeurd is in het tijdsbestek van een paar weken. Dat zou ze denk ik geen goed idee vinden, dus houd ik het maar bij deze alinea. Maar ik wil jullie allemaal wèl met klem aanraden om echt elk jaar zo'n verschrikkelijke borstfoto te laten maken. Pijnlijk of niet. Zij deed het wel en is er nu op tijd bij. En nog raakt ze haar hele borst kwijt. Dus dames....koop straks Pink Ribbon armbandjes, controleer je borsten minimaal één maal per maand en denk niet dat het ons niet zal gebeuren, Adèle is de vierde vrouw in mijn nabije omgeving die dit treft.
Maar de ziekte van mijn liefste vriendin is helaas niet de enige reden voor dit stukje. Misschien had ik er nog even over gezwegen als er niet nog iets anders was gebeurd.
Gisteren werd mij verteld dat een goede vriend en oud-collega uit mijn tijd bij het weekblad Privé onverwachts is overleden. Ik had geen rouwkaart ontvangen en lees zelf de Telegraaf niet, dus heb ik de begrafenis gemist. Erger nog, op de dag dat hij begraven werd, stuurde ik hem nog een mailtje. Waarom hij mijn vorige mail nog niet beantwoord had. Dat weet ik nu dus.
Charles is 56 jaar geworden en gedurende de laatste 31 jaar is hij een maatje voor me geweest. Er waren lange periodes dat we elkaar niet spraken, maar altijd opnieuw trokken we naar elkaar toe. Te véél samen ging niet goed, maar helemaal zonder elkaar...dat wilden we ook niet. En zo werd Charles Zwarts een van die mensen die meemaakten hoe ik trouwde, een dochter kreeg, heen en weer verhuisde en weduwe werd. Wij waren op de achtergrond getuige van alle grote gebeurtenissen in elkaars leven. We deelden onze voorliefde voor letters, onze kinderen, we deelden in elkaars eenzaamheid en zo af en toe hieven we het glas op onze toekomst in het bejaardenhuis. Hij zou een blauwe en ik een rode rollator kopen en zo zouden we dan samen elke dag de eendjes gaan voeren. En we zouden roddelen over onze mede-bejaarden natuurlijk. Want ons gedeelde Privé-verleden wilden we niet verloochenen. Drie weken geleden hebben we een hele avond door de telefoon met elkaar zitten praten. Charles vond dat ik maar weer eens moest schrijven...."maar ook eens over mij, want je hebt het over iedereen, maar ik kom nooit in je stukjes voor!" Ik beloofde hem ooit een column te wijden aan zijn uitstekende vertolking van de sketch van Toon Hermans over Charelli, de goochelaar met de dode duif. 'Duif is dood' is een gevleugelde uitdrukking geworden tussen ons.
Het was een grapje. Maar nu? Nu is Charles een van de twee hoofdpersonen uit een van de verdrietigste stukjes die ik geschreven heb.
En dat doet hem eigenlijk geen recht. Zelf was hij namelijk een uitstekende schrijver, veel van wat ik nu in praktijk breng heb ik van hem geleerd. Charles had een eigen lichtvoetige stijl, zijn tongue-in-cheek humor deed vermoeden dat voor hem de zon altijd scheen. Dat was natuurlijk niet het geval, maar ook al was hij niet altijd even vrolijk, hij ging het leven nooit uit de weg. Net als wij allemaal, kende ook hij periodes waarin het leek dat het lachen hem voorgoed vergaan was. "Dat hoort erbij', zei hij dan. 'De kunst is om er niet voor weg te lopen, maar er doorheen te marcheren'. Ik denk dat hij gelijk heeft. Charles deed het, Adèle doet het....wie ben ik dan om hun voorbeeld niet te volgen.

hier is de beroemde sketch (Duif is dood) te zien.