Amsterdam

Mijn allereerste herinnering aan Amsterdam is de strik in het schortje van de serveerster van het restaurant van de Bijenkorf. Vroeger gingen die dames nog gekleed in keurige zwarte jurkjes met daarop zo'n piepklein kanten schortje dat met een gigantische strik op de rug werd geknoopt. Vanaf dat moment wilde ik ook altijd een 'Bijenkorfstrik' achterop. Dat mijn simpele katoenen zomerjurkjes met twee weliswaar lange, maar uiterst smalle bandjes waren uitgerust, deerde mij niet. Mijn moeder verzekerde mij ook steeds dat ik een echte bijenkorfstrik op mijn rug had. Zelf kon ik het armetierige knoopseltje toch niet zien en was dus gewoon gelukkig.
Het zal ongeveer in diezelfde tijd zijn geweest dat wij zondagsmorgens (ja, ná de kerk) op koffievisite bij mijn tante Mies gingen. Oom en tante deden er alles aan om de gedragen sfeer van de ochtend, ze kwamen zelf immers ook net thuis van de preek, nog even vast te houden. Neef Pim speelde (overigens bijzonder goed) wat sonates van Chopin op de piano en mijn broertje en ik werden letterlijk en figuurlijk zoet gehouden met allerlei lekkers dat tante Mies speciaal voor ons in voorraad had. Misschien mede daardoor heb ik toch goede herinneringen aan die zondagochtenden. Als ik nu naar Chopin luister, ben ik vaak direct weer terug op het Archimedesplantsoen in Amsterdam! Maar het feit dat we na de lunch 'buiten mochten spelen' was ook belangrijk. We voelden ons echte grote-stads-kinderen, 'los' in de grote stad! Het was 1960.
Nog maar enkele jaren later veranderde het beeld. Van mijn ouders vernam ik regelmatig dat Amsterdam het ware Sodom en Gomorra was geworden en daar mocht ik dus echt niet komen.
Gelukkig had ik een vriendin wier ouders wat 'verlichter' waren, met hun toestemming en zonder medeweten van de mijne, vertrokken Hanneke en ik regelmatig naar de verboden stad. We kwamen dan wel niet verder dan het Damrak, maar dat was voor ons voldoende om het allemaal erg spannend te vinden.
Weer later ging ik er studeren en zelfs werken en Amsterdam kreeg opnieuw een ander imago. Althans bij mij. Ik maakte er een gewoonte van om eerste-klas te reizen, kocht voor dat doel speciaal een pakje Dunhill sigaretten en voelde me een echte vrouw van de wereld als ik vervolgens koffie dronk en de krant las bij De Roode Leeuw op het Damrak of American op het Leidse Plein.
De jaren verstreken en ik veranderde. In Amsterdam kwam ik nog eens per jaar om met man en dochter de kerstversiering te bewonderen en van het jaarlijkse Kerstuitje met mijn (toen nog niet ex-) schoonzuster en broer te genieten. Die uitjes werden altijd zorgvuldig gepland door schoonzus die er op die manier voor zorgde dat haar pleegkind zoals ze haar altijd noemde (wij hadden schoonzus tot voogd benoemd voor het geval er iets met ons zou gebeuren) een zekere culturele bagage kon opbouwen, onderwijl de pret niet uit het oog verliezend. Zowel mijn dochter als ik kijken met veel plezier op deze uitjes terug.
Van de week was ik weer bij schoonzus in Amsterdam. Ze heeft net een prachtig huis achter het Rijksmuseum gekocht en stukje bij beetje zie ik ik het mooier worden. Het is een fantastisch plekje en de tuin (ja, die zit er ook bij!) is vele malen rustiger dan die van mij in de polder.
De laatste tijd mijmer ik er steeds over hoe leuk het toch zou zijn om ook in Amsterdam te wonen. Nee, parkeren kun je er niet meer, in het Bijenkorfrestaurant lopen geen strikken met serveersters meer rond en zo is er vast nog veel te bedenken. Maar ik realiseer me wel ineens dat Amsterdam toch gewoon een stad vol leuke herinneringen is. Herinneringen aan heel wat fases in mijn leven. Thuis dus eigenlijk!