Kerstbal!

Vijf leuke dingen per dag...? Vijf leuke mensen zijn het! Tot mijn niet geringe verbazing én trots zag ik vandaag dat er al vijf mensen deze weblog volgen. Er wordt zelfs al op de berichten gereageerd, dat is natuurlijk helemaal geweldig. Ik voel me vereerd, maar hoop ook maar dat ik elke dag genoeg te schrijven heb. Vandaag was een typische maandag. Lange file naar kantoor, lange file weer terug. Veel vergaderingen en (zo aan het eind van het jaar) nog een flinke hoeveelheid spoedklusjes die af moeten. Voor mij is dat trouwens niet zo'n probleem, ik behoor tot het soort mensen dat het beste presteert als de druk erg hoog is. Om een uur of vijf bedacht ik me dat ik nog boodschappen zou moeten doen als ik nog iets wilde eten. Daar heb ik normaal gesproken al een hekel aan, maar om zeven uur 's avonds vind ik het helemaal verschrikkelijk. Blijkbaar is het voor veel jonge gezinnen (jazeker, vader, moeder en een paar kleine schreeuwlelijkjes met van die kinderkarretjes) een hobby om juist rond kinderbedtijd gezellig naar AH te gaan. De schrik sloeg me bij voorbaat al om het hart.Maar ineens bedacht ik me dat ik al ruim zes weken geen lekkere vette Big Mac gegeten had, dus geen AH....maar de MacDrive!
Nou ben ik redelijk onhandig in dat soort dingen. Ik kom er niet zo vaak en vraag me steeds van te voren al zenuwachtig af in welke paal ik moet praten om mijn bestelling door te geven. Ik zat al nerveus te bedenken wat ik zou bestellen, toen een mevrouw van mijn eigen leeftijd (dat was duidelijk te zien, ondanks haar kittige grijze staartjes) onzeker de auto voor mij uitstapte.
Ze keek me vragend aan, wees naar de paal en begon er enigszins verlegen tegenaan te praten. Om de paar woorden keek ze met een verontschuldigend lachje achterom naar mij. Ik kon me helemaal voorstellen hoe ze zich voelde. Te ver doorrijden en dan moeten uitstappen terwijl je niet eens weet of je het wel goed doet. Dat bleek overigens ook niet het geval. Na nog wat gemompel tegen de paal hief zij haar armen boven het hoofd, keek mij nogmaals wat lacherig aan en riep 'hij doet het niet hoor!'
Ik allang blij, hoefde ik dat vreemde ritueel niet te herhalen. Dus achter de mevrouw aan, naar het eerste loketje. Toen ik voorbij de paal kwam, hoorde ik duidelijk een juffrouw vragen wat ze voor me kon doen, maar ik besloot het er niet op te wagen. Bij het loketje aangekomen, keek een jongedame me meewarig aan. 'U wist het zeker ook niet, he? Geeft niks hoor, krijgt u ook een kerstbal van me. En vertelt u maar wat u wilt eten'. Bij mijn Big Mac ontving ik een doosje met de troostprijs. Een glimmende rode kerstbal met in gouden letters: "Blijf je bij me hangen?"
Als ik er meer had, kregen mijn vijf weblogvolgers er ook een!