Spelletjes

Nee, een spelletjesmens ben ik nooit geweest. Als kind al niet echt, maar toen ik ouder werd en een spelletje spelen een nieuwe betekenis kreeg al helemaal niet meer. Daarmee val ik enigszins uit de toon heb ik wel gemerkt. Kennelijk is het voor veel mensen, hoe ouder ze worden, steeds leuker om te doen. Het wordt een tweede natuur, of zo je wilt een verslaving en blijkbaar is daar maar moeilijk 'vanaf' te komen. Voorbeelden? Tja, wat te denken van een dame op leeftijd die steunend en kreunend met een boodschappenkarretje langs het raam van de buren loopt om te laten zien hoe zwaar ze het heeft om, als ze de hoek om is met fitte tred eerst haar boodschapjes te doen om vervolgens een glas wijn in haar favoriete tentje te drinken.. Waargebeurd verhaal, het was mijn eigen moeder. Ze nam ook vaak de telefoon op met een gekreun dat deed vermoeden dat ze daar haar laatste ademtocht aan verspilde...als ze hoorde wíe ze aan de telefoon had, paste ze haar stem aan. Belde de dominee of iemand anders aan wie ze op dat moment geen behoefte had, bleef ze antwoorden met een zwak gereutel. Was het een vriendin of familielid die haar uitnodigde voor een etentje, deed ze of zich net even verslikt had. 'Nee hoor, alles is goed, er was iets in mijn keel geschoten!' Haar spelletje leverde haar altijd winst op, dus perfectioneerde ze haar tactiek in de loop der jaren steeds verder.
Voor mij was het anders. Ik won namelijk nooit iets bij het spelletjes doen! Als kind werd er alleen een spelletje gedaan als ik 'heel lief' was geweest (zelden, dus!) en dan waren het ook nog altijd spelletjes die vooral mijn ouders en broertje leuk vonden. Ik heb wat zitten kniezen naast de sjoelbak en achter het dambord. Daarmee was de kiem gelegd, spelletjes waren niets voor mij. Toen ik ouder werd, ontdekte ik dat scrabble wél leuk was, maar dat duurde altijd zo lang dat ik, behalve mijn moeder (!), geen andere tegenspeler had. Zo gingen de jaren voorbij, totdat mijn dochter op spelletjesleeftijd kwam...Gelukkig woonde Oma in de buurt en voor haar kleindochter was niets teveel. Dus 'De toren van Pisa', 'Wie ben ik?', het kwartetspel en 'Monopoly' lagen steeds gebruiksklaar onder haar salontafel. Gelukkig maar, want het enige spelletje dat ik met het arme kind wilde spelen was 'galgje'.
Het leven verandert als je ouder wordt, ik zei het al eerder. Mijn nicht Jeannine is een ware spelletjesfanaat. Als ze komt, heeft ze altijd een grote doos bij zich....meestal Triviant. Dus vooruit dan maar, Tweede Kerstdag werd er Triviant gespeeld en het was nog leuk ook, al heb ik weer niet gewonnen! Van mijn dochter kreeg ik een spelletje voor de Nintendo DS waarop ik tot nog toe slechts de braintraining van Brillie op deed en jawel...ik kreeg de smaak te pakken.
Schoonzoon verblijdde me met twee potjes scrabble (een gewonnen, een verloren) en tot overmaat van vrije-tijdsbesteding installeerde de man van Jeannine gisteren het spelletje 'Chuzzle' (hangplek 'spelletje') op mijn PC. Verslávend! Ik heb maar één bedenking bij deze nieuwe hobby.
Zou ik dan toch echt op mijn moeder gaan lijken?