Fluisteren

Alweer een leuke dag! Het fijnste van alles was nog wel dat ik, dankzij een 'afspraak buiten de deur' 26 kilometer file ben misgelopen. Het was weer lekker raak vandaag als je tenminste van de randstad de polders in wilde rijden. Ik stond er dus mooi niet bij en was voor mijn doen extreem vroeg thuis. Dat kwam goed uit, een van mijn twee (ex-)schoonzusters kwam langs voor een wijntje en zoals altijd werd dat weer heel gezellig. We maken wat drukte met zijn tweeën...dat is ook best logisch, in het uurtje dat we gemiddeld per week samen doorbrengen wordt de volledige wereldproblematiek even doorgenomen en opgelost. Inderdaad, er zouden meer vrouwen de dienst uit moeten maken...dan waren de problemen snel de wereld uit.
Mijn kat, Fien, uweetwel, de vriendin van mijn overleden man, laat het allemaal maar over zich heen gaan. Zodra de visite binnenkomt, nestelt zij zich ver weg van de drukte op de bank en laat zich niet meer horen of zien totdat we weer alleen zijn.
Ik raak meer en meer aan Fien gehecht. Dat is eigenlijk niet zo verwonderlijk want zowel mijn man als ik hebben altijd al iets met beesten gehad. We begonnen met een hondje, toen woonden we nog in Italië. We woonden vlak bij een afrit van de 'autostrada' en het beestje was (zo hoorden we later) de auto uitgezet omdat haar Milanese baasjes ongestoord vakantie wilden vieren aan de Riviera. Niet veel later hadden we er ook een baby-kat bij, de moederkat was gestikt in een kippenbotje. Het dier had zijn oogjes nauwelijks open en at nog geen vast voedsel. Wij maakten ons al zorgen, maar dat bleek niet nodig. Het hondje produceerde binnen 24 uur melk....en het katje tierde daar welig op. Toen we naar Nederland verhuisden, ging het hondje mee en ze heeft nog heel wat jaren ons leven opgevrolijkt. Kort nadat zij er niet meer was kwam er een ander hondje, daarna kwamen er ook wat katten bij. Onze dochter wilde persé een cavia, dat is ook een hele reeks geworden. Hoeveel cavia- en hamsterlijkjes er in onze tuin begraven liggen is mij nog steeds een raadsel. Een paar jaar hebben we ook duiven en zelfs kippen (Barnevelders) gehouden, daar genoot de hele buurt van mee.
Maar nu ben ik dus alleen met de dikke Fien. Zo af en toe vraag ik me af wat er in haar hoofd omgaat. Ze is toch de hele dag alleen en moet zich maar zien te amuseren. Het fascineert me.
Er zijn nogal wat mensen die goed kunnen communiceren met overledenen, baby's, paarden en honden en dus precies weten wat en hoe deze arme zielen denken. Ik ben nogal sceptisch wat dat soort dingen aangaat. Als zij het kunnen, dan zou ik het zelf ook moeten kunnen, is mijn redenatie. Vandaar dus dat ik tegenwoordig zodra ik thuiskom, een stille conversatie met de kat heb.
Ik tracht haar gedachten te lezen, dat is te doen, als je jezelf maar openstelt. Nou, dat doe ik met overgave...
Makkelijk zat. Vanmiddag dacht ik haar spriritueel zeer dicht genaderd te zijn....en ja hoor! Ze liep naar de (lege) voerbak en begon heftig te miauwen. Ik begreep haar diepere bedoeling direct! Wat brokjes erbij en Fien was gelukkig. Zo makkelijk is het dus. Gewoon fluisteren.