Vooruit dan maar!

Het is niet zomaar dat ik hier mijn doopceel licht....Volgens vrienden heb ik heel wat te vertellen en ben ik te lui om er iets mee te doen. Ik ben daar zelf niet zo van overtuigd, ik heb er alleen moeite mee te denken dat mijn belevenissen anderen zou kunnen interesseren.
Maar omdat ik altijd graag voldoe aan de wensen van anderen, niet in het minst omdat ik graag aardig gevonden wil worden, begin ik er nu toch maar aan.
Eigenlijk vinden mijn vrienden dat ik maar een boek moet gaan schrijven. Ik kan me er niets bij voorstellen. Maar één keer per dag een berichtje plaatsen op een 'blog' moet toch kunnen.
Volgens mijn hippere vrienden (en mijn 24-jarige dochter en haar even oude vriend) is bloggen zó 2005...Ik trek me er maar niets van aan, en verveel voortaan iedereen die er interesse in heeft met mijn dagelijkse beslommeringen. Nee....ik vind ze niet zo spannend.
Mijn man is in februari van dit jaar overleden en sindsdien probeer ik mijn leven weer zo'n beetje te leven. Ik werk, bij een groot farmaceutisch bedrijf, ben een soort mantelzorger voor mijn 89-jarige buurvrouw en vraag me dagelijks af waar het leven nu eigenlijk toe moet leiden.
Tsjonge, jonge, wat een opwinding. Dan vergeet ik mijn kat nog...Eigenlijk heb ik niets met katten, maar dit exemplaar was de grote vriendin van mijn man, dus kon ik haar moeilijk op straat zetten. Erg genoeg dat ik mijn hond Joop (een Engelse basset) na zijn dood (nee, die van de man!) moest afstaan. Maar ja, een hond kan nou eenmaal niet de hele dag alleen zijn. De kat is dus het enige levende wezen waar ik normaal gesproken mijn leven deel. En delen is het zeker! Ze slaapt in mijn bed, kruipt op schoot als ik zit te eten of werken en als ik me afzonder in de badkamer (uweetwel) dan krabt ze aan de deur omdat ze ook naar binnen wil. Tegen wil en dank vormen we nu een paar en eigenlijk went het wel. Lekker gezellig als je 's avonds, na urenlang in de file te hebben gestaan, weer thuis komt!
Qua introotje moeten jullie het hier maar mee doen. Ik heb mezelf beloofd het altijd kort te houden. Misschien blijft het leesbaar op die manier. Ik ben namelijk normaal gesproken nogal lang van stof en dat houdt natuurlijk niemand uit.
Vriendelijke groeten en hopelijk tot ziens,
Emilie