Cosa Nostra

Laat ik meteen duidelijk zijn...mijn enige contact met de mafia was een ontmoeting met een meneer op de luchthaven van Rome in 1980. Ik werkte voor het weekblad Privé en was met een inmiddels zéér bekende society-fotograaf onderweg. Voor ons in de rij stond een man die uitgedost was zoals de gemiddelde Nederlander zich een mafioso voorstelt. Strak in het witte pak, zwart overhemd, glimmende schoenen en veel te veel goud in de mond, om de nek en aan de vingers. Plaats er een gleufhoed op en een vreemde bobbel ter hoogte van de heupen (nee, aan de zijkant) en het plaatje is compleet. Iedereen in de rij werd gecontroleerd en gefouilleerd, behalve hij. Natuurlijk kon ik mijn mond niet houden en het heerschap keek ons dreigend aan. Op mij maakte dat niet veel indruk, op de fotograaf daarentegen heel veel. Hij trok wit weg en sprak nauwelijks meer totdat we veilig in het vliegtuig zaten. Met andere woorden, Cosa Nostra is voor mij iets anders dan mafia. Ook al reed ik, toen ik mijn toekomstige man net had leren kennen, rond met een grote sticker op mijn voorruit met daarop 'Mafia Staff Car'. Dat was gewoon een geintje.
Mijn Cosa Nostra begon toen ik in 1982 in Italie ging wonen, en trouwde met mijn man én zijn familie. Mijn man had een dochter uit zijn eerste huwelijk. Het meisje van toen (ze was een jaar of twaalf) is nu veertig en zelf moeder van een zoon van 18. Haar tante, de zus van haar overleden moeder, beschouw ik als mijn eigen zus en haar zoon is mijn kleine neefje, hoewel hij ook al dertig is. En dan heb ik het nog niet eens over de rest van de familie, bij elkaar toch zeker vijftig mensen. Het ging natuurlijk niet allemaal vanzelf. Ik werd goed in de gaten gehouden, de eerste tijd van mijn verblijf in het kleine boerendorp in de Romagna. De reserves met betrekking tot een relatief jong, in hun ogen nogal frivool typje uit Nederland waren groot. De schoonmoeder van mijn man controleerde op gezette tijden mijn huishoudelijke verrichtingen en bracht met enige regelmaat de inhoud van de kasten met driftige bewegingen in de oude staat terug. "Mijn dochter zette het zó in de kast, dus zo moet jij het ook doen". Ik liet Sandra maar begaan en kon me wel voorstellen hoe zij zich voelde. Het heeft gelukkig niet lang geduurd. Sandra ontdooide elke dag een beetje meer. Bracht ze eerst lekkere hapjes "voor mijn schoonzoon" want "jij kan natuurlijk niet koken en die man moet goed eten", na een paar maanden maakte ze kroketten voor mij. "Dat eten jullie daar toch, dat zul je wel missen". Ik hoef er nauwelijks bij te vermelden dat Sandra haar hele leven als kokkin had gewerkt, vooral voor Nederlandse gasten. Toen de geboorte van onze dochter zich aandiende was het háár dochter die met mij de uitzet ging kopen, háár man die de gordijnen voor de babykamer maakte en Sandra zelf... was apetrots op "haar derde kleinkind". Helaas is ze er niet meer. Zij niet, haar man Pierino niet en inmiddels zelfs mijn man niet meer. Maar Cosa Nostra is er nog wel. Wie eenmaal tot de familie behoort, blijft altijd familie. Ik merk dat dagelijks, zeker in deze tijd. Er wordt wat getelefoneerd en gemaild...bezorgdheid, medeleven en praktische tips wisselen elkaar in hoog tempo af. In alle jaren dat ik in Italie woonde en ook later toen ik er, net als nu, slechts enkele keren per jaar kwam, heb ik nooit meer een 'echte' mafioso gezien. Maar na bijna 30 jaar in "La Famiglia" heb ik ook geen clichés meer nodig. De mensen zijn daar mooi genoeg.