Kind van de rekening

Niemand heeft erom gevraagd geboren te worden. Het waren anderen die besloten dat jij er moest komen, dat is dan tenminste te hopen. Er lopen immers genoeg mensen rond die helemaal niet gepland of zelfs maar gewenst waren. Het zijn de ongelukjes van deze wereld.
Maar hoe je er ook gekomen bent, als er geen verdere ongelukken gebeuren, groei je op. Je groeit op, je wordt volwassen en uiteindelijk maak je je eigen keuzes.
Je kiest een partner, of juist niet, en samen met die partner kies je ervoor, of niet, om een kind geboren te laten worden.
Dat mag. Er is niemand die jou daarin tegenhoudt. Je kunt een drugsverslaafde zijn, een crimineel, de verschrikkelijkste ziekten onder de leden hebben of psychisch volledig gestoord zijn, het blijft jouw keus. En die van je partner, in het beste geval. Vrijheid dus.
Die vrijheid blijft je vergezellen. Het kind dat je verwekt hebt, groeit bij je op. Hier kan ik niet bij vermelden ‘in het beste geval’ of ‘dat is tenminste te hopen’. In veel gevallen zou het namelijk beter zijn als het kind ergens anders zou opgroeien, maar helaas komen maar weinig kinderen in aanmerking voor redding. Zij groeien dus op bij gewetenloze, gestoorde of incapabele ouders. Jammer. Maar ja, dat is nou eenmaal de ultieme consequentie van zelfbeschikking.
Uiteindelijk wordt ook dit kind volwassen en mag hij zelf weten hoe hij zijn leven invult. Laten we er eens van uit gaat dat het dit kind prima af gaat. Het wordt groot, is gelukkig, vindt een baan en smaakt voldoening, sticht een gezin en blijkt ook nog eens een prima ouder te zijn.
En dan, als hij oud is geworden, is ons ex-kind er op een gegeven moment wel klaar mee. Zijn kinderen hebben een eigen leven, de eventuele partner is overleden of dement geworden, een leven in luxe is ook al niet aan de orde en het moment dat hij is voorbestemd om zich te laten ‘verzorgen’ in een van die huizen waar hij niet terecht wil komen, komt steeds naderbij.
Hij heeft er genoeg van. Hij wil ermee op houden, ophouden met leven. Niet boos, nee, sans rancune, maar wel snel en effectief. Het leven was leuk, nu wil hij graag leuk sterven.
En dan blijkt dat alle vrijheid in het leven maar schijn was. Hij mag namelijk niet dood. Wat heet, hij mag niet eens dood willen. Er zijn mensen en instanties die voorschrijven dat iemand niet zomaar dood mag gaan. Dat kan niet. Die mensen en instanties willen het leven 'leuk' voor je gaan maken.
De enige oplossing is dan nog om zelf maar wat te verzinnen. Een frisse sprong voor de trein, een strop boven het trapgat, wekenlang reutelen omdat je de goede medicijnen niet hebt gebruikt of je zelf maar in de fik steken. Het zijn vervelende oplossingen. Een pijnlijke, onprettige dood is wellicht te verkiezen boven jarenlang afwachten tot Magere Hein je eindelijk komt halen, maar het risico dat de zelfdoding mislukt, is levensgroot aanwezig. Dát houdt heel wat mensen tegen.
Gaan we hier iets aan doen? Gaan we er met zijn allen voor zorgen dat je de beschikking over je eigen leven in handen krijgt? Of doen we net zo als bij de andere échte sociale problemen? Gewoon een wetje maken waarmee je nog alle kanten op kunt, een paar jonge, net afgestudeerde, onnozele halzen met het toezicht belasten en vervolgens het individu het kind van de rekening laten zijn. Per ongeluk geboren, per ongeluk weer dood?
Hoeft niet, als iedereen hier een digitale steunbetuiging tekent om het recht op zelfsbeschikking wettelijk te regelen. Net als Paul van Vliet, Hedy d'Ancona, Mies Bouwman en anderen. Sluit u aan bij de BN'rs!