Vriendje

Elf jaar was ik toen ik van de lagere school naar de brugklas ging. Onze school was een van de eerste scholen die bij wijze van experiment de Mammoetwet mocht invoeren en ik viel met mijn neus in de boter. Het werd een groot succes, zowel voor de school als voor mijzelf. Ik was het soort kind dat in zo'n open atmosfeer goed gedijde en dat gold voor de meeste leerlingen. We waren allemaal keurig en met veel gevoel voor autoriteit opgevoed, kwamen vrijwel allemaal uit hetzelfde enigszins bevoorrechte milieu en leverden dus weinig problemen op. Dat die Mammoetwet op de Godelinde in Naarden zo'n succes werd, was dan ook geenszins exemplarisch voor de rest van het land. Maar bij ons op school was de sfeer opperbest.
Het klinkt bijna bizar, maar zelfs in de roerige jaren zestig, heb ik het nooit meegemaakt dat er iemand van school gestuurd werd, er een meisje zwanger raakte of er andere excessen plaats vonden. Integendeel.
Bij ons werden er nog bonte en grote avonden georganiseerd, hadden we onze klassenavonden, werkweken en disco's en waren er toneelvoorstellingen en muziekuitvoeringen in het kader van de culturele weken.
En dat allemaal in een sfeer van vrijheid en respect voor de leraren en elkaar.
Was het allemaal zó geweldig? Ja! Zo geweldig was het, zeker voor mij. Op school vond ik het leuker dan thuis! Niet in het minst dankzij de vrienden die er leerde kennen. Eén ervan, Adèle, werd bijna veertig jaar geleden, in de vierde klas mijn beste vriendin en zij is dat nog steeds. Mijn schooltijd was, zoals ouderen vaak tegen kinderen zeggen, in zekere zin inderdaad de mooiste tijd van mijn leven.
Als ik terugdenk aan die vrolijke jaren, komt steevast de herinnering aan een roodharig jongetje naar boven. Hij zat bij mij in de brugklas en het was vanaf het eerste moment 'een vriendje'. Zijn knalrode haar bood mij talrijke kansen hem eens flink te plagen en ik moet bekennen dat ik geen van de kansen ooit liet liggen. Maar Vriendje reageerde hooguit met een ten hemel geslagen blik, lachte een beetje en vergaf het me ter plekke. Een enkele keer kwam hij heel scherp uit de hoek, maar dat was vaker om mij te verdedigen als ik het weer eens met iemand anders aan de stok had, dan om mij terug te pesten. Want Vriendje was al op jonge leeftijd een 'heer'! Hij bracht mij na school hoffelijk naar de fietsenstalling, leende mij altijd zijn pennen, boeken, schriften en wat dies meer zij, zonder ze ooit terug te vragen en nam het altijd en overal voor me op. Ooit liet hij zich zelfs uit te klas sturen omdat hij het zo sneu vond dat ik zo vaak alleen op de gang stond...
Na de brugklas gingen we allebei naar een andere klas, maar er was nog genoeg dat we samen deden. De avondvierdaagse lopen (ja, hij had de lekkerste versnaperingen bij zich en ik at ze op!), zwijmelen bij de Sound of Music (nee, dat was niet zijn idee!) en heel veel pret maken op de al genoemde schoolavonden en disco's.
Aan onze vriendschap kwam ook geen einde toen we iets ouder werden en Vriendje zelfs naar een andere school ging. We waren inmiddels een jaar of vijftien en de tijd van de grote schoolbals brak aan. Vriendje was naar een wat chiquere school in Bussum gegaan en die bals waren dan ook uiterst stijlvol. In Grand Hotel Gooiland in Hilversum, gekleed in smoking en avondjurk vierden we het begin, het einde en ik denk ook het midden van het schooljaar. 's Middags voor het bal, kwam steevast de bloemist aan de deur om Vriendjes corsage af te leveren....een belevenis voor een vijftienjarige!
Er waren ook grote feesten in zijn ouderlijk huis. De immens grote zolder was door de ouders liefdevol in een soort disco omgetoverd en kosten noch moeite werden gespaard om een succes van die partijtjes te maken.
Of Vriendje en ik een stelletje waren? Echt niet! Het zal in deze tijd verbazing wekken, maar geen van ons tweeën had ook maar enige belangstelling in die richting. Feesten, lachen, pret hebben en lol maken. Daar ging het om bij ons.
Hoewel? Vriendje is me nooit vergeten en ik was toch zijn eerste liefde. Hoe ik dat weet? Kort geleden zocht en vond hij me. We hebben inmiddels geluncht en het was weer net zo leuk en gezellig als vroeger. De schooltijd herleefde en de stemming was weer opperbest. De jaren zestig waren weer even terug al heeft Vriendje dan geen rood haar meer...het is helemaal grijs! En ik kijk inmiddels (vooral 's morgens) iets minder olijk uit mijn ogen, maar verder? Verder zijn we natuurlijk geen spat veranderd!

Voor wie het weten wil: ik ben het kortharige meisje in de zondagse jurk, links vooraan.