De Fietsenturk

Er was eens eens een man die gek op fietsen was. Hij deed er van alles mee. Hij ging zelf veel uit fietsen, soms op de mountainbike en soms op de racefiets, haalde ze regelmatig uit elkaar om vervolgens weer in elkaar te zetten, verfde ze, verving spaken en kettingkasten omdat hij dat leuk vond en repareerde ook de fietsjes van de kinderen uit de buurt. Die kinderen wisten hem dan ook allemaal te vinden. Want alles waar hun drukke papa's geen tijd voor hadden, deed 'Fietsio' wel voor ze. Remmen bijstellen, banden oppompen en lichtjes repareren, hij deed het met plezier. Voor Fietsio was het een hobby en kleine kinderen vond hij sowieso leuk.
Soms vroeg hij weleens aan zijn vrouw of het niet gek was dat er altijd zoveel kinderen voor de deur stonden. 'Hoezo?' vroeg de vrouw dan. 'Nou....je hoort tegenwoordig zulke rare dingen en ik zou niet willen dat de mensen zoiets van mij zouden denken!' Dat was er ook de reden van dat Fietsio vrijwel nooit kinderen binnen liet komen, zelfs de vriendjes en vriendinnetjes van zijn dochtertje liever niet. 'Kom maar terug als haar Mama thuis is', zei hij dan. Dit kon het dochtertje niet altijd waarderen, want Mama werkte en kwam altijd pas 's avonds thuis.
Maar ondanks het feit dat ze dit niet begreep, was ze zich er wel van bewust dat andere mensen soms raar tegen haar vader aankeken. Ook de moeders bij zwemles en balletles bijvoorbeeld, zij vonden het kennelijk maar gek dat haar vader haar hielp bij het aan- en uitkleden. Maar ja, wie moest het anders doen?
Mama dacht dat het allemaal wel mee viel, iedereen was volgens haar modern genoeg. Huismannen en Papa-dagen waren inmiddels toch al heel gewoon? Maar Mama zag niet hoe die andere moeders altijd naar hen keken. Mama hoorde ook niet hoe de winkeljuffrouw en de juffrouw bij de kassa van het zwembad tegen Papa praatten. Heel hard, ze dachten zeker dat hij een beetje doof was of zo. Het meisje wist niet wat ze ervan moest denken, maar het maakte haar wel verdrietig.
Op school vroegen de kinderen weleens waarom Papa zo raar sprak. Maar dan vertelde ze dat ze dat hij nog niet alle woorden wist omdat hij nog niet zo héél lang in Nederland woonde. De kinderen begrepen dat wel en vonden haar vader toch best aardig. Tenslotte hielp hij ze ook altijd als hun fietsjes stuk waren.
Op een mooie zondagmiddag zaten Fietsio en zijn vrouw in de tuin en hoorden ze mensen in een andere tuin met elkaar praten. Ze kenden ze wel een beetje, hun kinderen kwamen regelmatig langs....Nu was de fiets van de oudste zoon gestolen. De vader riep ineens luid en duidelijk: 'Ga maar eens bij die fietsenturk kijken...die is altijd met fietsen in de weer en jatten doet hij vast ook!' Fietsio en zijn vrouw verschoten van kleur en durfden elkaar niet aan te kijken. Gelukkig hoorden ze toen de jongen, een jaar of twaalf en nog gezegend met het rechtvaardigheidsgevoel dat kinderen zo eigen is, boos antwoorden: 'Fietsio is geen Turk en hij steelt ook niet.'
Helemaal waar, al had het één natuurlijk niets met het ander te maken. Fietsio was overigens niet zijn echte naam, zo werd hij alleen door de buurtkinderen genoemd. Op een kwade dag kreeg hij een hersenbloeding. Fietsen repareren werd een onmogelijkheid en zelf fietsen kon vanaf toen ook niet meer. Fietsio verplaatste zich alleen nog op een zogenaamde scootmobiel.
Zo werd hij van een onbetrouwbare Turk, een domme Turk. Want mensen die niet kunnen lopen, kunnen ook niet denken, dat werd hem al snel duidelijk. Er werd niet meer met hem gesproken, maar óver hem. In het vervolg werd alleen nog aan zijn vrouw of zijn dochter gevraagd wat hij wilde. Dat ging niet alleen in winkels zo, maar ook in restaurants en zelfs in het ziekenhuis. In dat ziekenhuis kwam hij nogal vaak, want het ging niet zo best met zijn gezondheid.
En toen, zomaar aan het begin van de lente, overleed Fietsio heel plotseling. Hij werd begraven in het land waar hij vandaan kwam, niet in Turkije maar in Italië. Nederland is nooit een optie geweest. Zijn nabestaanden zouden immers niet graag horen dat Fietsio ervan verdacht wordt ook postuum de beest nog uit te hangen. Turk of geen Turk.
Maar soms, als de weduwe van Fietsio in de stad loopt, gebeurt het dat zij wordt aangesproken door iemand die ze helemaal niet kent. 'U was toch getrouwd met Fietsio, Mevrouw?' wordt haar dan gevraagd. Als zij bevestigt dat hij inderdaad haar man was, vertelt de onbekende met een warme blik in de ogen dat hij, net als zoveel andere kinderen van toen, vroeger zo op hem gesteld was. 'Het was zo'n vriendelijk mens, Mevrouw', hoort zij dan. 'Hij heeft me eens een keer naar huis gebracht toen ik onderweg gevallen was en hij heeft mijn fiets ook weer in orde gemaakt. Hij was tegen iedereen even aardig! Als wij het over vroeger hebben, herinneren we ons Fietsio ook altijd. De hele buurt hield van hem.'
Het komt wel goed met de wereld denkt de vrouw dan blij. Trots en met opgeheven hoofd loopt ze dan verder. Haar dag is in elk geval weer goed.

PS: Sommige ervaringen kleuren je wereldbeeld en bepalen mede de manier waarop je denkt. Bij mij resulteert dat soms in een politieke column. Wie de laatste wil lezen, klikt op 'politiek' onder 'hangplekken'.