Emilie zegt sorry!

Als je iets verkeerds gedaan hebt, knaagt dat aan je geweten. Althans, bij de meesten onder ons, mag ik toch hopen! Er bestaan kennelijk ook types die op geen enkele wijze onder de indruk zijn van hun eigen ondeugden, maar die lezen vast mijn weblog niet!
Het is over het algemeen een heerlijk gevoel om eerlijk op te kunnen biechten wat je op je kerfstok hebt. Vooral als daarna ook een vorm van vergeving volgt. Een vriend(in), een familielid of een collega zal meestal maar al te gelukkig zijn om het 'weer helemaal goed' te maken. Als je om iemand geeft, wil je immers geen verwijdering.
Voor gelovigen, of dat nu christenen, joden, boeddhisten of moslims zijn, ligt het nog iets ingewikkelder. Want wie een zonde tegen een medemens begaat, begaat die zonde óók tegen zijn God. En de relatie met God wil je als gelovige natuurlijk helemaal goed houden. Ook al is dat niet even makkelijk, want er gaat vrijwel geen dag voorbij of de mens doet wel iets wat eigenlijk niet door de beugel kan. Een leugentje om bestwil, een gezellig klein roddeltje of het niet luisteren naar de vraag van een ander. En dan heb ik het alleen nog maar over de simpele 'dagelijkse' zonden. Er zijn ook nog hoofdzonden en doodzonden. Kortom, het is onmogelijk om zondenvrij door het leven te gaan.
Wat doe je daar aan? De meeste geloven bevelen je aan om te bidden, tot inkeer te komen en vergeving te vragen voor de bedreven zonden. Het lastige van deze vorm van schuld belijden is dat je nooit echt zeker kunt zijn van de vergeving. Een beetje schuldbewust mens zal altijd denken dat hij misschien toch méér berouw had moeten tonen of nog iets langer had moeten bidden. Veel christenen, vooral uit de wat 'zwaardere' hervormde kringen, zullen dit herkennen. U kent ze wel, het zijn de somber gestemde kerkgangers die gebukt onder hun schulden, de blijheid van de verlossing nauwelijks waard denken te zijn.
Voor mij is die eeuwige angst voorbij. In mijn voorbereiding tot het Heilig Vormsel (nog een goede week!) heb ik deze week voor het eerst gebiecht. Nee, daar heeft de pastoor geen hele dag voor uit hoeven trekken ;-)
Wandaden, onvriendelijkheid, ongeduld en andere slechte karaktereigenschappen....ik heb mijn hele leven trouw gebeden om ze 'te boven te mogen komen', maar tijdens mijn eerste biecht als (bijna) Rooms Katholiek, heb ik alle ellende bij de pastoor kunnen neerleggen. Hij vertegenwoordigt op dat moment God en luistert zonder daarbij te oordelen. Maar hij kan je wel, als hij overtuigd is van je eerlijke bedoelingen, alles in de naam van God vergeven.
Natuurlijk is het 'Sacrament van Boete en Verzoening' zoals de biecht officieel heet, meer dan even snel vertellen wat je verkeerd hebt gedaan om vervolgens vrolijk verder te gaan met je leven. De tijd van 'doe maar een Weesgegroetje dan ben je er van af' ligt gelukkig ver achter ons. Voor zover ze daadwerkelijk bestaan heeft. En aflaten kopen? Nee, dat is ook geen optie meer.
Voor mij was deze 'eerste keer' een openbaring. Mijn schulden werden me eindelijk, luid en duidelijk kwijtgescholden en dat is nogal wat. Het zal voor sommigen ongelooflijk klinken (daarom heten ze ook ongelovigen ;-)) maar voor mij is het alsof ik een nieuw leven ben begonnen. Ik zal zeker opnieuw zondigen, waarschijnlijk vandaag al, maar daar kan ik over enige tijd ook weer vergeving voor vragen.
Het is een heerlijk gevoel. Psalm 32 verwoordt het prachtig: 'Welzalig hij wiens zonden zijn vergeven'. Inderdaad. Wie gelooft kan ik van harte aanbevelen maar weer eens te gaan biechten en voor wie niet gelooft? Gewoon sorry zeggen tegen iedereen aan wie je iets schuldig bent, is een mooie stap op de goede weg...
Bij deze.