Dorpelingen

Elke Zaterdagmiddag om twee uur precies komt Sauro naar het dorpscafé om zijn zoon te ontmoeten. Buiten dat wekelijkse halfuurtje zien vader en zoon elkaar niet. Dat is ook niet nodig, alles wat er gezegd moet worden, kan rustig onder het genot van een kopje koffie. Deze week waren Dochterlief, Schoonzoon en ik ook van de partij. Wij zien onze vriend Sauro ongeveer één keer per jaar en ook dat is ruim voldoende. Het was schitterend weer, dus we stonden buiten op de stoep, vlak voor de ingang. Dat is handig, want zo zie je iedereen die langskomt ook meteen. Zo ontmoetten we de oudste en beste vriend van mijn man, de eigenaar van de winkel in huishoudelijke artikelen aan de overkant van de straat, de pastoor die vriendelijk informeerde of we zondag wel naar de mis kwamen, de slager, de kaasboer en de oude apotheker. Of we alleen maar mannen ontmoetten? Ja, daar wel! Maar van het café liepen we naar de begraafplaats, en dat is bij uitstek de plek om de vrouwen van het dorp te ontmoeten. Op Zaterdagmiddag is het daar een drukte van belang. De graven van overleden familieleden worden dan liefdevol verzorgd door de dames van San Vito. Ze zetten er verse bloemen neer en stoffen de grafstenen een beetje af, zodat ook de doden er de volgende dag op ‘hun Zondags’ bijliggen. Op een stralende lentedag zoals afgelopen zaterdag, is het sociale aspect echter minstens zo belangrijk. Men bewondert elkaars bloemetjes, wisselt wat roddels uit en houdt tegelijkertijd goed in de gaten wie bij welk graf komt treuren. Vandaag kwam dat mooi uit want ‘de Nederlanders’ liepen rond.
De eerste die ons zag was Elida, dertig jaar geleden was zij mijn eerste Italiaanse vriendin, zij werkte namelijk in het hotel waar ik mijn man voor het eerst ontmoette. Zij en haar man, die inmiddels ook niet meer leeft, waren getuigen bij ons huwelijk. Twintig minuten praat je dan snel vol als je van elkaar wilt weten wat er het afgelopen jaar in elkaars leven is gebeurd! We waren nauwelijks uigepraat of Piera zag ons. Na Piera kwamen Laura, Patrizia, Edis en Gloriana langs. We hebben met allemaal een praatje gemaakt en kunnen er weer een jaar tegen. Want "zolang het goed gaat, heb je elkaar niet nodig!" vinden de dorpelingen van San Vito. Maar op het moment dat er iets wezenlijks gebeurt in het leven van iemand die 'erbij' hoort, staan al die mensen in een kring om je heen. Het is dus ook niet zo verbazingwekkend dat het graf van mijn man er net zo netjes en verzorgd bij ligt als dat van hun 'eigen' geliefden. Elke dag van de week gaat er iemand anders langs om plantjes water te geven, onkruid te wieden of af te stoffen. Of zoals op deze stralende zaterdag een nieuw plantje neer te zetten. Want eenmaal een dorpeling, altijd een dorpeling!
Op de foto een bloemenstalletje zoals dat bij de ingang van de begraafplaats staat.